Ζωή Ρηγοπούλου: «Υπάρχουν Έλληνες που θαυμάζω και χαίρομαι και Έλληνες που ουδεμία σχέση θα ήθελα να έχω μαζί τους»

Τις Κυριακές τα μεσημέρια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80, υπήρχε κάτι όμορφο στα σπίτια, παρ’ όλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια, δεν το έχω ξεχάσει. Το πρωί πηγαίναμε εκκλησία με τη μητέρα μου και μετά όταν επιστρέφαμε σπίτι, οι μυρωδιές όχι από μια, αλλά από περισσότερες κατσαρόλες, κατά τη διάρκεια ετοιμασίας του φαγητού, με κάνανε να νιώθω μια μεγάλη χαρά, γι’ αυτό που θα δοκίμαζα λίγες ώρες αργότερα.

Όταν ήμασταν έτοιμοι, - ποτέ δεν τρώγαμε όλοι μαζί - ήταν ανοιχτή πάντα η τηλεόραση... εκείνη την Κυριακή το μεσημέρι, έπαιζε το "Προξενιό της Άννας", του Παντελή Βούλγαρη με την Άννα Βαγενά, τον Κώστα Ρηγόπουλο και άλλους αξιόλογους ηθοποιούς. Σε εκείνη την ταινία ή πορεία της Άννας προς την ελευθερία για πολύ λίγο χρονικό διάστημα, μου έδωσε να καταλάβω ότι έχει πολύ μεγάλο κόστος, είτε επιτευχθεί είτε όχι.

Το μόνο σίγουρο όπως λέει η Ζωή Ρηγοπούλου κόρη του Κώστα Ρηγόπουλου και της Κάκιας Αναλυτή, είναι ότι στην πορεία, προς την κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, βγάλαμε στην επιφάνεια ό,τι πιο βίαιο και χυδαίο είχαμε μέσα μας.

Το ταξίδι της Ζωής Ρηγοπούλου ξεκινάει από το Παλαιό Φάληρο, μαθαίνει για τη ζωή και τους ανθρώπους μέσα από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη, πιστεύει ότι ο έρωτας δεν γνωρίζει εποχές, θυμάται την εποχή του «πρόσεχε τι θα πει ο κόσμος», που δυστυχώς παρ’  όλους τους αγώνες της δικιάς της γενιάς πήγαμε στο άλλο άκρο του “Be yourself”. Αυτή η συνάντηση τελειώνει με Ελλάδα, Δημήτρη Καταλειφό, Θέμις Μπαζάκα, Στέλιο Καζαντζίδη και πίστη σε αυτό που λέγεται άνθρωπος.

Γεννηθήκατε στην Αθήνα, ποιες ήταν οι πρώτες σας εικόνες, καθώς κοιτάζατε τη θέα από το Λυκαβηττό, προς Περιστέρι και Πετρούπολη, έμοιαζαν με ξεχωριστά χωριά  ;

Γεννήθηκα σε μια κλινική της Αθήνας, αλλά το σπίτι μου ήταν πάντα στο Παλαιό Φάληρο. Έζησα όλη μου τη ζωή, είτε κατά μήκος της παραλιακής-αν τα οικονομικά των γονιών ήταν ανθηρά-είτε σε παράδρομους της παραλίας. Δικό μας σπίτι δεν είχαμε και η μαμά μου λάτρευε τη θάλασσα. Γι’ αυτό, οι περιοχές που μου αναφέρετε ήταν κάτι σαν ξένη χώρα για μένα. Έτσι, δεν πήρα είδηση για πότε αυτές οι γειτονιές ενοποιήθηκαν.

Είσαστε πτυχιούχος του τμήματος πολιτικών επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η μετάβαση στο επάγγελμα του ηθοποιού ;

Δεν υπήρξε ποτέ καμία μετάβαση. Πρώτα μπήκα στη Δραματική σχολή και τον επόμενο χρόνο αποφάσισα να δώσω εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Άλλωστε πιστεύω ότι η μόρφωση είναι καλή απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Από την αυτοβιογραφία του πατέρα σας Κώστα Ρηγόπουλου “Το Παραμύθι της ζωής μου”, η πιο όμορφη ιστορία είσαστε  εσείς ;

Δεν νομίζω πως στη ζωή κανενός ανθρώπου η όμορφη ιστορία είναι μία και μόνη. Είναι οι δικοί του άνθρωποι, η δουλειά του, αυτά που αγαπάει, αυτά που διάβασε, αυτά που έζησε, που πίστεψε. Πολλές όμορφες ιστορίες απαρτίζουν έναν άνθρωπο.

