Τι θα έλεγε ο Αριστοτέλης;

Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο «άπολις» άνθρωπος είναι σαν «ένα μοναχικό πιόνι στο σκάκι». Ένα πιόνι μόνο του δεν λειτουργεί. Έχει σημασία σε ένα παιχνίδι μόνο όταν συνδέεται με άλλα πιόνια.

Με την παρομοίωση αυτή, ο Αριστοτέλης ήθελε να δείξει ότι οι άνθρωποι ολοκληρώνονται μόνο σε μια πόλι. Και καλή ζωή, κατά τον Αριστοτέλη, για το άτομο υπάρχει μόνο όταν συνδέεται με άλλους σε μια κοινότητα.

Αυτή ήταν και η γενικότερη αντίληψη που επικρατούσε στην αρχαία Ελλάδα. Το να είσαι «άπολις», αποτελούσε μια τραγική μοίρα κατά τον Ηρόδοτο και τον Σοφοκλή, έναν αιώνα πριν από τον Αριστοτέλη. Κι αυτό διότι, τότε, η συμμετοχή στην «πολιτική», δηλαδή στη διαχείριση της πόλης, ήταν δικαίωμα, καθήκον και εκπαίδευση μαζί. Όλα αυτά, όμως, είπαμε, ίσχυαν στην αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην αρχαία Αθήνα, χιλιάδες χρόνια πριν.

Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Αριστοτέλης εάν έμπαινε σε μια μηχανή του χρόνου και ζούσε για λίγες ημέρες στην εποχή μας. Δεν ξέρω εάν θα έλεγε τα ίδια, βιώνοντας τον εξευτελισμό της ελληνικής Βουλής, τον εκφυλισμό του δημοσίου λόγου και την απαξίωση της συμμετοχής στα κοινά.

Κακά τα ψέματα, εδώ που έχουμε φτάσει, ζούμε την απόλυτη παρακμή της πολιτικής και του δημοσίου βίου σε όλα τα επίπεδα. Από το πιο μεγάλο και κεντρικό, δηλαδή το Κοινοβούλιο, μέχρι το πιο μικρό, που δεν είναι άλλο από το Δημοτικό Συμβούλιο.

Υπό το πρίσμα αυτό, δεν με εξέπληξαν τα όσα διαδραματίστηκαν στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Πάτρας. Για γέλια και για κλάματα είναι οι περισσότερες συνεδριάσεις, αλλά για να μείνουμε στην καλή όψη, ας πούμε ότι είναι (μόνο) για γέλια. Διότι, εδώ που τα λέμε, το γέλιο, το χιούμορ, το έχουμε ανάγκη τούτους τους δύσκολους καιρούς.

Επομένως, όποιος δεν έχει τι να κάνει, και θέλει λίγο να ξεσκάσει, να ξεχαστεί, δεν έχει παρά να πεταχτεί μέχρι το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάτρας. Ο θίασος του, τον οποίο εμείς επιλέξαμε, υπόσχεται διασκέδαση και γέλιο μέχρι… δακρύων, και μάλιστα δωρεάν!

Τώρα, σε σχέση με το αν θα εκλέξουμε καλύτερους ή χειρότερους (κωμικούς) για τα κοινά της πολύπαθης αυτής πόλης, αυτό θα φανεί πολύ σύντομα, στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ωστόσο, κάτι μου λέει ότι πολλοί δεν θα ακολουθήσουν την προτροπή του Αριστοτέλη, (εάν φυσικά συνιστούσε και στις μέρες μας να μην είμαστε μοναχικά πιόνια) αλλά θα προτιμήσουν τον δρόμο του Σωκράτη: αυτόν της αποχής από τα κοινά και της περιφρόνησής τους. Ήδη, σε μεγάλο βαθμό, αυτό συμβαίνει…