Ελεγείο του Ηλία Γρηγόρη στον αείμνηστο Νίκο Μηλιώνη

«Ήσουν και συ, ένας από εκείνη την δράκα των ανθρώπων, που άνοιξαν νέους δρόμους στην κοινωνία μας, που πλούτισαν τους προβληματισμούς της και δημιούργησαν το όραμα ενός καλύτερου και δικαιότερου αύριο. Υπήρξες μέτοχος της άποψης, ότι η ουτοπία του σήμερα, είναι η πραγματικότητα του αύριο  και αυτό το αύριο θα 'ρθει και θα έχει μέσα του κάτι από σένα, κάτι από την φλόγα της νιότης σου και των προσδοκιών σου».

Τα παραπάνω σημείωσε ο Ηλίας Γρηγόρης, δημοτικός σύμβουλος της παράταξης ΩΡΑ ΠΑΤΡΩΝ, προ της σορού του αείμνηστου Νίκου Μηλιώνη, απευθύνοντας ελεγείο, που εντυπωσίασε για το θερμό αγλάϊσμα της συναδελφικής και συντροφικής κοινωνίας που άφησε, οδεύοντας στην Αχερουσία των αθανάτων.

Σήμερα το πρωί στις 10.30, ήσαν όλοι εκεί, στον Ιερό Ναό του Πρωτοκλήτου Αγ. Ανδρέα Πατρών, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι και σύντροφοι για να αποδώσουν τον ύστατο χαιρετισμό.

Κατά την εμπνευσμένη ομιλία του, στο τελευταίο κατευόδιο του αείμνηστου Νίκου Μηλιώνη, ο Ηλίας Γρηγόρης, παλιός σύντροφος του αποθανόντος, από τα δύσκολα αντιδικτατορικά χρόνια  των αρχών της δεκαετίας του '70 και της οργάνωσης του «Ρήγα Φεραίου», τότε που στην Πάτρα υπήρξε «μία κοινωνία διψασμένη από την ξηρασία και την αποστείρωση του δικτατορικού καθεστώτος» είπε «...έβαλες την πρώτη σοβαρή σφραγίδα της ζωής σου στις σελίδες του πολιτικού και κοινωνικού σου βιβλίου».

Αναλυτικότερα ο Ηλίας Γρηγόρης είπε:

«Φίλε και σύντροφε Νίκο,

Συγκεντρωθήκαμε κοντά σου σήμερα για κείνο τον αποχαιρετισμό που είναι πικρός, πικρότερος από χαιρετισμό της ξενιτιάς, μιας και τώρα κόβεται και εκμηδενίζεται και η πιο μικρή ελπίδα να ξανανταμώσουμε, έστω και για λίγο, σαν άνθρωποι, σαν φίλοι, σαν σύντροφοι.

Μας έδωσες και συ, όπως και τόσοι άλλοι, την έννοια του χρόνου και της φθαρτότητας, του εφήμερο, αλλά και του μεγαλειώδους, που κλείνει μέσα της η ανθρώπινη φύση.

Ήρθες λοιπόν να αποχαιρετιστούμε στην πόλη μας, στην πόλη που για σένα δεν ήταν μεν η γενέθλια, αλλά ήταν η πόλη των σπουδών σου, της δουλειάς, της κοινωνικής ωριμότητας. Ήταν η πόλη που την τίμησες με την ενεργό παρουσία σου και που σε τιμά και αυτή σήμερα στο δρόμο του μακρινού ταξιδιού σου. 

Βρέθηκες στην Πάτρα αρχές της ταραγμένης δεκαετίας του '70 φοιτητής, δικτατορία και μεταπολίτευση. Ήταν η εποχή, που ένας πλούτος ιδεών εισερχόταν στην ελληνική κοινωνία, μία κοινωνία διψασμένη από την ξηρασία του καθεστώτος.

Ενεργό στέλεχος της Νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού, της Ελληνικής Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΕΚΟΝ)  Ρήγας Φεραίος, έβαλες την πρώτη στιβαρή σφραγίδα της ζωής σου στις σελίδες του πολιτικού και κοινωνικού σου βιβλίου.

Η βαθιά εκφραστική φωνή σου κυριαρχούσε στα αμφιθέατρα και στις πλατείες, στις αντιπαραθέσεις και στις συντροφιές, προκαλώντας ένα ευχάριστο ξάφνιασμα με την ζεστασιά της, την καθαρότητα και την φιλικότητα προς τον αποδέκτη της.

Εκεί ζυμώθηκες με τις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς που κυκλοφορούσαν στο εποικοδόμημα, την καθημερινότητα στον κοινωνικό και πολιτικό βίο της ελληνικής κοινωνίας και έβρισκαν στο πρόσωπό σου έναν ιδανικό εκφραστή του νέου τρόπου σκέψης και δράσης.

Ήσουν και συ, ένας από εκείνη την δράκα των ανθρώπων, που άνοιξαν νέους δρόμους στην κοινωνία μας, που πλούτισαν τους προβληματισμούς της και δημιούργησαν το όραμα ενός καλύτερου και δικαιότερου αύριο. Υπήρξες μέτοχος της άποψης, ότι η ουτοπία του σήμερα, είναι η πραγματικότητα του αύριο  και αυτό το αύριο θα 'ρθει και θα έχει μέσα του κάτι από σένα, κάτι από την φλόγα της νιότης σου και των προσδοκιών σου.