Τι ήταν αυτό που μάθατε τα χρόνια των σπουδών σας στη δραματική σχολή του  Πέλου Κατσέλη ; Τώρα πια και εσείς διδάσκετε,  ποιες οι διαφορές του τότε με το σήμερα ;

Στην σχολή και κυρίως από τον Πέλο Κατσέλη τον ίδιο, έμαθα αμέτρητα πράγματα για τη ζωή και τους ανθρώπους. Για τη δουλειά, τα περισσότερα τα μαθαίνεις δουλεύοντας. Οι διαφορές της Δραματικής σχολής του τότε με αυτές του σήμερα, είναι κοινές με τις διαφορές που χωρίζουν τις εποχές εν γένει. Η ουσία πάντα η ίδια μένει. Οι τρόποι επικοινωνίας αλλάζουν. Τα συστήματα εκμάθησης αλλάζουν. Αλλά πάντα ο στόχος είναι ο ίδιος, το αποτέλεσμα. Ο Κατσέλης ας πούμε, είχε έναν συγκεκριμένο τρόπο διδασκαλίας. Όταν όμως έβλεπε να έφτανες στον στόχο μέσα από έναν άλλο δρόμο, και το χαιρόταν και το χειροκροτούσε.

Το Θέατρο «Κάκια Αναλυτή», ήταν το δεύτερο σπίτι σας ; Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από εκείνη την εποχή ;

Δεν ήμουν παιδί των καμαρινιών. Δηλαδή, θα πήγαινα στο θέατρο σε πρεμιέρες ή όταν είχα διακοπές απ’ το σχολείο, αλλά δεν ήμουν τακτικός θαμώνας. Οι αναμνήσεις μου αρχίζουν ουσιαστικά απ’ όταν έγινα πια κι εγώ ηθοποιός και έπαιξα κάποιες φορές εκεί. Και είναι υπέροχες αναμνήσεις. Αναμνήσεις που πονάνε.

Η φράση του πατέρα σας για τη μητέρα σας «Μ’ άρεσε αυτή η κοπελίτσα όσο δεν μου είχε αρέσει ποτέ καμία άλλη ως τότε....» αποτυπώνει την ομορφιά της αλλά και μια ολόκληρη εποχή, τι πιστεύεστε ;

Ο έρωτας δεν γνωρίζει από εποχές. Πάντα το αγόρι θα γνωρίζει το κορίτσι που θα του αρέσει όσο κανένα άλλο μέχρι τότε.

Το 2004 εμφανιστήκατε στην τηλεοπτική σειρά του Μέγκα «Η Ώρα η Καλή », μια οικογενειακή κωμική σειρά, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ποια κατά τη γνώμη σας ήταν τα συστατικά εκείνα που την οδήγησαν στο να έρθει πιο κοντά στις ψυχές των ανθρώπων ;

Μια σειρά όταν είναι καλά γραμμένη, σκηνοθετημένη και παιγμένη επίσης καλά, πάντα θα φτάνει στις ψυχές των ανθρώπων. Και στην συγκεκριμένη που αναφέρεστε, όλα είχαν δέσει αρμονικότατα μεταξύ τους.

Το 2013 πρωταγωνιστήσατε στο έργο των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου «Ένας ήρως με παντούφλες», σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Ποια πιστεύετε ότι είναι εκείνη η στιγμή του έργου που θυμίζει τόσο έντονα τη σημερινή Ελλάδα ;

Ουσιαστικά οι εποχές είναι παρόμοιες. Και τότε η Ελλάδα προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι. Και τότε υπήρχαν επιτήδειοι που πουλούσαν τα πάντα για το κέρδος. Και τότε το οικονομικό πρόβλημα ήταν τεράστιο για την μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού. Απλώς τότε, η Ελλάδα ήταν ας πούμε στο 5 ανεβαίνοντας  απ’ το μηδέν. Τώρα μπορεί να είναι πάλι στο 5, αλλά έχοντας κατέβει  απ’ το 10. Και η ειδοποιός αυτή διαφορά είναι τεράστια.

