Του Διονύση Ζακυνθινού
Καμία, κυριολεκτικώς, είδηση δεν προέκυψε από το χθεσινό Eurogroup. Ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι δεν θα υπήρχε συμφωνία.
Επίσης ήταν αναμενόμενο το εχθρικό κλίμα που θα συναντούσε η ελληνική αντιπροσωπεία.
Έτσι τώρα το ενδιαφέρον μετατοπίζεται για την ερχόμενη Δευτέρα, στη συνεδρίαση του τακτικούEurogroup. Τι μπορεί να αλλάξει ώστε να προκύψει συμφωνία μέσα σε λίγες μέρες, ειλικρινά δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω ή για την ακρίβεια περιμένω μετά βεβαιότητας, είναι ότι οι έξω δεν πρόκειται να καμφθούν από την ελληνική στάση. Δεν είναι μόνο η Γερμανία που είναι εναντίον μας, είναι και οι άλλες χώρες, ιδίως αυτές του ευρωπαϊκού Νότου, που κρατούν σκληρή στάση απέναντί μας.
Παράλληλα, ακόμη και οι θεωρητικά «φιλικές», αναγνώρισαν εν μέρει τα όποια δίκια έχουμε αλλά κομψά μας είπαν (κι αυτές) ότι πρέπει να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας.
Σ’ αυτήν τη διελκυστίνδα είμαστε μόνοι μας, και ως εκ τούτου οι πιθανότητες να βγούμε νικητές απ’ αυτήν είναι πολύ μικρές.
Αλλά το χειρότερο φαίνεται ότι δεν είναι αυτό. Το χειρότερο φαίνεται ότι είναι πως η ελληνική πλευρά διακινδυνεύει τη ρήξη με τους εταίρους – δανειστές για λάθος επικοινωνιακούς λόγους και, κυρίως, για να μην φανεί στα μάτια της κοινωνίας ότι υπαναχωρεί από την αρχική θέση της περί κατάργησης του Μνημονίου.
Ας πάμε, λοιπόν, στην ουσία. Τι επιδιώκει η Αθήνα; Την ώρα που οι εταίροι μας πιέζουν να πάμε σε παράταση του υφιστάμενου προγράμματος, η Αθήνα ζητά ένα διαφορετικό πρόγραμμα – «γέφυρα» και παράλληλα χρόνο για να αντιμετωπίσει, εκτός άλλων, και την ανθρωπιστική κρίση.
«Γέφυρα», όμως, από πού προς τα πού; Ακόμη και αν οι εταίροι μας δεχθούν αυτό που ζητά η ελληνική πλευρά, η «γέφυρα» προϋποθέτει ουσιαστικά την έμμεση παραδοχή και ύπαρξη του υφιστάμενου προγράμματος ή μέρος αυτού. Εξ ου και το 70% του υφιστάμενου προγράμματος ή Μνημονίου που (φέρεται να) δέχεται ο Βαρουφάκης.
Επιπλέον, όμως, ας επισημανθεί ότι, σύμφωνα με ειδικούς οικονομικούς αναλυτές, με μια πιθανή «γέφυρα» μέχρι και τον Μάϊο (που υποτίθεται θα «γεφυρωνόμαστε») οι υποχρεώσεις της Ελλάδας είναι πολύ περισσότερες από αυτές που μπορεί να καλύψουν τα «αυτονόητα» 6,5 δισ. ευρώ (1,9 των κεντρικών τραπεζών συν 4,5 των απορριφθέντων ήδη εντόκων).
Υπολογίζονται σε κάπου 20 δισ. ευρώ –με τις αναχρηματοδοτήσεις χρέους, τις τρύπες από την αστοχία στα έσοδα, τις νέες τρύπες από τις νέες αστοχίες (π.χ. μη είσπραξη ΦΠΑ).
Παράλληλα, η «γέφυρα» χρειάζεται και διευθετήσεις χρεολυσίων, δηλαδή πληρωμές, ενώ δεν είναι ακριβές πως δεν υπάρχει κόστος για την Ευρώπη. Το αντίθετο, μάλιστα.
Κι όλα αυτά, ενώ τα ταμεία «αδειάζουν», με αποτέλεσμα σε λίγες μέρες να κινδυνεύουμε να μείνουμε ως κράτος ταπί, την ώρα μάλιστα που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δέχεται τα ελληνικά ομόλογα, ενώ μπορεί να μας πετάξει κι έξω από τον ΕΛΑ (τον έκτακτο μηχανισμό στήριξης) των τραπεζών, προκαλώντας μας ασφυξία.
Δεν είναι τυχαίες οι εκκλήσεις του πρωθυπουργού και της αναπληρώτριας υπουργού Οικονομικών Νάντιας Βαλαβάνη προς τους φορολογούμενους να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, ακόμη και ως προς την καταβολή των τελευταίων δόσεων του υπό κατάργηση ΕΝΦΙΑ.
Καθώς τα πράγματα είναι σκούρα και κινδυνεύουμε να πέσουμε στο κενό, προσωπικά περιμένω και προσδοκώ ένα συμβιβασμό με τους εταίρους – δανειστές μας, ακόμη κι αν χρειαστεί να βαφτίσουμε το κρέας ψάρι.
Γιατί, κόντρα σε παλικαρισμούς και λεονταρισμούς, ο δρόμος του ρεαλισμού είναι αυτός που οδηγεί τούτη την ώρα στην επιβίωση της Ελλάδας.
ΣΣ: Σχόλια, άρθρα και αναλύσεις του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr