Ο ονειροπόλος Αρλεκίνος και το παράπονο του Μπάστακα

«Μια μέρα λοιπόν ένας ονειροπόλος Αρλεκίνος δεν άντεξε, θύμωσε τόσο πολύ και έδεσε την πόλη με κατάρα βαριά… Κάθε ξημέρωμα του Αγιαντωνιού να πέφτουν σε ύπνο λησμονικό οι ζωντανοί και να ξυπνούν οι μύθοι αυτής της πόλης..Η κατάρα θα λυνόταν μόνο όταν οι κάτοικοι θα έβρισκαν το κέφι τους και θα άφηναν το καρναβάλι να μπει και πάλι μέσα στην ψυχή τους..»

Τι θα ήταν η Πάτρα χωρίς το καρναβάλι της; Τι θα ήταν το Πατρινό Καρναβάλι χωρίς  τις τέχνες; Πώς είναι η τέχνη με το  Πατρινό Καρναβάλι;

Η τέχνη της μουσικής το έχει αποτυπώσει μέσα από τις συνθέσεις  τους στίχους και τις φωνές Πατρινών και όχι μόνο καλλιτεχνών. Η μεγάλη οθόνη το ανέδειξε με τον «Παράδεισο» του Πατρινού σκηνοθέτη Παναγιώτη Φαφούτη καθώς αποτέλεσε το φόντο των ιστοριών του. H ζωγραφική και τα εικαστικά με πίνακες και κατασκευές και φυσικά το θέατρο μέσα από παραστάσεις του Καρναβαλικού Κομιτάτου. Η μικρή οθόνη το συμπεριέλαβε και το έκανε grand finale σε μια σειρά που αγαπήθηκε πολύ και δεν ήταν άλλο από το «Λόγω Τιμής».

Αλλά και η λογοτεχνία κάνει το δικό της «πάντρεμα» μαζί του. Ο ονειροπόλος αρλεκίνος που συναντήσαμε παραπάνω είναι μέρος της ιστορίας που λέει ο ήρωας στον θλιμμένο μπάστακα και ο  «Μπάστακας»  είναι από το διήγημα του Πατρινού Σπύρου Μαραγκού, το οποίο και τιτλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του, μια σειρά διηγημάτων, που εκδόθηκε από «Το Δόντι», τον Δεκέμβριο του 2018.

Το thebest.gr σήμερα σας βάζει στο κλίμα του Πατρινού Καρναβαλιού και όχι μόνο παρουσιάζοντας ένα απόσπασμα του διηγήματος.

«Η δουλειά του, εποχιακή. Ξεκινούσε ανήμερα του Αγιαντωνιού και τελείωνε όταν οι πρώτοι χαρταετοί έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό της πόλης, το πρωινό της Καθαρής Δευτέρας. Η στολή του εντυπωσιακή, φανταχτερή, ανάλογη της περίστασης. Ένα κόκκινο παντελόνι που έφτανε μέχρι το γόνατο, διακοσμημένο με χρυσαφί ρίγες, μπλε σακάκι με γαλάζιες επωμίδες και επίχρυσα κουμπιά. Στα πόδια του φορούσε μυτερά χρωματιστά παπούτσια και τον λαιμό του κάλυπτε ένα εντυπωσιακό παπιγιόν. Το κεφάλι του στολισμένο με ένα περίεργο μακρόστενο καπέλο, το οποίο έμοιαζε με γόνδολα και μια φούντα έπεφτε ακριβώς στη μέση των ματιών του, επιτρέποντάς τους να βλέπουν. Νόμιζες ότι μόλις είχε κατέβει από το πλοίο της γραμμής άρτι αφιχθείς από το γειτονικό Καρναβάλι της Βενετίας. Με ύφος σοβαρό και βλοσυρό κοιτούσε τους περαστικούς που έμπαιναν και γίνονταν ένα με την ανωνυμία του μεγάλου πεζόδρομου. Έγερνε το σώμα προς τα πίσω και έδινε την εντύπωση πως στηρίζεται στο μακρύ κοντάρι. Αγέλαστος. Και όμως όταν γεννήθηκε το πρόσωπό του ήταν τελείως διαφορετικό. Χαρούμενο, κεφάτο και γιορτινό.

Στην αρχή σκέφτηκα πως θα είναι κάτι περαστικό. Μια ελαφριά ίωση που κάνει τον κύκλο της και στο τέλος γίνεσαι καλά, δίχως να χρειαστεί να πάρεις αντιβίωση. Μια συνηθισμένη παιδική ασθένεια, η οποία διαρκεί μόνο μερικές μέρες. «Πλησιάζοντας προς την κορύφωση της μεγάλης γιορτής θα ξαναβρεί το χαμόγελο και την κωμική του διάθεση», σκέφτηκα. Ο καιρός όμως περνούσε, αυτός εκεί, κατσούφης και μελαγχολικός. «Σκούρα τα πράγματα, μάλλον έτσι θα το πάμε μέχρι τα Κούλουμα» μονολόγησα.

Μια μέρα δεν άντεξα και ξεκίνησα να πάω  να του μιλήσω. Στάθηκα απέναντί του και σήκωσα το κεφάλι. «Καλημέρα κύριε Μπάστακα». Καμία απάντηση. Μάλλον δεν θα με άκουσε.

«Εεεε, σε σένα μιλάω. Δεν ακούς;  Καλό Καρναβάλι», φώναξα δυνατά, μπας και η φωνή μου δεν έφτανε ως εκεί ψηλά. Μια από τα ίδια. Λες και δεν υπήρχα καν.

«Θα μου δώσεις σημασία ή να φύγω;». Τίποτα. Αδιάφορος.