Εκπαίδευση στην Πάτρα έξι δεκαετίες πριν - Το εντυπωσιακό... σχολικό του ιδιωτικού σχολείου και το βιβλίο που γύριζε... "βόλτες" σε δέκα μαθητές

Οι δρόμοι της Πάτρας τα πρώτα χρόνια μετά την Κατοχή και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '50 ήσαν χωρίς άσφαλτο. Τα ΙΧ βαρέως τύπου και οι φορολογικοί ίπποι των αρκετά μεγάλοι, το βάρος ασήκωτο. Η τεχνολογία των μηχανών καθυστερημένη.Συνέπεια όλων αυτών η μεταφορά με ΙΧ ή ακόμη και με λεωφορείο ήσαν σκέτη ταλαιπωρία, αλλά πάντως προτιμότερη από την διάνυση αποστάσεων πεζή.Τα ΙΧ διέθεταν σχάρα στην οροφή για την μεταφορά φορτίων, ενώ τα λεωφορεία σιδερένια σκάλα, που έφθανε μέχρι την οροφή  για να ανέβει ο εισπράκτορας  ή ο οδηγός και να κατανέμει τα  φορτία των επιβατών. Καλάθια, βαλίτσες, κιβώτια και ότι καλό.  Επικουρικώς, άλλη σχάρα στο πίσω εξωτερικό μέρος χρησίμευε για πρόσθετα φορτία. Και εάν ο επιβάτης είχε τη χαρά και την οικονομική ευχέρεια να αγοράσει κάποια κότα από την αγορά του Μαρκάτου για το κοτέτσι του, ε τότε υπήρχε πρόσθετος λόγος για να την... ασφαλίσει κάτω από την μασχάλη του. Που σημαίνει να την πάρει κοντά του, στο κάθισμά του. Ο δε οδηγός λεωφορείου ή ΙΧ έπρεπε να προσέχει για να μην σκοτώσει κάποιο από τα τετράποδα, που γυρνούσαν άφθονα από αυτά στους δρόμους της Πάτρας.

Οι μαθητές, ιδιαίτερα αυτοί των φτωχών οικογενειών μέχρι το τελείωμα του δημοτικού σχολείου, κάπως τα βόλευαν από σχολικά βιβλία, τετράδια, μολύβια. Δύσκολά άλλα ξεπερνιόνταν η δυσκολία λόγω του μικρού κόστους. Τα βιβλία ήσαν δημόσια προσφορά.Όταν όμως έφθαναν στο τότε οκτατάξιο γυμνάσιο  τα πράγματα δυσκόλευαν. Τα βιβλία δίνονταν με δυσκολία, τυπώνονταν αργά και μέχρι να φθάσουν στο μαθητή, η σχολική χρονιά είχε τελειώσει. Κι επειδή ήταν άμεση η ανάγκη τους όλοι ή σχεδόν όλοι που ήσαν μέλη Εργατικών φτωχών οικογενειών κατέφευγαν στη λύση του μεταχειρισμένου, από τα παλαιοπωλεία που διατηρούνταν στην πόλη. Ή εάν ήσαν τυχεροί τα δανείζονταν από κάποιον μεγαλύτερό τους!Έτσι ένα βιβλίο Αρχαίων Ελληνικών (Γ. Ζούκη, Αθήνα 1950, Έκδοση του Οργανισμού Σχολικών Βιβλίων)  μπορούσε να είχε βγάλει από το αδιέξοδο ίσως και δέκα μαθητές μέχρι να... πέσει ηρωικώς από την φθορά!

Τα Γυμνάσια ελάχιστα, τα Δημοτικά επίσης και οι τάξεις πολλών τετραγωνικών, σαν θάλαμος του στρατώνα για να χωρέσουν καμιά 70ριά παιδιά η κάθε μία.Αναπόφευκτα οι αποστάσεις ήσαν μεγάλες, το ξεποδάριασμα καθημερινό, τα φροντιστήρια ανύπαρκτα και εάν δεν αγαπούσες τα γράμματα, πήγαινες για να μάθεις τέχνη, καθότι «μάθε τέχνη κι άστηνε κι άνα πεινάσεις πιάστηνε», όπως έλεγαν τότε που η ειδικότητα του παραγιού σήμαινε πορεία προς το λαμπρό μέλλον!ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλα τα παιδιά, τους δασκάλους, τους μαθητές και τους γονείς που από σήμερα μέχρι το Μάιο τους περιμένει καθημερινός Γολγοθάς. Αλλά και στο χέρι τους είναι αυτή η πορεία να καταστεί ένα υπέροχο, μα κοπιαστικό, ταξίδι στα άδυτα της γνώσης!

πηγη: istologio gmosxou