Πώς μέσα σε ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ τα άλλαξε όλα. Ακόμα και τον εαυτό του!

Ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ τίποτα δεν είναι ίδιο, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στους ψηφοφόρους, ούτε στη χώρα. Υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο της πενταετίας (παρά την διακηρυγμένη θέση του «να σκίσει τα μνημόνια»), ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε όχι μόνο τη βασική αντιμνημονιακή ρητορική του αλλά και σημαντική μερίδα στελεχών του.

Κλήθηκε εν μια νυκτί να ανανεώσει το στελεχιακό του δυναμικό, να επαναπροσδιορίσει ιδεολογία και κυβερνητική κατεύθυνση, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσει μέρος του πληγωμένου αριστερού του προφίλ εν μέσω ασφυκτικών συνθηκών.

Εφικτό; Μάλλον όχι.

Οι ελπίδες της μεσαίας τάξης στέρεψαν

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την διακυβέρνηση ευαγγελιζόμενος την ελπίδα, ένα χρόνο μετά, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η ελπίδα έχει στερέψει.

Οι αγρότες δεν υποδέχονται πλέον τον Αλέξη Τσίπρα στα μπλόκα ως συμπαραστάτη, αλλά οδηγούν τα τρακτέρ τους στις Εθνικές οδούς, εναντίον του.

Τα «επαγγέλματα της γραβάτας» (δικηγόροι, μηχανικοί κ.λπ.), βασικοί πυλώνες της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης, διαδηλώνουν στους δρόμους κατά της κυβέρνησης.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, διαπιστώνουν ότι κάθε μέρα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, ενώ αυτά που τους ζητάει το κράτος (για φόρους και εισφορές) εκτοξεύονται στα ύψη (60% του εισοδήματός τους, χωρίς να υπολογίζεται η προκαταβολή φόρου). Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς (και όσοι λειτουργούν στην πραγματική οικονομία το έχουν διαπιστώσει) πρέπει να παραδεχθούμε ότι από το τελευταίο τρίμηνο του 2014 η αγορά είχε αρχίσει να κινείται κάπως καλύτερα, ο τζίρος σιγά-σιγά να αυξάνεται, η κατάσταση δημιουργούσε κάποια σημάδια αισιοδοξίας. Από τον Μάιο του 2015 αυτά τα σημάδια αισιοδοξίας εξαφανίστηκαν και από τον Ιούνιο του 2015 με τα capital controls, η αγορά εμφάνισε απότομη καθίζηση. Και έκτοτε, όσοι λειτουργούν στην πραγματική οικονομία, ζουν εφιαλτικές ημέρες.

Τα γεγονότα που συνέβησαν αυτό το χρόνο, είναι γνωστά.

Η διαπραγμάτευση απέτυχε, οι τράπεζες έκλεισαν, ο ελληνικός λαός ψήφισε όχι στο μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ ναι, οι ψηφοφόροι στήριξαν τον Αλέξη Τσίπρα ακόμη και αφού είχε ψηφίσει το μνημόνιο επανεκλέγοντάς τον πρωθυπουργό.

Αυτό το μνημόνιο που τώρα αρχίζει να εφαρμόζεται. Και αποδεικνύεται ότι είναι σκληρό.

Το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»

Όμως, αναλαμβάνοντας την εξουσία, εκτός από τον αντιμνημονιακό του χαρακτήρα, ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να χάνει σταδιακά και το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς».

Και δεν αναφερόμαστε στις πρόσφατες προσλήψεις (οι οποίες αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, είναι σταγόνα στον ωκεανό των δυσαρμονιών της χώρας).

Η απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος είχε αρχίσει νωρίτερα.

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας, τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του ζήτησε να εξαιρεθούν οι βουλευτές του των βουλευτικών αυτοκινήτων, αυτοί αρνήθηκαν και εκείνος το ανέχθηκε. Συμβολικό γεγονός μεν, το οποίο ωστόσο έδειξε με «το καλημέρα» ότι η «νέα ηθική» δεν απέχει πολύ από την παλιά. Η σύγκριση με το «αδελφό» κόμμα των Podemos που οι βουλευτές του αρνήθηκαν εξαρχής τα βουλευτικά προνόμια διατηρώντας μια αποζημίωση ίδια με αυτή του κατώτατου μισθού στην Ισπανία, αφοπλιστική.

Μόνο μια παρατήρηση στην, πολλές φορές, λαϊκίστικη κριτική που ασκήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό τον χρόνο. Μπορεί να θέλεις να φοιτήσει το παιδί σου σε ιδιωτικό σχολείο, να θέλεις να συγχρωτίζεσαι με έναν αμφιλεγόμενο επιχειρηματία, αλλά αυτή η αισθητική δεν ταιριάζει με το χωρίς γραβάτα προφίλ.

Για να είμαστε ακριβείς, είναι μια αισθητική τόσο ξεπερασμένη πια, που γίνεται θλιβερά απεχθής.

Η μάχη με τη φοροδιαφυγή που δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα!

