Η ώρα της εθνικής συναίνεσης

Ας είμαστε ειλικρινείς. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί – πόσο μάλλον να επιβάλει στην κοινωνία – τα πολύ σκληρά μέτρα που ζητούν οι εταίροι –δανειστές να πάρουμε. Πολύ περισσότερο μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που ανήλθε στην εξουσία με σημαία της τον αντιμνημονιακό αγώνα.

Δυστυχώς, όμως, στον αντίποδα αυτών των πολύ σκληρών μέτρων παραμονεύει η χρεοκοπία. Ενδιάμεσος ή τρίτος δρόμος, δεν υπάρχει.

Ως εκ τούτου, και μακριά από μικροκομματικές αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητες, τούτες τις κρίσιμες και δραματικές ώρες που διανύει ο τόπος, επιβάλλεται ο πολιτικός κόσμος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιτευχθεί (με ή χωρίς πρωτοβουλία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας) η μέγιστη εθνική συναίνεση.

Επιβάλλεται να στηριχθεί προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος φαίνεται ότι έχει αντιληφθεί αυτό που πρέπει να γίνει ακριβώς, έχοντας προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα, και η οποία δεν έχει φυσικά καμία σχέση με τον φαντασιακό κόσμο των μεγαλεπήβολων προεκλογικών διακηρύξεων του.

Δυστυχώς για τον ίδιο, και επειδή στην προκειμένη περίσταση αυτό επιβάλει το εθνικό συμφέρον, ούτε ο ίδιος θα πρωτοτυπήσει τελικά, πράττοντας ως πρωθυπουργός διαφορετικά εντελώς πράγματα από αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά.

Όσον αφορά το ενδεχόμενο μιας ακόμη προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, μέσω της διενέργειας νέων εκλογών, ακόμη κι αν ισχυροποιήσουν τη θέση της κυβέρνησης, δεν θα λύσουν και το πρόβλημα της χώρας, το οποίο είναι πλέον υπαρξιακό και κατά συνέπεια απαιτεί γενναίες αποφάσεις, υπερβάσεις και ευρύτερες συναινέσεις.

Διότι εάν πρέπει, επιτέλους, κάτι να γίνει κατανοητό, έστω και αυτήν την υστάτη στιγμή, είναι ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να σηκώσει από θέση ευθύνης μόνο του το φορτίο της διάσωσης και της ανόρθωσης της Ελλάδας. Ο νοών, νοείτω.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com