Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό και θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο για όλες και όλους, ανεξαιρέτως, όπου κι αν εργάζονται.

Στους πολύ δύσκολους καιρούς που ζούμε, αφότου απολύεται κάποια  ή κάποιος, συνήθως σέρνεται στη συνέχεια από πίσω ένα δράμα: είτε προσωπικό είτε οικογενειακό είτε και τα δυο μαζί.

Για το λόγο αυτό, η συμπαράσταση όλων των υπολοίπων, της κοινωνίας στο σύνολό της, θα πρέπει να είναι συλλογική, έμπρακτη και αληθινή. Όχι επιλεκτική, α λα καρτ, και υποκριτική.

Στη δοκιμαζόμενη Ελλάδα του 2014 κάποιες αλήθειες δεν λέγονται, δεν ακούγονται, τουλάχιστον στο βαθμό που θα έπρεπε, είτε από έναν λανθάνοντα πολιτικό καθωσπρεπισμό είτε επειδή θίγουν κάποια ζητήματα «ταμπού», ακόμη και στο δημόσιο διάλογο. Κι ένα από αυτά, είναι και οι απολύσεις στο Δημόσιο.

Από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου, την περίοδο του Μεσοπολέμου, οπότε καθιερώθηκε η μονιμότητα στο Δημόσιο, η απασχόληση σ’ αυτό ήταν συνώνυμη της αμετακίνητης εργασίας, αλλά και της στασιμότητας ως προς την παραγωγικότητα του δημοσίου τομέα.

Ως δημόσιος υπάλληλος έπρεπε να σκοτώσεις άνθρωπο για να χάσεις τη δουλειά σου, ήταν αδιανόητο όμως και να πάρεις αύξηση για την όποια αύξηση της παραγωγικότητάς σου, εκτός αν ήσουν τυχερός και ανήκες σε κάποια πανίσχυρη συντεχνία που θα φρόντιζε για σένα, πριν από σένα.

Κάπως έτσι, διαμορφώθηκε ένα στρεβλό, αναχρονιστικό και αντιπαραγωγικό μοντέλο, στο οποίο χωρούσε μέχρι την εποχή που θεσπίστηκε το ΑΣΕΠ, όποιος ή όποια είχε το θρυλικό μέσο.

Κάπως έτσι, το ζήτημα των απολύσεων στο Δημόσιο έγινε «ταμπού», περισσότερο «ταμπού» και από τα πραγματικά ταμπού στον μάταιο τούτο κόσμο.

Και επίσης κάπως έτσι, για τους ανθρώπους που χάνουν σήμερα στη δουλειά τους στο Δημόσιο (όντως, με πολύ άδικο τρόπο και χωρίς καμία απολύτως αξιολόγηση) γίνεται χαλασμός. Από τους απολυόμενους της ΕΡΤ μέχρι τους διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου, μετράμε συλλαλητήρια (ακόμη και επετειακά) και κάμποσες απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες επεκτείνονται ακόμη και στον χειμαζόμενο ιδιωτικό τομέα.

Δεν είμαι κρετίνος για να επιχαίρω που επειδή έχασα εγώ τη δουλειά μου στον ιδιωτικό τομέα, καλά παθαίνει και ο άλλος και απολύεται από το Δημόσιο. Δεν είναι μόνο ηθικό το ζήτημα, είναι και η διαπίστωση, βάσει έρευνας, ότι για κάθε θέση εργασίας που χάνεται στο Δημόσιο χάνονται τρεις στον ιδιωτικό τομέα. Συμπέρασμα; Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Δεν μπορώ, ωστόσο, την ίδια ώρα να μην καυτηριάσω την επιλεκτική ευαισθησία που επιδεικνύεται για τους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους στο Δημόσιο. Σαν να έχουν μόνο αυτοί δικαίωμα στη δουλειά!

Στο ενάμισι και πλέον εκατομμύρια ανέργους που μετράει η Ελλάδα σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Και από αυτούς, οι περισσότεροι, (85 στους εκατό, όπως υπολογίστηκε) δεν παίρνουν καν επίδομα!

Για όλο αυτόν τον κόσμο δεν άνοιξε μύτη. Προφανώς γιατί δεν είχαν (όταν έπρεπε να έχουν) τις κατάλληλες άκρες να χωθούν στο Δημόσιο, γιατί είναι τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Μέγας χαμός έγινε, και εξακολουθεί να γίνεται, για το περυσινό «λουκέτο» στην ΕΡΤ, όταν στο χώρο των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης έχουν κλείσει δεκάδες μικρές «ΕΡΤ». Αλλά γι’ αυτές τις μικρές «ΕΡΤ», επίσης, δεν άνοιξε μύτη.

Σκίζεται ο Λοβέρδος να γλιτώσει τους διοικητικούς υπαλλήλους στα Πανεπιστήμια, αλλά την ίδια ώρα με υπουργικές υπογραφές έγιναν οι απολύσεις στη Χαλυβουργία!

Κοντολογίς, ψυχή έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι που απειλούνται με απόλυση, ψυχή όμως έχουν και οι πρώην εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που είναι σήμερα άνεργοι.

Επιπλέον, προσωπικά, δεν είδα τους εργαζόμενους στο Δημόσιο να απεργούν για τους ανθρώπους που χάνουν τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα. Όμως, είδα, και βλέπω ακόμη, να γίνεται το αντίστροφο.

Ωστόσο, κατά την ταπεινή γνώμη μου, η αλληλεγγύη μιας κοινωνίας στα δοκιμαζόμενα τμήματα της πρέπει να είναι συνολική. Σε αντίθετη περίπτωση παραμονεύει ο περιβόητος κοινωνικός αυτοματισμός, μια καταστροφική παγίδα για όλες και για όλους!