Το «Ψάρι» της Χριστίνας Τασκασαπίδου για ένα διήμερο στο Λιθογραφείον της Πάτρας

Η παράσταση με τίτλο «Ψάρι» της Χριστίνας Τασκασαπίδου θα φιλοξενηθεί για 2 μόνο παραστάσεις το ερχόμενο Σάββατο 6 και την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016, στις 21.30, στο Λιθογραφείον, στην οδό Μαιζώνος και Τριών Ναυάρχων.

Με το παραμικρό άγγιγμα του νερού το ψάρι κινείται, η ψυχή αλλάζει, αλλάζει κατεύθυνση, αντιδρά σαν τον καθρέφτη της στιγμής.

Το ψάρι είναι ένα σύμβολο, το σύμβολο της ψυχής, η δυνατότητα της ζωής, η δυναμική της επικοινωνίας, αντιστρέψτε τις λέξεις όπως επιθυμείτε.

Το έργο αρχίζει με τους ηθοποιούς να μπαίνουν στη σκηνή απαγγέλλοντας στα ρωσικά και μετά στα ελληνικά ένα κείμενο από το διήγημα «Η μητέρα μου και η μουσική» της Μαρίνας Τσβετάγιεβα.

Η ψυχή σαν ψάρι: μια λεπτή, υπερευαίσθητη μεμβράνη, το τύμπανο της ζωής, εκεί που ακούμπησε το αυτί του ο Ντοστογιέφσκι.

Εικόνες από κοπάδια ψαριών κολυμπούν γύρω από τους ηθοποιούς. Ο μηχανισμός της ζωής είναι παντοδύναμος και ταυτόχρονα αδιάφορος για τα ανθρώπινα αισθήματα.

Η ψυχή μετράει. Και αναμετριέται με την αγάπη.

Μετά την επιτυχημένη περσινή παρουσίασή του στο Θέατρο Παραμυθίας, το θεατρικό έργο της Χριστίνας Τασκασαπίδου «Ψάρι» που ξανανέβηκε σε μια νέα εκδοχή για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, έρχεται για ένα διήμερο στην Πάτρα.

Το «Ψάρι» μιλάει για την Αγάπη, το Θάνατο, τη Ζωή, το Όνειρο, μέσα από τη  σχέση μητέρας – κόρης. Διαδραματίζεται στο μυαλό της ηρωίδας Αΐνας η οποία, αν και ζει στον κόσμο των ζωντανών, φαντάζει σα να κατοικεί στον κόσμο των νεκρών. Μοιάζει πολύ με την κουρασμένη Ευρυδίκη που περιμένει κάποιον Ορφέα να την τραβήξει στο φως. Κανείς και τίποτα δεν εμπνέει την Αΐνα.

Ο καλύτερος φίλος της είναι η μοναξιά. Μετακινείται μόνη από τόπο σε τόπο, νιώθοντας κουρασμένη  και έχοντας ως μοναδική θαλπωρή τα όνειρα. Κάθε βράδυ είναι για εκείνη μια ευκαιρία να συναντηθεί με το φάντασμα της νεκρήςμητέρας της. Κάθε τέτοια συνάντηση την απαλλάσσει πρόσκαιρα από το φόβο της απώλειας και  της δείχνει τη δύναμη της αγάπης, το μεγαλείο της οποίας αγνοεί η Αΐνα αφού δεν τη γνώρισε ποτέ...

Κείμενο - Επιμέλεια - Καλλιτεχνική Διεύθυνση : Χριστίνα Τασκασαπίδου

Σκηνικά: Γκον Μπρόγκον

Φωτισμοί: Βασίλης Μυλωνόπουλος

Video: Greenstudioscinema

Φωτογραφίες: Αρσένης Μίαρης.

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) οι: Ορέστης Ζακυνθινός, Χριστίνα Τασκασαπίδου, Φωτεινή Τεντολούρη.

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά.

Τιμές εισιτηρίων

Γενική είσοδος: 12 €

Μειωμένο (φοιτητικό- ανέργων): 8 €.

Κρατήσεις: 2610 328394 και με μήνυμα στην σελίδα του θεάτρου στο facebook.

Κριτική για την παράσταση

Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ… δεν ξέρω τίποτα για την αγάπη.