Ακόμα και μετά τα capital controls, ακόμα και με την οικονομία σε ελεύθερη πτώση υπήρχαν δύο σημαντικές μάχες που ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε να δώσει και οι ψηφοφόροι περίμεναν να κερδηθούν. Πρώτη, η μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Είχε εξάλλου εννοηθεί ότι από εκεί θα βρει τα χρήματα για να στηρίξει όσους φτωχοποιήθηκαν από τα δύο πρώτα μνημόνια και να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη.

Ένα χρόνο μετά, που είναι αυτά τα λεφτά της φοροδιαφυγής; Πόσα εισπράχθηκαν από τις λίστες Λαγκάρντ;

Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι δεν ήλθαν στα δημόσια ταμεία, χρήματα φοροφυγάδων.

Το χειρότερο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να αναπαράγει ένα μύθο περί πάταξης της φοροδιαφυγής και τον παρουσιάζει ως τρόπο εύρεσης εσόδων, όταν και οι πρωτοετείς οικονομικών σπουδών γνωρίζουν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η φοροδιαφυγή, αλλά η ανυπαρξία παραγωγής πλούτου.

Σύμφωνα με εκτίμηση Αμερικανικού Πανεπιστημίου το 2009, ανέβαζε τη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα στο 24% του ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή, στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, στην Γερμανία, η φοροδιαφυγή ήταν 20% τους ΑΕΠ της και στις ΗΠΑ 19%.

Δηλαδή, είχαμε υψηλότερη φοροδιαφυγή, μόλις κατά 4% σε σχέση με τη Γερμανία και κατά 5% σε σχέση με τις ΗΠΑ.

Εμείς έχουμε καταρρεύσει οικονομικά και η Γερμανία μεγαλουργεί. Δηλαδή, αυτό οφείλεται στο ότι έχουμε φοροδιαφυγή 4% μεγαλύτερη; Φυσικά και όχι. Οφείλεται στο γεγονός ότι η Γερμανία έχει παραγωγή και κάνει εξαγωγές, ενώ εμείς δεν έχουμε παραγωγή.

Η (κανονική) Αριστερά ξέρει εδώ και χρόνια ότι η φοροδιαφυγή είναι δομικό στοιχείο των δυτικών οικονομιών (καπιταλιστικές, τις αποκαλεί η Αριστερά). Ως εκ τούτου, όσο έχουμε καπιταλισμό θα έχουμε και φοροδιαφυγή. Όσοι συνεχίζουν να επικαλούνται την πάταξη της φοροδιαφυγής ως τρόπο αύξησης των δημοσίων εσόδων, απλώς αναπαράγουν ένα μύθο για να κρύψουν πίσω του, την έλλειψη θέσεων για την αύξηση του εθνικού πλούτου.

… Και η μάχη με τη διαπλοκή

Ένα σημαντικό στοιχείο που συνέβαλλε στη διαμόρφωση του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» ήταν ότι δεν είχε σχέση με το οικονομικό κατεστημένο που ελέγχοντας τα μίντια και διαπλεκόμενο με τις κυβερνήσεις έκανε δουλειές με το Κράτος, προσποριζόμενο δυσθεώρητα πλούτη.

Το χτύπημα της διαπλοκής ήταν κάτι που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και βρήκε μεγάλη απήχηση στην σπαρασσόμενη από τα μνημόνια Ελληνική κοινωνία, η οποία δεκαετίες τώρα βλέπει δέκα γνωστές οικογένειες να έχουν αποκλειστική σχέση με το Κράτος και να κάνουν business πολλών δισεκατομμυρίων.

Αναμφίβολα, ένα βήμα για το χτύπημα της διαπλοκής έγινε, με το νέο νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες. Ένα νόμο που ακόμα δεν υλοποιήθηκε, αλλά τουλάχιστον βρίσκεται στο δρόμο της υλοποίησης. Θα είχε ενδιαφέρον όμως να μας πει η κυβέρνηση και τα εξής:

• Πόσες από αυτές τις οικογένειες σταμάτησαν να κάνουν δουλειές με το Κράτος;
• Πόσες συμβάσεις από αυτές που είχαν υπογράψει στο παρελθόν και θεωρήθηκαν σκανδαλώδεις, ελέγχθηκαν και τι αποτέλεσμα προέκυψε;

Ωστόσο, πριν καν, δούμε τα πρώτα αποτελέσματα από το μέτωπο της μάχης κατά της διαπλοκής, έχει αρχίσει να διαμορφώνεται μια αίσθηση ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων, στη θέση της παλιάς διαπλοκής θα έχουμε μια νέα. Και αν είναι λανθασμένη αυτή η αίσθηση, πώς εξηγείται το γεγονός ότι ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες προβλέπει ότι ο αριθμός των αδειών που θα δοθούν θα καθοριστούν από τον Υπουργό(!!!) και όχι από μια ανεξάρτητη Αρχή; Ποια ηθική της Αριστεράς αναγορεύει σε παντοδύναμους τους Υπουργούς και όχι θεσμούς; Και τα ερωτήματα αυξάνονται όταν φουντώνουν οι φήμες (κοινό μυστικό στους παροικούντες την …μιντιακή Ιερουσαλήμ) για τις φιλικές σχέσεις της κυβέρνησης με εφοπλιστή που έχει αποκτήσει άδειες Περιφερειακών καναλιών και ετοιμάζεται να αναδειχθεί στο νέο μεγάλο μιντιακό παίκτη.

