Μνήμη Κώστα Καραγεώργου

Είναι πολύ θλιβερό να νεκρολογεί ο δάσκαλος κάποιον μαθητή του. Κι ακόμα  πιο οδυνηρό, όταν αυτός  ο μαθητής έχει μείνει, έκτοτε, στο μυαλό μου  σαν ένας από τους πιο δραστήριους μαθητές, από τους πιο φιλόδοξους ανάμεσα σε άλλα εξίσου χαρισματικά παιδιά  και πετυχημένα αργότερα στην επαγγελματική τους ζωή.

Συναντηθήκαμε με τον Κώστα Καραγεώργο  το  ’79-  ’80  στο Α’   Αρρένων, όταν εκείνος ήταν  μαθητής της Β’ Λυκείου.  Ξεχώριζε για την εύστροφη σκέψη του, την ενεργητικότητα,  την αβίαστη επιμέλειά του. Για την πρωτοτυπία μιας σκέψης που η καθαρότητά της κάποιες φορές σε ξάφνιαζε. Ένας μαθητής με προσωπικό όραμα αλλά και διάθεση συλλογική,  παθιασμένος με ό, τι καταπιανόταν, με όσα έκανε.

Αυτή η αυθόρμητη δοτικότητά του,  του επέτρεπε να απολαμβάνει το χρόνο, τον κόσμο και τη ζωή.   Όχι επιδερμικά,  παρότι παιδί 16 – 17 χρονών τότε, αλλά συνειδητά.  Ο Κώστας   διατηρούσε  για τον εαυτό του το δικαίωμα της αμφισβήτησης  ή της αιρετικής ματιάς δίχως όμως εμμονές. Μπορούσε να συγκεράζει την ανατρεπτική σκέψη με μια ανάλαφρη παιδικότητα. Κι αυτό γιατί η  αίσθηση ενός  χιούμορ , λεπτού και εγγενούς που τον διέκρινε, του επέτρεπε να παραμένει ευγενής ακόμα και στις πιο έντονες  απόψεις του ή συμπεριφορές του.

Χάρη σ’ αυτήν την ανεπιτήδευτη ευγένεια μπορούσε να ακούει τις όποιες παρατηρήσεις, να  λειαίνει  τις οξείες γωνίες του, να σμιλεύει  τον πληθωρικό του χαρακτήρα, να βελτιώνεται ως οντότητα.

Ήταν   σημαντικό ότι και αργότερα ο Κώστας καλλιέργησε την αγάπη του για τη μάθηση,  τη διάθεση για μιαν ευρεία γνώση, πέραν της στενά επαγγελματικής. Το πίστευε πως μέσα από  τη  μόρφωση και τη συλλογική δράση ο άνθρωπος  αλλάζει  τις συνθήκες της ζωής του –και τους γύρω του.  Ότι έτσι αποκτά νόημα η καθημερινότητα και αναβαθμίζονται οι κοινωνίες.

Ακόμα πιο σπουδαίο θεωρώ ότι διατήρησε  την ίδια λαχτάρα για τη ζωή, την ίδια επιθυμία για δράση, το ίδιο πάθος για κοινωνική προσφορά. Και είναι αυτή η ενεργητικότητα που μπορεί να επιμηκύνει τα συμβατικά όρια του βιολογικού χρόνου.  Γι’ αυτό και μοιάζει, τελικά,  να  ζει  κανείς  με ένταση και συμπυκνωμένα όλα όσα ο θάνατος του στερεί σε μια γόνιμη ακόμα  ηλικία, όπως συνέβη με τον Κώστα.

Έτσι θα μείνει όμως στη μνήμη όλων εκείνων που τον γνωρίσαμε και τον συναναστραφήκαμε στη μνήμη όλων εκείνων που τον έζησαν πιο πολύ κι από κοντά.  Και θα τους λείψει. Κι αυτό το λέω  για τους δικούς του ανθρώπους. Τους στενούς του φίλους και την οικογένειά του.  Ιδιαίτερα για την αγαπημένη  κόρη του Αιμιλιάννα  --  που τώρα είναι μαθήτριά μου και τη θεωρώ δικό μου,  πνευματικό παιδί.

Σ’ αυτή κυρίως απευθύνεται η βαθιά μου πίστη ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν  μόνον όταν χαθούν από τη μνήμη των ζωντανών.  Μονάχα τότε οι νεκροί γίνονται χώμα.