"Αγγέλα" από τη Θεατρική έκφραση Αιγίου από αύριο μέχρι και τη Δευτέρα

Στο "Πολυτεχνείο"

Έπειτα από το επιτυχημένο πρώτο τριήμερο των παραστάσεων της Θ.Ε.Α στο Πολυτεχνείο ακολουθεί το δεύτερο. Σάββατο 25, Κυριακή 26 και Δευτέρα 27 Μαρτίου στις 9:15 μ.μ. Το κοινό που παρακολούθησε το έργο μίλησε για μια δυνατή παράσταση με ερμηνείες ξεχωριστές που δεν αφήνουν το θεατή να ησυχάσει, καθώς του δημιουργούνται ερωτηματικά, σκέψεις και συναισθήματα για μια κοινωνία και τους ανθρώπους της.

Η Θεατρική Έκφραση Αιγίου αποφάσισε να προτείνει για φέτος το έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου «Αγγέλα» σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Σεφέρη επιδιώκοντας με ένα δυνατό κείμενο να υπογραμμίσει από τη μια το ρεαλισμό της σκληρής πραγματικότητας και από την άλλη το ρομαντισμό της αθωότητας και της αγάπης.

Με ένα έργο διαχρονικό, σύγχρονο και επίκαιρο - σήμερα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι ξεριζώνονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν σ’ ένα κοινωνικό σύστημα που οι αρρώστιες του έγιναν πληγές - η Θ.Ε.Α επιδιώκει να εκφράσει την δύναμη της θέλησης που οφείλουμε να διαθέτουμε, ώστε να αντιστεκόμαστε απέναντι στους μηχανισμούς διαφθοράς και εκμετάλλευσης που ορθώνονται γύρω μας.

Το έργο γράφτηκε στα τέλη του 1957 και ανέβηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο Βαχτάνγκοφ, στη Μόσχα, το 1958 (εκείνη την περίοδο ο Γιώργος Σεβαστίκογλου ήταν πολιτικός πρόσφυγας στην ΕΣΣΔ).

Η δεκαεφτάχρονη Αγγέλα είναι ένα από τα χιλιάδες κορίτσια που τη δεκαετία του΄50 εξαναγκάστηκαν να φύγουν απ’ τα σπίτια τους και να γίνουν παραδουλεύτρες σε πλουσιόσπιτα της πρωτεύουσας για να επιβιώσουν.

Στην δικής της περίπτωση τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς στο αστικό σπίτι που πηγαίνει παίρνει τη θέση της Τασίας, της προηγούμενης υπηρέτριας, που αυτοκτόνησε πηδώντας από την ταράτσα της εξαώροφης πολυκατοικίας.

Γύρω της μια ομάδα ανθρώπων, η Άννα, η Φανή, η Νέρα και η Γεωργία που είναι κι αυτές υπηρέτριες κι η καθεμιά ακολουθεί το δικό της δρόμο, τον δικό της αγώνα.

Το τοπίο συμπληρώνουν άνδρες όπως ο Λάμπρος ή ο Μένιος που ακροβατούν ανάμεσα στην εντιμότητα και την καθαρή συνείδηση κι άλλοι όπως ο Στράτος που υφαίνουν τους μηχανισμούς της ανηθικότητας και της διαφθοράς. Η εκμετάλλευση και η αδικία, η πολύμορφη καταπίεση της γυναίκας, η έλλειψη ηθικών φραγμών, οι αυταπάτες των καταπιεσμένων, αλλά κι ο έρωτας μέσα σε δύσκολες συνθήκες όλα απλώνονται πάνω σε μια ταράτσα.