Κι η αγάπη δεν ξέρει τίποτα για μένα…

Μια αμιγώς εσωτερική αναζήτηση μητέρας και κόρης σε παρελθόν και μέλλον με δυσδιάκριτο το παρόν σ’ έναν χώρο ασφυκτικά αχανή ειλικρινώς απροσδιόριστο, από το νοικιασμένο διαμέρισμά της  στο πουθενά, στο κέντρο της πόλης μέχρι τα βύθια της αβύσσου – εκεί που το ψάρι είναι σίγουρο για το παρόν του κι αβέβαιο για το μέλλον του.

Με το παραμικρό άγγιγμα της ψυχής το νερό κινείται, ανταριάζεται και γεμίζει ζωή,  η δε ψυχή αλλάζει, αλλάζει υπόσταση, αντιδρά σαν τον καθρέφτη της ίδιας μας της αναζήτησης  στη στιγμή.

Είναι όντας ελάχιστες οι φορές όπου από εκεί που δεν το περιμένεις εμφανίζεται μια θεατρική παράσταση κι έρχεται να αναδέψει τον ψυχικό και καλλιτεχνικό συνάμα κόσμο του θεατρόφιλου κοινού. Μια κόρη, η Αΐνα όπου προσπαθεί να μην μοιάσει στο ελάχιστο της μητέρας της, μια μητέρα σε αναζήτηση, μια μητέρα που επιμένει και θέλει να επιβληθεί στον χαμένο της εαυτό μέσω της ψυχωτικής της κόρης. Μια αέναη αναζήτηση στο πουθενά του παρόντος στην στενωπό του αμφίβολου αύριο. Η μητέρα τρέμει στην ιδέα ότι η κόρη της δεν της μοιάζει στο παραμικρό ενώ η κόρη κάθε που με ένα φιλί προσπαθεί να ξεφύγει από τ’ αχνάρια της μητέρας της από την σκιά της μοναξιάς και του ψύχους ζητάει συνεχώς συγγνώμη… ευτυχώς γι’ αυτήν που το προσπαθεί. Έχει αυτογνωσία αλλά όχι αυτοσεβασμό. Δεν πείθει.

Ένα επίγειο όνειρο μέσα από έναν σκληρό αλλά όχι εξιλεωτικό αγώνα να φτάσει στο τέρμα της γνωρίζοντας ότι κατάφερε να συγκινήσει, να γίνει αντικείμενο-πρόσωπο πόθου αγάπης κι έρωτα δίχως την επαφή – με την λογική της ανάγκης – με τον φόβο του αύριο που ίσως εμφανιστεί σήμερα.

Οι κινήσεις κουραστικά αργές – επιδέξια μετρημένες σαν τα άγραφα ειλητάρια του νόμου. Τόσο επικίνδυνα αργά κινείτε η ζωή της που κατά πάσαν πιθανότητα θα την προλάβει ο θάνατος. Το γνωρίζει και το υπενθυμίζει στον άγνωστο που θέλει να αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Η βροχή δεν αρκεί να δροσίσει το πάθος, κι οι κλεψίγαμες ματιές δεν αρκούν να ολοκληρώσουν την εικόνα της ζωής. Θάνατος με υπομονή, ζωή σε αναμονή και έρωτας ανύπαρκτος.

Στροβιλίζεται, αυτοκαταστρέφεται. Αναρωτιέται κι απορεί που δεν μπορεί να ξεφύγει ενώ είναι χαμένη. Αντιστέκεται γιατί δεν θέλει να χαθεί, να κόψει τον ομφάλιο λώρο πριν ωριμάσει, πριν δοκιμαστεί, πριν επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε. Σε στάση εμβρύου σ’ ένα κρεβάτι άβολο ξεκινάει το όνειρο – ο θάνατος / στην ίδια στάση τελειώνει η πραγματικότητα – η ζωή.