Παίζετε, σκηνοθετείτε και επιμελείστε μεταγλωττισμένες σειρές για παιδιά και για ενήλικες, τι ήταν αυτό που συνέβη και από την ονειρεμένη «Φρουτοπία» μεταφερθήκαμε στην καθημερινή βία ακόμα και  μεταξύ παιδιών ;

Η βία είναι γενικευμένη. Και αυτό είναι το τρομακτικό. Η βία στα παιδικά θεάματα αντανακλά την καθημερινή βία μεταξύ ενηλίκων. Νομίζω πως από τις παλαιότερες εποχές που επικρατούσαν τα «πρέπει» και οι εξαιρετικά αυστηροί κανόνες, πήγαμε στο εντελώς άλλο άκρο. Η γενιά του «πρόσεχε τι θα πει ο κόσμος» που παλέψαμε να ανατρέψουμε, έδωσε τη θέση της στο “Be yourself”. Και κατά πώς φαίνεται, με πρόσχημα την έκφραση αυτού του εαυτού, βγάλαμε στην επιφάνεια ό,τι ποιο βίαιο και χυδαίο είχαμε μέσα μας. Εν ονόματι της δήθεν αυθεντικότητας, ξεχύθηκε ο οχετός.

Είσαστε  μεταφράστρια θεατρικών & κινηματογραφικών έργων, πόσο όμορφο είναι αυτό το ταξίδι της μετάφρασης ;  Νοιώθετε ένας δεύτερος δημιουργός, γίνεστε κοινωνός μιας καλλιτεχνικής συνάντησης, τι πιστεύετε;

Δεύτερος δημιουργός είναι βαριά κουβέντα. Απλώς προσπαθείς να κατανοήσεις αυτό που κάποιος εκφράζει σε μια άλλη γλώσσα, και να το μεταφέρεις , πιστά όχι κατά λέξει αλλά κατ’ ουσία, στη δική σου γλώσσα.

Έχετε γράψει «Με κάποιους συμφωνούμε και με κάποιους διαφωνούμε. Αυτοί με τους οποίους διαφωνούμε δεν είναι απαραιτήτως "για τα μπάζα, αμόρφωτοι, προδότες, ατάλαντοι, σιχάματα...". Είναι απλώς κάποιοι με τους οποίους διαφωνούμε-δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι». Μήπως είναι ένα σύμπτωμα της εποχής η έλλειψη ευγένειας και σεβασμού στη διαφορετική άποψη ;

Είναι έλλειψη παιδείας. Όχι εγκυκλοπαιδικής. Ουσιαστικής παιδείας. Ο παππούς μου ο Αναλυτής δεν είχε πτυχία, αλλά η παιδεία που είχε και κληροδότησε στα παιδιά του ήταν απαράμιλλη. Να σέβομαι τον άλλον, να λέω την άποψη μου με ευγένεια, να κάνω διάλογο επειδή θέλω να ακούσω όχι να ακουστώ. Αυτό είναι πολιτισμός. Και σπανίζει.

O συμφοιτητής σας στη σχολή του Πέλου Κατσέλη και φίλος σας Δημήτρης Καταλειφός, στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, «Πέτρινα Χρόνια», βλέπει απέναντι φυλακισμένους, τη γυναίκα του Θέμις Μπαζάκα και το παιδί του. Από το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη «…Ελλάδα στους ώμους την γη κουβαλάς, εσύ που χάραξες του δρόμους τη φωνή σου ακόμα ζητάς…», ακόμα και τώρα ψάχνουμε να βρούμε τη φωνή μας, γιατί άραγε ;

Ο Δημήτρης από τα χρόνια της σχολής, ήταν για μας τους μικρότερους ήδη ένας σπουδαίος ηθοποιός, ένα φωτεινό παράδειγμα. Και στα Πέτρινα χρόνια, κι αυτός και η Μπαζάκα και ο Βούλγαρης μας συγκλόνισαν. Αν με τη φράση «Ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τη φωνή μας» εννοείτε ως Ελλάδα, δεν έχω απάντηση. Πιστεύω στον άνθρωπο, όχι απαραιτήτως στον Έλληνα. Υπάρχουν Έλληνες που θαυμάζω και χαίρομαι και Έλληνες που ουδεμία σχέση θα ήθελα να έχω μαζί τους.