Πόσο κοστίζει η ζώη ενός 55χρονου; Μάλλον πολύ φτηνά!

Ένας 58χρονος Πατρινός και ένας 55χρονος Καβαλιώτης, ήρθαν να διαταράξουν την ηρεμία των ημερών. Κοινό χαρακτηριστικό τους, πέραν της ηλικίας τους, ό,τι είναι και οι δύο άνεργοι. Μέσα από την πράξη του ενός και τα λόγια του άλλου, αναδεικνύεται η σημερινή σκληρή πραγματικότητα: ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Όσο κι αν θέλουμε να προσπεράσουμε, μέρες που 'ναι, τις άσχημες σκέψεις, όσο κι αν έχουμε την ανάγκη να αποδράσουμε από τα προβλήματα, η ζωή είναι εδώ, πιο σκληρή από ποτέ για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Γι αυτούς, δεν υπάρχει Πάσχα, δεν υπάρχουν ξεχωριστές μέρες. Όλες οι μέρες είναι το ίδιο γκρίζες, η ζωή είναι το ίδιο αβάσταχτη. Γι αυτούς δεν υπάρχει αύριο, δεν υπάρχει μέλλον. Όπως δεν υπάρχει για κανέναν 45άρη, 50άρη, 55άρη που έμεινε άνεργος. Όλοι τους κλείνουν την πόρτα. Ποιος θα πάρει στη δουλειά του έναν μεσήλικα (και βάλε) και δεν θα προτιμήσει έναν κατά πολύ νεότερο; Βλέπετε, ο μεσήλικας κοστίζει περισσότερο σε μια επιχείρηση, λόγω προϋπηρεσίας. Και στο σύστημα που ζούμε, τα πάντα αξιολογούνται στη σχέση κόστους-οφέλους. Οπότε, ο 55άρης άνεργος δεν έχει μέλλον, καθώς κοστίζει ακριβότερα και ως εκ τούτου, τα οφέλη που παράγει για τον επιχειρηματία είναι μικρότερα. Τώρα, μην ρωτήσετε πόσο κοστίζει η ζωή, ενός 55άρη, γιατί θα σας γελάσω. Σε αυτή τη χώρα που ζούμε, σε αυτό το σύστημα που λειτουργούμε, όλα έχουν κοστολογηθεί, εκτός από ένα: την ανθρώπινη ζωή. Και μάλλον δεν έχει αποπειραθεί κανείς να την κοστολογήσει, γιατί δεν αξίζει τον κόπο: είναι πολύ φτηνή! Το απονενοημένο διάβημα του 58χρονου Πατρινού και η επιστολή του 55χρονου Καβαλιώτη, το επιβεβαιώνουν.

Το απονενοημένο διάβημα του 58χρονου Πατρινού

Μεγάλη Πέμπτη μεσημέρι, στην περιοχή του Αγίου Ιωάννη Πράτσικα, στην Πάτρα. Ένας 58χρονος, άνεργος εδώ και δύο χρόνια, δεν αντέχει άλλο το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Χωρίς να αφήσει ούτε ένα σημείωμα, παίρνει ένα δίκανο όπλο, το στρέφει προς την καρδιά του και πυροβολεί. Ήταν πολύ πιεσμένος οικονομικά, θα πουν σοκαρισμένοι, όσοι τον γνώριζαν.

Η επιστολή του 55χρονου Καβαλιώτη στο "Βήμα"

