Η ζωή μας όλη, σε μια σκηνή

«Κράτησε το εισιτήριο σου μήπως σου το ζητήσουν. Όταν τελειώσει το έργο θα σε περιμένω έξω».

Ο πιτσιρικάς απλώθηκε στην αναπαυτική θέση του πολυκινηματογράφου έτοιμος να απολαύσει την παιδική ταινία 3D, ενώ η μητέρα του έφυγε με το ύφος μιας λυπημένης αλλά αξιοπρεπούς γυναίκας, που έκανε το χατίρι του παιδιού της, ωστόσο δεν μπορούσε να το συνοδέψει και στην προβολή.

Δέκα ευρώ το εισιτήριο. Πού να βρεθούν τα άλλα δέκα; Είκοσι ολόκληρα ευρώ θες για να πας με το παιδί σου στον κινηματογράφο, χωρίς να διανοηθείς να του πάρεις ένα ποπ κορν, ένα αναψυκτικό.

Αλλά είκοσι ευρώ στην Ελλάδα του σήμερα, είναι ένα άπιαστο για τους πολλούς μεροκάματο, για το οποίο «καίγεται» η μέση ελληνική οικογένεια.

Η προαναφερόμενη σκηνή ήταν μια γροθιά στο στομάχι και μια υπενθύμιση για το πόσο δραματικά έχει αλλάξει η ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Πράγματα που τα θεωρούσαμε απλά και αυτονόητα, όπως για παράδειγμα να πας το παιδί σου ένα σινεμά, τα αντιμετωπίζουμε πλέον ως σημαντικά ζητούμενα.

Ποια μητέρα θα ήθελε να αφήσει μόνο το παιδί της σε μια αίθουσα κινηματογράφου; Προφανώς, καμιά. Όπως και καμιά μητέρα δεν θα ήθελε να στερήσει από το παιδί της και τη χαρά μιας παιδικής ταινίας.

Από την άλλη, πάλι, με μια δεύτερη σκέψη, συνειδητοποιείς ότι αυτό το παιδί ήταν, και είναι, από μια άποψη, τυχερό. Η μητέρα του το πήγε στον κινηματογράφο, έστω και μόνο του. Άλλα παιδιά στην ηλικία του στερούνται στις μέρες μας, όχι μόνο την ψυχαγωγία, αλλά και τα στοιχειώδη προς το ζην, όπως ένα μπουκάλι γάλα.

Και η διαπίστωση αυτή δεν είναι υπερβολική, ούτε συνιστά έναν κακώς εννοούμενο λαϊκισμό. Είναι αυτό πλέον που βιώνουμε καθημερινά με τηνευχή και την προσδοκία να μην έλθουν τα χειρότερα. Μόνο που αυτά είναι στο δρόμο…..