Άραγε, τι δουλειά έχει η Αριστερά με εφοπλιστές, μιντιακά συστήματα και προνομιακή μεταχείριση μιντιαρχών;

Οι αντοχές του Τσίπρα και η …ενηλικίωση της κοινωνίας

Αξίζει πάντως να επισημάνουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει αξιοσημείωτη πολιτική αντοχή δεδομένων των συνθηκών. Η διάσωση του εξαρτάται από το εάν θα καταφέρει να υλοποιήσει την πρόσφατη υπόσχεσή του για ανάκαμψη μέσα στο 2016, με ταυτόχρονη ελάφρυνση χρέους.

Είναι γεγονός ότι κάνει ότι είναι δυνατόν για να τα καταφέρει (ετοιμάζει δύσκολα και σκληρά νομοσχέδια από το ασφαλιστικό, ενδίδει στις απαιτήσεις των δανειστών προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση και να ξεκινήσει η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους).

Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν εάν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Η βίαιη ενηλικίωση

Παράλληλα η ελληνική κοινωνία μέσα σε αυτόν τον χρόνο βίωσε μια τεράστια αλλαγή, κυρίως ψυχολογική.

Ενηλικιώθηκε βίαια.

Για να είμαστε πιο ακριβείς προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα. Σε αυτή την πραγματικότητα που λέει ότι κανείς στην Ευρώπη δεν πολυνοιάζεται να μας βοηθήσει, ούτε και πολυφοβάται μια έξοδό μας από το ευρώ. Αν πριν από πέντε χρόνια τα αχαρτογράφητα νερά μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ αποτελούσαν ταμπού για ευρωπαϊκούς κύκλους, δίνοντάς μας μια κάποια δυνατότητα διαπραγμάτευσης -της οποίας ποτέ δεν κάναμε χρήση καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου χειρίστηκε την συγκυρία ατυχώς - τώρα και μόνο η πρόταση για σκληρή διαπραγμάτευση προκαλεί θυμηδία.

Μια σειρά κυβερνήσεων, όπως αυτή του Γιώργου Παπανδρέου, του Αλέξη Τσίπρα, ακόμα και του Αντώνη Σαμαρά (αρχικά) εξελέγησαν …πουλώντας ελπίδα, εν μέσω ναυαγίου.

Υποσχόμενες καλύτερες μέρες, χωρίς προσπάθεια.

Αυτή η ρητορική τελείωσε οριστικά με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους που ο σκληροπυρηνικός όσον αφορά την εφαρμογή του μνημονίου Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίζει πόντους.

Οι θαυματοποιοί δεν έχουν πια πέραση.

Έχει τη σημασία του το γεγονός ότι αυτή η προσγείωση στην πραγματικότητα γίνεται παράλληλα με μια μεγάλη ύφεση στην οικονομία της χώρας, ταυτόχρονα με την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου που προκαλεί απελπισία σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες, οι οποίες βλέπουν ότι το μέλλον όχι μόνο είναι δυσοίωνο αλλά και μη αναστρέψιμο για την επόμενη εικοσαετία.

Κατά μία εκδοχή, ο Ελληνικός λαός έπαιξε το χαρτί της μπλόφας και έχασε. Όπως έχασε και ο ΣΥΡΙΖΑ μπλοφάροντας στη διαπραγμάτευση. Γιατί η μπλόφα έχει νόημα αν ο άλλος σε φοβάται. Και ο φοβισμένος ήμασταν εμείς.

Κι επειδή οι μπλόφες τελείωσαν και καθώς ο λαός δεν πιστεύει πια σε μαγικές συνταγές καλό θα ήταν και η αντιπολίτευση αν θέλει να μην κυβερνήσει καμένο τόπο να μην βιαστεί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να έρθει στην εξουσία. Καλό θα ήταν να συναινέσει όπου χρειάζεται προκειμένου να τελειώσει αυτή η ιστορία της αξιολόγησης και να πάμε παρακάτω.

Αν πριν από ένα χρόνο η Νέα Δημοκρατία είχε κλείσει τη διαπραγμάτευση και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε βιαστεί να έρθει στην εξουσία, το τοπίο μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικό.

Δυστυχώς το ίδιο σκηνικό φαίνεται να επαναλαμβάνεται και σήμερα.

Η Νέα Δημοκρατία δε δείχνει διάθεση να …βάλει πλάτη να κλείσει η αξιολόγηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσει να περάσει τα μέτρα με την κοινωνία στους δρόμους. Δυστυχώς οι θαυματοποιοί μας τελείωσαν. Πρέπει και ο λαός να αναλάβει κάποια στιγμή τις ευθύνες του κάνοντας την αυτοκριτική του.