«Οι ποιητές δεν πεθαίνουν ομορφαίνουν το μέλλον»

Του Αντώνη Δ. Σκιαθά

«Μαλακή σαν σαλιγκάρι

θ’ αφήσω τη ζωή σερνάμενη

υγρή, ασυνείδητη

σκληρό το σπίτι μου το σάρκινο

θα μείνει με τα πεύκα».

Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ , «Ερωτικά του Μεταθάνατου»

«Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα το έχει γράψει μια κοπέλα που δεν έχει βγάλει το Γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ».

Το ποίημα «Μοναξιά» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Καινούργια Εποχή» και διηύθυνε ο Γιάννης Γουδέλης, είχε γραφεί από την Κατερίνα Αγγελάκη με την παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη να δημοσιευθεί, που ήταν ο νονός της και προσωπικός φίλος των γονέων της, Γιάννη Αγγελάκη και Ελένης Σταμάτη.

Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και αποφοίτησε από την Ελβετία με το δίπλωμα μεταφραστών και διερμηνέων. Μετέφρασε μεταξύ άλλων, Πούσκιν, Μαγιακόφσκι, Ουίλιαμ Σαίξπηρ κ.α. Το πλούσιο ποιητικό της έργο έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες και έχει τιμηθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ο υπαρξιακός λόγος της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ σηματοδότησε την ποιητική της φωνή και βατσίνωσε την σύγχρονη Ελληνική ποίηση. Η ποίησή της είναι αναγνωρίσιμη σε διεθνές επίπεδο και τιμάται ως μια από τις σπουδαίες ποιητικές φωνές του εικοστού αιώνα.

Με την ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ η φιλία μας κράτησε χρόνια πολλά. Τη συνάντησα στα μετεφηβικά μου χρόνια, όταν άρχισα να δημοσιεύω την ποίησή μου και με επηρέασε βαθιά η γραφή της. Βρεθήκαμε ξανά στα χρόνια του περιοδικού «Ελίτροχος», που ασχοληθήκαμε με το έργο της και το έργο του νονού της Νίκου Καζαντζάκη, όπου και μας έδωσε υλικό ανέκδοτο από το αρχείο της. Η φιλοξενία της στο κτήμα της στην Αίγινα, για μένα, είναι από τα σπουδαία του λογοτεχνικού μου βίου, καθώς κάθε φορά η επαφή μαζί της ήταν μια βαθειά εμπειρία ποίησης. Η εκτίμηση και ο σεβασμός στο έργο της «επέτρεψε» στην επιτροπή του Γραφείου Ποιήσεως να της απονέμει το Μεγάλο Βραβείο “Jean Moreas” το 2018 για το σύνολο του έργου της, ομόφωνα. Η συνεργασία της με το Γραφείον Ποιήσεως τα τελευταία χρόνια ήταν συνεχής με αποτέλεσμα να συζητάμε και να έχουμε συμφωνήσει τη συμμετοχή της στην επόμενη έκδοση της ποιητικής ενότητας 4x4 με άλλες τρεις σημαντικές ελληνίδες ποιήτριες, που θα κυκλοφορούσε τους επόμενους μήνες. Τελευταία, βρεθήκαμε πριν μια εβδομάδα στο «κελί» της που ήταν και το τελευταίο σπίτι που έμενε στην πλατεία Αμερικής. Χαρούμενη, γεμάτα φως τα μάτια της, μου έδωσε υλικό και γι αυτό το βιβλίο. Διάβασε ποιήματά της, μίλησε και πάλι για την ποίηση, ύμνησε τη γλώσσα μας την Ελληνική και είπε τα σχέδιά της για το τι ετοίμαζε να εκδώσει. Γελάσαμε και χαρήκαμε τη γλύκα της τάρτας με τα φρούτα. Εχθές, αυτή η γλύκα έγινε πίκρα και πόνος για την απώλεια ενός από τα «στηρίγματα» του ποιητικού μου βίου.

«Ένα τόπο επινόησα

για να πηγαίνω αφού είμαι

βαθιά λυπημένη

λυπημένη ως τους άλιωτους

πάγους μέσα μου

ως τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ως να βγουν οι νοσταλγίες

πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζουν

οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο

που επινόησα