Ρέκβιεμ

Αφιερωμένο στα 15.000 παιδιά (2 εως 15  χρονών) που νεκρώθηκαν στο Τερεζίν.

Όταν ο θάνατος χόρευε αργόσυρτους ρυθμούς, στα άτιτλα των ανθρώπων ...

Όταν οι άνθρωποι στο πλιάτσικο του αίματος, όριζαν μύθους για τις μονομανίες των εγώ...

Όταν το φως μύριζε καμμένη σάρκα και το Ζυκλον Β θυμίαμα, ταξινομούσε τα παιδιά του Τερεζίν σε τάξεις μελλοθανάτων...

Όταν η οδύνη για την αρμονία έγινε καθεστώς, σε μια γενιά που όρισε το τέλος για αρχή ...

Όταν το Νταχάου, το Μπερκενάου, το Άουσβιτς , το Τερεζίν έγιναν οι πόλεις των ανθρώπων ...

Όταν οι πόλεις έγιναν κοιμητήρια και τα βουνά ελεύθερες πατρίδες...

Όταν τα δάκρυα  στα μισάνοιχτα στόματα πέτρωσαν τα  γιατί...

Όταν από τα σπασμένα δόντια βγήκαν φίδια οι ήχοι ...και έγιναν Tuba mirum...

"Η σάλπιγγα, σκορπώντας ήχους πρωτάκουστους,

τους τάφους θα διαβαίνει κάθε τόπου

και τον καθένα στον θρόνο του Κριτή θα στέλνει.

Θα απολέσει ο θάνατος κι η Φύση,

η πλάση  σαν αναστηθεί  και στον Κριτή

αποκριθεί." (Από το Ρέκβιεμ του Βέρντι)

Όταν οι αγκύλες θρυμμάτισαν αγκαλιές, που είχαν, αστέρια και ουρανούς κατάσαρκα φορεμένα και στα χέρια  μια σχολική τσάντα, που έμεινε στα ρείθρα του μουσείου χωρίς παιδί, χωρίς της μάνας την ευχή, χωρίς τη δόξα των γραμμάτων!!!

Τότε εμείς ας μονολογήσουμε θρηνώντας, ποτέ πια ασπρόμαυρες λεζάντες στα εύμορφα  της Ζήσης των ανθρώπων.

*Ημέρα μνήμης για τα θύματα του ολοκαυτώματος...

*Ο θείος Νικόλαος Στυλιανός έφυγε έφηβος για το Νταχάου και γύρισε γέρος ...καθώς η γιαγιά Ελένη είχε κάνει πολλές φορές τα "σπερνά" των μνημοσύνων του.