Γίναμε όλοι ιδιώτες

Η πρόσφατη παγκόσμια κρίση, η οποία ακόμη και σήμερα δεν έχει ξεπεραστεί, μας έδειξε την αποτυχία της καπιταλιστικής δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας η οποία πίσω της είχε μόνο τυφλούς ποιμένες να την ακολουθούν, όχι συνδιαμορφωτές θέσεων και παραγωγούς πολιτικής, οι οποίοι, μέσω της συνεχούς κριτικής, θα συνέβαλλαν στην αλλαγή της κοινωνίας μας και στην πρόοδό της.

Είναι γνωστό πως ο νεότερος δυτικός πολιτισμός, στηρίχθηκε κατά πολύ στην αρχαία κλασσική σκέψη. Άλλωστε, οι αρχαίοι Αθηναίοι δημιούργησαν την δημοκρατία. Αυτή, αρχαία κλασσική σκέψη μας έκανε να καταλάβουμε την ανάγκη για το δίκαιο το οποίο μπορεί να φέρει την ισοτιμία των πολιτών απέναντι στον νόμο και να τους δώσει ίσες ευκαιρίες δημιουργίας και παραγωγής, μακριά από τους νόμους της ζούγκλας και της εξυπηρέτησης των «θέλω» του ισχυρού. Γι’ αυτό και δημιουργήσαμε την δημοκρατία. Αναβιώνοντας, μετά τον διαφωτισμό, μια πολιτεία η οποία θέλαμε να μοιάζει με την αρχαία Αθήνα.

Περνώντας τα χρόνια καταλήξαμε στον καπιταλισμό. Έναν πελατειακό, παρασιτικό καπιταλισμό ο οποίος κατέκτησε τον κόσμο και τον έκανε ένα ατομικιστικό ων. Σχεδόν όλοι προσπαθούσαμε να κερδίσουμε χρήματα, να ικανοποιήσουμε την απληστία μας, αδιαφορώντας για την δημοκρατία, την πρόοδο των ιδεών, των αξιών και εν τέλει την ευημερία της κοινωνίας μας. Όλοι μας είχαμε μπει στο παιχνίδι της συνεχούς δημιουργίας κέρδους. Γίναμε ιδιώτες, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Αδιαφορήσαμε για την πολιτική προσπαθώντας να βολευτούμε οικονομικά.

Γι’ αυτό και η δημοκρατία μας απέτυχε. Απέτυχε γιατί εμείς, οι πολίτες δεν αξιοποιήσαμε το αξίωμα μας σωστά. Έτσι ήρθε η σημερινή κρίση. Η κρίση που ζούμε εκεί έχει τις ρίζες τις, στην αποτυχία του κοινωνικού μοντέλου οργάνωσης.

Αυτό είναι και το σημερινό δίλημμα της δημοκρατίας μας. Μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, να μας ενδιαφέρει μόνο το προσωπικό μας όφελος και το

προσωπικό μας κέδρος. Μπορούμε, όμως να αλλάξουμε, προωθώντας τις ιδέες, τις αξίες και την πνευματική δημιουργία.

Γιατί είναι, όμως, επιτακτική η αλλαγή; Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πάμε μπροστά, να δημιουργήσουμε, να παράξουμε, να ευημερήσουμε. Σίγουρα θα έχει κόστος για εμάς, κόστος γιατί θα πρέπει να ξεφύγουμε από την αυτοματοποιημένη διαδικασία δημιουργίας πλούτου. Όμως, οι επόμενες γενιές θα έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν και να ευημερήσουν κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά, βιώσιμα, όχι πάνω σε σαθρά θεμέλια.

Αυτή η διαδικασία αλλαγής όμως, δεν προέρχεται μόνο μέσα από την συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες. Προέρχεται από την συνεχή κρίση και ενασχόληση του πολίτη με τα κοινά. Μακριά από ατομικιστικές λογικές που κάνουν κακό στο σύνολο της κοινωνίας και της πολιτείας. Μόνο αν καταλάβουμε την ανάγκη για κοινωνία θα μπορέσουμε να πάμε μπροστά.

Και αυτό αποζητάμε την φυγή προς τα εμπρός, όχι την επιστροφή ούτε στην ομαλότητα, ούτε στην κανονικότητα.