«Είμαι 55 ετών και έκλεισα ήδη ένα χρόνο άνεργος. Οσο και αν προσπάθησα και προσπαθώ ακόμη δεν μπόρεσα να βρω δουλειά. Γνωρίζετε ότι όλη η αγορά είναι... “γονατισμένη”. Σαν άνεργος, εκτός του ότι δεν έχω καμιά ελπίδα, αντιμετωπίζομαι περίπου σαν απατεώνας από όλους και κυρίως από τις τράπεζες που σταμάτησα να πληρώνω τις δόσεις μου. Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε και κανένας που να μπορεί ένας άνθρωπος να ζητήσει βοήθεια και στήριξη. Δεν υπάρχει ο μηχανισμός εκείνος που να βοηθά και να προστατεύει έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχουν προγράμματα γι΄ αυτούς που θέλουν 5 χρόνια για να βγουν στη σύνταξη. Δεν υπάρχει τίποτε. Μια άρνηση και μια αδιαφορία απίστευτη από παντού. Μια κρίση ανθρώπινη πάνω απ΄ όλα, όπου ο ένας θέλει να φάει τις σάρκες του άλλου.
Δούλευα για να ζω. Δεν έκλεβα για να... έχω. Οι άνθρωποι οι άνεργοι είναι εντελώς εκτεθειμένοι και απροστάτευτοι. Είναι, πιστεύω, το τέλος του ίσιου... δρόμου. Ο τέλειος συνδυασμός να γίνει κάποιος παράνομος και απατεώνας πραγματικός. Η επιδότησή μου τελείωσε 28.3.2010, από τον ΟΑΕΔ. Δεν μπόρεσα να... αποταμιεύσω κάποια χρήματα από τα 450 ευρώ που είχα σαν επιδότηση. Τώρα είμαι στο σημείο μηδέν. Χωρίς εισόδημα, χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς τίποτα. Από τη σύνταξη της γυναίκας μου των 850 ευρώ πληρώνουμε και δόση 750 ευρώ σε τράπεζα.
Εχουμε και σοβαρά προβλήματα υγείας. Είμαι λίγο πριν από την αιμοκάθαρση και λόγω διαβήτη. Ο τέλειος συνδυασμός να αρχίσει κάποιος να περνά στην απέναντι όχθη. Να γίνει δηλαδή παράνομος, απατεώνας και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει. Ωστόσο 55 χρόνια έντιμου και συνετού... βίου είναι πάρα πολλά για να τα διαγράψει κάποιος και να μάθει να ζει διαφορετικά και εντελώς παράνομα. Μου είναι πολύ δύσκολο να γίνω... ληστής ή απατεώνας. Αν και η δομή της κοινωνίας με ωθεί να το κάνω- όλα συμβάλλουν να γίνει κάποιος απατεώνας και ληστής όταν πρόκειται για την ίδια την επιβίωσή του, όταν δεν υπάρχει ελπίδα από πουθενά.
Οι καταστάσεις που βιώνω αυτόν τον δύσκολο καιρό μού δίνουν μεγάλη απογοήτευση και φέρνουν τον άνθρωπο σε απόγνωση.

Απευθύνομαι σε εσάς σαν ύστατη προσπάθεια μήπως και γίνει κάτι. Σε πιάνει τρέλα... Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν φρόντισαν να φτιάξουν έναν μηχανισμό που να βοηθάει τους ανθρώπους. Ολοι ξέρουμε ότι κυρίως φρόντιζαν μόνο για τον δικό τους... βίο και των κολλητών τους.
Ο πολίτης είναι απροστάτευτος! Και καλείται στην ουσία να λύσει το πρόβλημα της επιβίωσής του μόνος του. Να λύσει ένα πρόβλημα που δεν μπορεί. Ζητώ από εσάς να προβάλετε αυτό το πρόβλημα και να συμβάλετε όπως μπορείτε μήπως και κάποιοι αφυπνιστούν και ενεργήσουν άμεσα. Οι άνθρωποι έχουν σαλτάρει. Είναι λίγο πριν σκάσει μια βόμβα όλη αυτή η ιστορία. Γράφοντας σε εσάς ξέρω ότι δεν σας προκαλώ και τα καλύτερα συναισθήματα. Είναι πράγματα που λίγο ή πολύ τα γνωρίζετε. Απλώς κανένας ποτέ δεν ασχολήθηκε σοβαρά να λύσει αυτά τα προβλήματα... κοινωνικής πολιτικής. Να σώσουμε τη χώρα από τους διάφορους απατεώνες, αλλά να σώσουμε και τους πολίτες για να υπάρχει χώρα!
Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω και συγγνώμη για το... φόρτωμα αυτό. Μπορείτε να... ταράξετε λίγο τα νερά της εξουσίας. Εχω δει και καταλάβει πολλά αυτόν τον χρόνο που είμαι άνεργος και ανενεργός.
Εχω αναθεωρήσει τις απόψεις μου για... φίλους, γνωστούς και συνανθρώπους. Εχω ακούσει πολλές φορές τη λέξη “κουράγιο”, με το κουράγιο όμως δεν πληρώνεις ούτε τη ΔΕΗ, ούτε το νερό, ούτε επιβιώνεις από τις τράπεζες. Λυπάμαι που την εκτίμηση που τρέφω για εσάς την εκδηλώνω με αυτόν τον τρόπο. Ενα ψυχογράφημα απελπισμένου ανθρώπου... άνεργου, που ζητάει βοήθεια για προβολή της προβληματικής κοινωνίας. Ξέρω, το ευχαριστώ είναι λίγο.
Με εκτίμηση, Λέξας Πασχάλης, Καβάλα»