Επώδυνη συμφωνία ή καταστροφή

Παρακολουθώντας τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις, με την Ελλάδα να ζει τις πιο κρίσιμες ώρες της στη μεταπολιτευτική περίοδο, μού έρχεται στο μυαλό η ιστορική ρήση του Αβραάμ Λίνκολν: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».

Δεν το κρύβω ότι πολύ θα ήθελα να δω τον Λίνκολν να πέφτει τώρα έξω. Αλλά για να συμβεί αυτό, τουτέστιν για να μην βουλιάξει το σκάφος «Ελλάς», θα πρέπει ο Αλέξης Τσίπρας να το πάρει πάνω του, σκίζοντας κατά το κοινώς λεγόμενο τη γάτα.
Είτε θα είναι είτε δεν θα είναι «take it or leave it», (πάρτο ή άφησε το) το τελικό κείμενο της συμφωνίας που θα πάρει στα χέρια του ο πρωθυπουργός από την τρόικα, τους θεσμούς, τους εταίρους, ή όπως αλλιώς θέλετε να αποκαλείτε αυτούς που μας δανείζουν μια ζωή και τώρα θέλουμε να το ξανακάνουν με τους δικούς μας όρους, ας συνειδητοποιήσουμε ότι η συμφωνία θα είναι επώδυνη.

Ωστόσο, δυστυχώς για εμάς, στον αντίποδα η… εναλλακτική που υπάρχει είναι ο εφιάλτης της χρεοκοπίας, η απόλυτη καταστροφή.

Συγνώμη, αλλά θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει (που ούτε θέλουμε ούτε μας αρέσει, εδώ που τα λέμε), τους όρους τους βάζουν αυτοί. Όχι εμείς.
Και ναι, αυτοί οι όροι θα είναι ομολογουμένως πολύ σκληροί, αν και μεταξύ μας κάποια πράγματα που απαιτούν μάλλον αυτονόητα είναι, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να τα δρομολογήσουμε από μόνοι μας.
Όπως, για παράδειγμα, τις αλλαγές και τις τομές στο Ασφαλιστικό, το οποίο πλέον κοντεύει να αποδημήσει εις Κύριον.
Γιατί, απλούστατα, στη σημερινή χρεοκοπημένη Ελλάδα του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων, δεν είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος να συνεχίζει να συντηρεί καμιά δεκαπενταριά συνταξιούχους, κάποιοι από τους οποίους κάθονται από τα 45.
Κοινή λογική είναι ότι με τη συνεχόμενη γήρανση του πληθυσμού θα πρέπει, εκτός άλλων, να ανεβούν και τα όρια συνταξιοδότησης, μπας και η δική μου γενιά προλάβει να πάρει κάποτε κάτι που θα μοιάζει σαν σύνταξη, ενώ είναι άλλη (η προαναφερόμενη) κουβέντα αν κάποιοι της ηλικίας μου έχουν ήδη συνταξιοδοτηθεί.
Κοινή λογική είναι ότι μια χρεοκοπημένη χώρα πρέπει να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν, ότι οι μισθοί και οι συντάξεις δεν μπορεί να παραμείνουν στα επίπεδα που ήταν πριν από μερικά χρόνια.
Κοινή λογική, τέλος, είναι για το σημερινό μας χάλι ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε το γενικό περίγραμμα των όρων των εταίρων – δανειστών και να πάμε παρακάτω, σηκώνοντας τα μανίκια για να ξαναφτιάξουμε μια νέα Ελλάδα, από την αρχή.
Βέβαια, μπορούμε επίσης να τους βροντοφωνάξουμε ένα ηχηρό και εθνικά υπερήφανο «όχι», αλλά μετά ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και παρακάτω δεν θα υπάρχει.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό του blog: zakpatras.wordpress.com