Οι σπουδές σου, που τις ολοκλήρωσες στο εξωτερικό, δεν ήταν μία σπατάλη χρόνου με πενιχρά αποτελέσματα, έχοντας αποκτήσει μία βαθιά γνώση στο αντικείμενό σου και παράλληλα έχοντας εμπλουτίσει του επιστημονικό σου υπόβαθρο με στοιχεία κοινωνικής ευαισθησίας, κατέθεσες προτάσεις και μελέτες που θα επηρέαζαν με θετικό τρόπο την καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών.

Αυτό το έργο δεν περιορίστηκε στην πόλη μας, στην οποία πάρα πολλά προσέφερες,  όπου η υπογραφή σου, βεβαίωνε την αρτιότητα και την λειτουργικότητα των μελετών σου. Τα τελευταία  χρόνια επεξέτεινες με δημιουργικό τρόπο αυτή τη δουλειά σε μία ξένη χώρα, που έμελε σε αυτήν να αφήσεις την τελευταία σου πνοή. Η εργασία σου σε αυτή, κινήθηκε σε ένα αναβαθμισμένο επίπεδο, αποτέλεσμα της μακρόχρονης εμπειρίας σου και της συνεχούς επιμόρφωσής σου.

Όλα αυτά γινόντουσαν με επιμονή και σεμνότητα, η οποία ούτως ή άλλως σε χαρακτήριζε, αποτελώντας μέρος της προσωπικότητάς σου και της γενικότερης συμπεριφοράς σου.

Δεν διεκδικούσες δάφνες και επευφημίες αποφεύγοντας τον κενό, χωρίς περιεχόμενο λόγο. Προσπαθούσες να καταθέτεις σοβαρά και μετρημένα τις απόψεις σου. Οι στόχοι σου και οι δράσεις σου κινιόντουσαν μέσα στον υπαρκτό κόσμο,  στον κόσμο της ανθρώπινης κλίμακας, εκεί όπου συνέδεες όλα σου τα εφόδια, τις γνώσεις σου, την πολιτική σου συγκρότηση,  την κοινωνική σου ευαισθησία. Όλα σε ένα στόχο, για έναν κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα των ανθρώπων.

Η ζωή σου συνδέθηκε με την προσφορά, χαμηλά και αθόρυβα, φροντίζοντας και προσφέροντας σε συναδέλφους, συντρόφους και φίλους, θέτοντας τον εαυτό σου σε δεύτερη κλίμακα. Αυτά τα στοιχεία σε διαμόρφωσαν σαν παράδειγμα πολίτη, σαν παράδειγμα εντιμότητας και ανιδιοτέλειας, που σε χαλεπούς καιρούς δημιουργούσε μία θετική σχέση με την κοινωνία, αποφεύγοντας την μικροαστική κακομοιριά του να φροντίζει κανείς κλεισμένος στο καβούκι του, να περισώσει  τα ριπίδια της ζωής του. Γι αυτό απόκτησες μόνον φίλους, που σε αγάπησαν πραγματικά, αλλά και αντιπάλους, που σέβονταν και εκτιμούσαν το λόγο σου και την προσωπικότητά σου.

Κράτησες μία σταθερή γραμμή, με συνεπή τη στάση σου απέναντι στην Ιστορία, όπως με αυτή ήθελες να συναντηθείς. Δεν εμφανίστηκες να περιφέρεις στο παζάρι τίτλους και εύσημα πολιτικά. Και το κυριότερο, δεν θέλησες να εξαργυρώσεις και να ανταλλάξεις το έργο της πολιτικής σου συγκρότησης, με εφήμερα αξιώματα.

Η απουσία σου αφήνει ένα μεγάλο κενό, μία θλίψη, που προκαλεί πόνο και μελαγχολία, γιατί σε χάσαμε νωρίς, άκαιρα και απρόβλεπτα.  Γιατί δεν σου επετράπη να ολοκληρώσεις με πληρότητα τον κύκλο της ζωής σου, γιατί μας στέρησες όσα είχες ακόμα να προσφέρεις.

Ξέρουμε τον πόνο που βιώνουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα, από την απουσία σου και κατανοούμε ότι τα μεγάλα λόγια  δεν θα την αναπληρώσουν ούτε στο ελάχιστο.

Ξέρουμε ότι θα λείψεις από την πόλη μας και από τον επιστημονικό σου χώρο, ενώ οι ιδέες και το έργο σου δύσκολα θα αναπληρωθούν στην πορεία του χρόνου.

Νίκο, σε χαιρετούμε και σε αποχαιρετούμε στον τελευταίο δρόμο για την γενέθλια γη σου, το χώμα της οποίας θα σκεπάσει στοργικά το γήινο και το φθαρτό και σε βεβαιώνουμε ότι εδώ, στην άλλη πόλη σου και παντού όπου έφτασες και σε όλους όσους γνώρισες, θα μείνει η βαθιά εκφραστική σου οντότητα, το χαμόγελο και ο λόγος σου.

Δεν σου ευχόμαστε καλή αντάμωση, γιατί τέτοια δεν πρόκειται να υπάρξει, όπως ο ίδιος έλεγες ότι, «η ζωή μας είναι μόνον εδώ». Και είχες δίκιο!

Αντίθετα, σου υποσχόμαστε ότι η μνήμη σου θα παραμείνει ζωντανή, όσο καιρό θα μένουμε ζωντανοί κι εμείς, οι συνεργάτες σου, οι φίλοι σου, οι σύντροφοί σου. Οι άνθρωποι τελικά, που σε εκτίμησαν και σε αγάπησαν.

Καλό ταξίδι σύντροφε».