Όλα τα χρώματα είναι όμορφα εξόν δυο-τρία, εκείνα του έρωτα. Το Φθινόπωρο, η εποχή του θανάτου-γέννησης είναι η αγαπημένη της. Φεύγει και επιστρέφει σαν τον σάλαγο κόντρα στον άνεμο η πίστη της μάνας στην κόρη, στον αγαπημένο της που δεν εμφανίζεται ποτέ. Η επικοινωνία δύσκολη σε αντίθεση με την κόρη η παρουσία της αγάπης ζωντανή, μπροστά της, η επικοινωνία εξ’ ίσου δύσκολη. Ένα είναι σίγουρο ο χρόνος που έρχεται, ο χρόνος που δεν και ο χρόνος που θα…

Το «Ψάρι» μιλάει για την Αγάπη, το Θάνατο, την όποια Ζωή μας έχει απομείνει, το Όνειρο που μας επισκέπτεται τις νύχτες και το φυγαδεύουμε τις μέρες. Καλλιεργείται στο μυαλό της Αΐνας, η οποία αν και ζει στον κόσμο των ζωντανών-νεκρών, φαντάζει σα να κατοικεί στον κόσμο των νεκρών-ζωντανών και το αποδέχεται ακόμη και την στιγμή που ξέρει πως η καρδιά της αργά ή γρήγορα θα την προδώσει…

Η υποκριτική εκκωφαντικά ιδιαίτερη, σκιαγραφική με ιδιαιτερότητες μέσα από βινιέτα στεντόρειας σιωπής να επιστρατεύει κάθε αίσθηση του θεατή. Όλοι μαζί σε μια αέναη αναζήτηση παλινδρομική θύματος και θύτη. Το αποτέλεσμα προκλητικό. Δειγματικό. Ο καθένας μας βλέπει τον εαυτόν του – αντικατοπτρισμό, στις κινήσεις των ηθοποιών.

Η σκηνή τους, η ζωή μας τα υπέρ και τα κατά της ζωής σε αντίστιξη.

Οι παραλληλισμοί προκαλούν φόβο και δέος μιαν αντιστρεπτή αλήθεια ζωής.

Δεν είναι εύκολη η αποδοχή ποινής, η παραδοχή λάθους.

Η σφαίρα ίσως να μην φτάσει ποτέ, να αστοχήσει, σε αντίθεση με την καρδιά που χτυπά στους δικούς της ρυθμούς. Ο πόλεμος με τον εχθρό τελειώνει πιότερο γρήγορα από εκείνον με τον ίδιο μας τον εαυτό. Η καρδιά κρατάει καλά το μυστικό της. Εγγενής ανάγκη, έρωτας εκ των έσω. Εγωιστικός. Η μητέρα το γνωρίζει, η κόρη όχι.

Το κουβάρι (ο μίτος της Αριάδνης) ήρθε με καθυστέρηση ενός έρωτα και αγνώστου αριθμού Φθινόπωρα.

Ήρθε το πρωινό βρίσκοντας το ψάρι στον βυθό και την Αΐνα στον ουρανό. Τίποτα δεν τελειώνει αν πρώτα δεν ξεκινήσει, τίποτα δεν νοείται αν δεν γίνουμε πρώτα μέρος αυτού και κατ’ επέκταση αν αυτό δεν είναι μέρος του εαυτού μας: έρωτας, θάνατος, ζωή, αγάπη, σωστό ή λάθος…

Η αγάπη μετράει εφ’ όσον μπορεί ο έρωτας, η αγάπη να θεωρηθεί προέκταση του νου και της ψυχής.

Ειλικρινά θέλω να ευχαριστήσω αυτήν την μικρή με μεγάλη ψυχή θεατρική ομάδα που μέσα από το σκοτεινό κι επιβλητικό χώρο του θεάτρου Παραμυθίας έφερε τις καρδιές μας πίσω στις θέσεις μας. Μας έβαλε να ψαχτούμε και να αναθεωρήσουμε… να υπολογίσουμε εκ νέου τον χρόνο και τις αξίες, τον έρωτα που τόσο αργεί και την αγάπη που επιμένει να ταλαιπωρεί. Εύγε σε όλους τους συντελεστές που τολμούν να φωτίσουν την αλήθεια της ύπαρξης του ανθρώπου μέσα από την ευγενική πράξη της ΤΕΧΝΗΣ-υποκριτικής, του θεάτρου. - ΕΡΤ-ΕΡΑ open - Νίκος Θ. Παναγιωτάρας φιλόλογος -κριτικός-  συγγραφέας.