Θεατρική «Μισαλλοδοξία» από την Ιώ Βουλγαράκη στη Στέγη Γραμμάτων του Ιδρύματος Ωνάση - Η μουσική είναι του Θοδωρή Αμπαζή

Ορμώμενοι από μια θρυλική ταινία του βωβού κινηματογράφου, μια νέα σκηνοθέτιδα και ένας θίασος ταλαντούχων πρωταγωνιστών καταθέτουν ένα εξόχως ατμοσφαιρικό, βωβό μουσικοθεατρικό έπος πολιτικοκοινωνικής και υπαρξιακής αυτογνωσίας.

Όπως αναφέρει σε ανάρτηση του το σάιτ culturenow.gr, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στη Λ. Συγγρού στην Αθήνα, σταθερή στη στήριξή της στους νέους δημιουργούς, δίνει βήμα στη νέα σκηνοθέτιδα Ιώ Βουλγαράκη, η οποία καταθέτει τη δική της πρόταση, ορμώμενη από τη «Μισαλλοδοξία – Intolerance», τη μνημειώδη, σπονδυλωτή, βωβή ταινία του D.W. Griffith, για την οποία έχει ειπωθεί πως μπορεί κάλλιστα να σταθεί δίπλα στην 5η Συμφωνία του Μπετόβεν και στα αριστουργήματα του Μιχαήλ Άγγελου.

«Η συνύπαρξη των ανθρώπων στη Γη μεταφέρεται σαν ένας εμφύλιος διαρκείας» επισημαίνει η Ιώ Βουλγαράκη, δημιουργός θεαμάτων εξαίσιας ατμόσφαιρας, ιλαροτραγικών τόνων και αμείωτου πάθους.

Ένας δεκαμελής θίασος (Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Στέλιος Ιακωβίδης, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Αργύρης Ξάφης, Σωκράτης Πατσίκας, Εύη Σαουλίδου, Ναταλία Τσαλίκη, Νίκος Χατζόπουλος) και ένα κουαρτέτο σε πρωτότυπη μουσική του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Θοδωρή Αμπαζή, συμπράττουν μαζί της σε αυτό το θέαμα πολιτικής, κοινωνικής και υπαρξιακής αυτογνωσίας που θέτει το ερώτημα: «“Εμείς” ή οι “άλλοι” πάντα. Μα γιατί “πάντα”;».

Η παράσταση θα παιχθεί από τις 20 έως τις 31 Ιανουαρίου 2016 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Στη δική της Μισαλλοδοξία, η Ιώ Βουλγαράκη, όπως αναφέρει το culturenow.gr, δραματοποιεί μόνο την τελευταία από τις τέσσερις ιστορίες της ταινίας, στην οποία ένας αθώος καταδικάζεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ, με φόντο τον άγριο καπιταλισμό και πουριτανισμό της Αμερικής του 1914-15, και συνθέτει με σημερινούς θεατρικούς όρους ένα βωβό μουσικοθεατρικό έπος γύρω από το δίπολο «αδιαλλαξία Vs αλληλεγγύη». Πλούσιοι και φτωχοί, ερωτευμένοι και γεμάτοι μίσος, αγνοί και δολοπλόκοι. Πόσο έχουν, άραγε, αλλάξει οι άνθρωποι από το 1916;

Η παράσταση επιδιώκει να εικονογραφήσει μια ποιητική, ψυχική λειτουργία της άγριας αλήθειας που υποστήριζε ο Κάφκα, πως «ο δρόμος προς τον πλησίον είναι πολύ μακρύς».

Από το βωβό σινεμά στο κατ’ επιλογήν βωβό θέατρο, η Ιώ Βουλγαράκη αναζητά νέες αφηγηματικές οδούς, πέρα από ένα τυπικό θεατρικό κείμενο , πέρα κι από τον ίδιο το λόγο. Η παράστασή της είναι μια αναψηλάφηση της ουσίας του φιλμ του Γκρίφιθ, σε κάτι που δεν θέλει να είναι «διασκευή», μα ένα «παιχνίδι» με τους κανόνες της αφήγησης, της θεατρικής γλώσσας και των εργαλείων της και μια καθαρτική βουτιά αναγνώρισης της μισαλλοδοξίας, η οποία επιβιώνει πάντοτε και παντού, μέσα και γύρω μας.

Σκηνοθεσία – Διασκευή: Ιώ Βουλγαράκη

Σκηνικά & Κοστούμια: Άννα Φιόντοροβα

Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής

Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Σχεδιασμός μακιγιάζ: Εύη Ζαφειροπούλου

Επιστημονικός συνεργάτης: Νικήτας Σινιόσογλου

Δημοσιογραφική έρευνα: Κυριάκος Αργυρόπουλος

Video artist: Νίκος Πάστρας

Βοηθός σκηνοθέτη: Αμαλία Καβάλη

Βοηθός σκηνογράφου: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Γάλλος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Στέλιος Ιακωβίδης, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Αργύρης Ξάφης, Σωκράτης Πατσίκας, Εύη Σαουλίδου, Ναταλία Τσαλίκη, Νίκος Χατζόπουλος.

Παίζουν οι μουσικοί: Μαρία Δελή, Θοδωρής Κοτεπάνος, Φώτης Παπαντωνίου, Δημήτρης Χουντής.

Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση

Εκτέλεση παραγωγής: ΛΥΣΙΣ.

*Στο κινηματογραφικό έργο τέχνης του Γκρίφιθ, του 1916 (πριν ακριβώς 1 αιώνα), εξετάζεται, μέσα από 4 ιστορίες, η μισαλλοδοξία –εθνική, πολιτική, θρησκευτική και ταξική– ως μια παθογένεια της ανθρωπότητας, αθεράπευτη ανά τους αιώνες: από την πτώση της αρχαίας Βαβυλώνας μέχρι τη Σταύρωση του Ιησού και από τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου μέχρι την ταξική πάλη των αρχών του 20ού αιώνα.

Αν οι αδερφοί Lumière αποτελούν τους «γεννήτορες» του κινηματογράφου, ο David Wark Griffith (1875-1948), με τις περίπου 500 ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, θεωρείται ένας από τους «πατέρες» της φιλμικής γλώσσας, καθώς υπήρξε ο δημιουργός μιας πρωτότυπης αφηγηματικής δομής παράλληλου και διαρκώς κλιμακούμενου μοντάζ.

«Υπήρξε ο Δάσκαλος όλων μας» είχε πει για τον Γκρίφιθ, ο επίσης πολύ σπουδαίος Charlie Chaplin.