Αχαϊα: Ένα πρότυπο Επενδυτικό Ταμείο για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων

Πόσα κονδύλια θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα πρότυπο Επενδυτικό Περιφερειακό Ταμείο για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων;

Τώρα που βρισκόμαστε σε φάση εκλογών δεν πρέπει να μας διαφύγει πως ξαφνικά η αδυναμία προώθησης ενός «ιδιαίτερου» για την περιοχή έργου όπως το αυτοκινητοδρόμιο -από όσους νομικά τουλάχιστον είχαν επωμισθεί την πρωτοβουλία διαμορφώνει -μία νέα πραγματικότητα.

Δυστυχώς, όχι ευχάριστη για την Αχαΐα καθώς η τελευταία εξέλιξη-που μάλλον πέρασε στα ψηλά γράμματα της ενημέρωσης- εμφανίζει τη Δραπετσώνα μπροστά, στην διαδικασία της διεκδίκησης.

Την δε Χαλανδρίτσα στα …αζήτητα, παρά τις διαψεύσεις παραγόντων σχετιζόμενων με το έργο. Εύλογα λοιπόν γεννώνται ερωτήματα ως προς την σκοπιμότητα όχι μόνον επιμονής για την προώθηση ενός έργου που χαρακτηρίζεται από πολλούς ειδικούς ουτοπικό και ασύμφορο όπως είναι ο παρόν σχεδιασμός του, αλλά και της ιδιαίτερης επιμονής στην ανάληψη της διοίκησης της εταιρίας «Αυτοκινητοδρόμιο Πάτρας» από στελέχη με άμεση εμπλοκή στην προβληματική ιστορία της Αχαϊκής συνεταιριστικής.

Αν η πορεία της υπό εκκαθάριση τράπεζας χαρακτηρίζει την διοίκησή της σε ποια συμπεράσματα μπορεί να οδηγηθεί ο απλός πολίτης μεριδιούχος αλλά και φορολογούμενος για την ικανότητα του διοικητικού σχήματος διεκδίκησης; Ποια επιχειρηματική λογική οδήγησε όσους πίστεψαν σε αυτό το έργο να εμπιστευτούν εκείνους που το προωθούσαν; Άλλωστε από τον σχεδιασμό του το αυτοκινητοδρόμιο δεν ήταν μόνον ασύμφορο, αλλά κυρίως ουτοπικό ως προς τη διαθεσιμότητα των αναγκαίων κεφαλαίων για την υλοποίησή του.

Γιατί λοιπόν ένα ολόκληρο «σύστημα» δεν ενεργοποιήθηκε ή ακόμα δεν ενεργοποιείται για να αποτρέψει την αποτυχία; Μήπως η αδράνειά βολεύει καθώς κατά τον τρόπο αυτό δεν θα εκτεθούν εκείνοι που το προωθούσαν από την πρώτη στιγμή; Αν όμως αυτή είναι η «σκιώδης» πραγματικότητα, γιατί οι φορείς της περιοχής μας επέτρεψαν στον Υπουργό Ανάπτυξης να «παρασυρθεί» και να προωθήσει προς έγκριση μέσω ΕΣΠΑ το έργο αυτό;

Προς τι οι δημόσιες σχέσεις και η ουτοπική κατά τα φαινόμενα προσέγγιση όταν εν μέσω κρίσης τα υπό δέσμευση κονδύλια θα μπορούσαν να είχαν προωθηθεί για έργα πολλαπλάσιας σημασίας. Άλλωστε για όσους δεν γνωρίζουν την διαδικασία, τα κεφάλαια συμμετοχής της Εταιρίας θα ήταν αδύνατον να εξευρεθούν.

Στόχος του παρόντος άρθρου είναι μέσω της επισήμανσης μίας ακόμα διαφαινόμενης αποτυχίας να καταδείξω πως είναι καιρός όλοι να αντιληφθούμε πως οι καιροί απαιτούν άλλου τύπου προσεγγίσεις τόσο στην διαμόρφωση επενδυτικών στόχων, όσο και στην δημιουργία υποδομών στήριξης του κοινωνικού συνόλου. Είχαν άραγε υπολογίσει άμεσα οι εμπλεκόμενοι –φανεροί και μη- πόσα κεφάλαια θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν για την προώθηση «αναπτυξιακών κοινωνικών» έργων εάν είχε γίνει επανασχεδιασμός του έργου;

Πόσα κονδύλια θα μπορούσαν να στοχεύσουν στην δημιουργία νέων υγειονομικών κέντρων στην Αχαΐα για όσους δεν διαθέτουν εισοδήματα; Πόσα κονδύλια θα μπορούσαν να διοχετευθούν στην αναμόρφωση και αξιοποίηση εγκαταλειμμένων κτιρίων ιδιοκτησίας της Περιφέρειας και του Δήμου.

Πόσα τέλος κονδύλια θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα πρότυπο Επενδυτικό Περιφερειακό Ταμείο για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων;