Στις 10 Νοεμβρίου στην Πάτρα η ταινία «Toni Erdmann» που κέρδισε τους κριτικούς στις Κάννες

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται από τους Πατρινούς σινεφίλ η ταινία «Toni Erdmann» σε σκηνοθεσία της 40χρονης δημιουργού Μάρεν Άντε που έκανε αίσθηση στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, έλαβε τις καλύτερες κριτικές, το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου – FIPRESCI και για πολλούς άδικα αγνοήθηκε και δεν συμπεριλήφθηκε στα βραβεία.

Στην ταινία που ήδη παίζεται στην Αθήνα, σε διανομή της Seven Films από τις 27 Οκτωβρίου 2016 και έχει φτάσει τα σχεδόν 12.000 εισιτήρια, παίζουν οι Πίτερ Σιμόνισεκ και Σάντρα Χίλερ.

Το Γερμανικό φιλμ «Toni Erdmann» που τιμήθηκε με το  Βραβείο FIPRESCI  και στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, θα έρθει για προβολή στο Πάνθεον της Γούναρη από την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016, στην προβολή των 19.30.

Στις 22.30 από τις 10/11 θα παίζεται στο Πάνθεον η βραβευμένη με τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ» του Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς.

Η διάρκεια του φιλμ «Toni Erdmann» είναι 162 λεπτά.

Σύνοψη

Ο αιώνια πλακατζής Γουίνφριντ λατρεύει να ενοχλεί την κόρη του. Τρυπώνει στη ζωή της, τις συναντήσεις και τις εξόδους της, προσπαθώντας να την πλησιάσει. Ενοχλημένη του ζητά να σταματήσει. Τότε συστήνεται το alter ego του Γουίνφριντ- ο Τόνι Έρντμαν. Ο Τόνι είναι ένας περίεργος τύπος με κακό κοστούμι, τραγική περούκα κι ακόμη χειρότερη οδοντοστοιχία. Όσο πιο εκκεντρικός γίνεται, τόσο η κόρη του φαίνεται να ανταποκρίνεται.

Σχόλια σκηνοθέτιδας (Komplizen Film)

Όλες μου οι ταινίες είναι εν μέρει αυτοβιογραφικές, με την έννοια ότι ξεκινάω πάντα με κάτι που ήδη ξέρω. Όσον αφορά το θέμα της οικογένειας, ήταν πολύ ενδιαφέρον που συνειδητοποιούσα ενώ έγραφα, το πόσο λίγο μπορούσα να παρεκκλίνω από τη δική μου οικογένεια. Δεν υπάρχει κάτι που να γνωρίζει κανείς καλύτερα από το την ίδια του την προέλευση.

Ο καθένας μας έχει μόνο μια οικογένεια και οι σχέσεις  μεταξύ παιδιών και γονέων είναι για μια ζωή-δεν μπορείς να ξεφύγεις έτσι απλά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την Ινές και τον Τόνι. Πιστεύει πως η οικογένεια στην οποία μεγάλωσε δεν έχει καμία σχέση με την ζωή της σήμερα. Είναι όλοι παγιδευμένοι στους ρόλους που τους έχουν αναθέσει και η επικοινωνία τους έχει καταλήξει άκαμπτη, γίνεται με σχεδόν τελετουργικό τρόπο, και δεν μπορούν να το αποφύγουν.

Ο Τόνι Έρντμαν γεννήθηκε από την απελπισία. Το χιούμορ είναι συχνά ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και έτσι αυτό το καθιστά και προιόν πόνου. Ο Γουίνφριντ δεν μπορεί να επικοινωνήσει ουσιαστικά με την κόρη του με κανέναν άλλον τρόπο. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την σχέση του μαζί της σαν πατέρας αλλά αποτυγχάνει και τώρα είναι αμήχανος, διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία του για περισσότερη οικειότητα με την Ινές και την πίκρα που αισθάνεται για το πρόσωπο της.  Βρίσκει λύση στο δίλλημα του με την άκομψη αμφίεση του Τόνι. To χιούμορ είναι το μόνο του όπλο και πλέον το χρησιμοποιεί στο μέγιστο. Έτσι παίζει ένα ακόμη πιο σκληρό παιχνίδι και αφού η Ινές είναι από τη φύση της σκληρή, ξαφνικά βρίσκεται να της μιλάει σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει.

Η Ινές εργάζεται σε έναν ανδροκρατούμενο κλάδο και έχει ενσωματωθεί πλήρως σε αυτόν. Θεωρεί τον εαυτό της ‘’έναν απο αυτούς’’, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και γι’αυτούς.  Έχω πάρει συνέντευξη από αρκετές γυναίκες σε ηγετικές θέσεις και οι περισσότερες ισχυρίζονται ότι απολαμβάνουν να είναι η εξαίρεση στο κανόνα, παρ΄όλο που νιώθουν μόνες καμία φορά. Με αυτή την έννοια θεωρώ πως η Ινές είναι μια σύγχρονη ηρωίδα. Ξεκίνησε πεπεισμένη πως η αποφασιστικότητα και η ισότητα ήταν πράγματα τα οποία οι γυναίκες της γενιάς της μπορούσαν να έχουν δεδομένα, κι ότι δεν είχε ανάγκη το φεμινισμό.

Όταν λέει, ‘’ δεν είμαι φεμινίστρια, διαφορετικά δε θα ανεχόμουν άνδρες σαν εσένα’’ , πραγματικά εννοεί αυτό που λέει. Αναφέρεται στη ‘’γυναικεία ομάδα’’ και στη ‘’σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας’’ ειρωνικά. Για να είμαι όμως ειλικρινής, πότε δεν ενδιαφέρθηκα να κάνω κάτι συγκεκριμένα πάνω στον σεξισμό στον εργασιακό χώρο. Απλά ήθελα να δείξω τα πράγματα όπως είναι και ο σεξισμός είναι κομμάτι αυτής της πραγματικότητας. Όλο αυτό το θέμα του γένους τη θυμώνει, ειδικά όταν του δίνουν τόση βαρύτητα. Ως γυναίκα, έχω συνηθίσει να ταυτίζομαι με αρσενικούς χαρακτήρες. Όταν βλέπω τις ταινίες του James Bond, δεν είμαι το κορίτσι του, αλλά ο ίδιος ο Μποντ.

Ίσως είναι προτιμότερο να σκέφτομαι την Iνές  ως ένα σύγχρονο , ουδέτερου γένους χαρακτήρα, παρά σαν έναν άνδρα που κλαίει που και που και έχει θέματα με τον πατέρα του.

*Η ταινία γυρίστηκε εκτός Γερμανίας, στο Βουκουρέστι.

Στο ερώτημα αν η ταινία της είναι για ψυχαγωγία και χαλάρωση, η σκηνοθέτιδα απήντησε:

«Για μένα, η «χαλάρωση» ακούγεται λίγο σαν παραίτηση, σα συμβουλή από φτηνό βιβλίο.  Η ταινία μου είναι περισσότερο μια έκκληση για ξεκαθάρισμα, παρά για χαλάρωση. Αυτό που κάνει η Ινές στο τέλος είναι πολύ δραστικό και απαιτεί θάρρος. Μπορεί να είναι τρελό, αλλά είναι μια νέα αρχή: από εκείνη την ημέρα κι εξής θα είναι για πάντα η γυναίκα που άνοιξε την πόρτα στο αφεντικό της γυμνή. Δεν αφήνεται με αυτή την ταινία, αλλά παίρνει τα ηνία στα χέρια της.  Στο τέλος βλέπουμε δύο ανθρώπους που μπορεί να έχουν ωριμάσει λίγο και να έχουν δεχτεί ο ένας τον άλλον περισσότερο».

*Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Μάρεν Άντε «Όλοι οι άλλοι» απέσπασε δύο Αργυρές Άρκτους στο Φεστιβάλ του Βερολίνου του 2009: το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής και Καλύτερης Ηθοποιού για τη Μπίργκιτ Μίνιχμαιρ. Η ταινία κυκλοφόρησε σε 25 χώρες.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, το The forest for the tress, απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου κινηματογράφου του Sundance, στη Γιούτα το 2005. Η ταινία ήταν η πτυχιακή της εργασία για το Πανεπιστήμιο Τηλεόρασης και Κινηματογράφου του Μονάχου.

Η Μάρεν Άντε επίσης εργάζεται ως παραγωγός για άλλους σκηνοθέτες. Το 2000, ίδρυσε την εταιρία παραγωγής Komplizen Film με τη Τζανίν Τζακόφσκι.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας "Toni Erdmann", Πίτερ Σιμόνισεκ έχει γεννηθεί στο Γκρατζ της Αυστρίας το 1946.

Επιμέλεια: Τ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ

Διαβάστε επίσης:

Πάτρα: Στο Στέκι του "Δρόμου" προβάλλεται το "Νο" από τη Χιλή με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