Δημήτρης Αβραμίδης: Η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ

Ευθύς εξαρχής οφείλουμε να εξηγούμεθα για να μην παρεξηγούμεθα. Είμαι υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας με το Ποτάμι και συνεπώς τα όσα γράφω είναι αδύνατον να διαβαστούν ερήμην αυτής της ιδιότητας.

Ωστόσο, στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό, θα καταβάλλω μια προσπάθεια να περιγράψω την κατάσταση με μια στοιχειώδη αμεροληψία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την κοινοβουλευτική του αυτοδυναμία και αυτό οφείλει να κάνει κάθε κόμμα που βρίσκεται στη θέση του. Συνεπώς η προεκλογική του ρητορική, με βάση όλους τους συμβατικούς κανόνες, είναι εύλογη.

Μήπως όμως το αίτημα της αυτοδυναμίας είναι βαθύτατα προβληματικό;

Ζήσαμε σχεδόν ολόκληρη τη μεταπολίτευση με μονοκομματικές και αυτοδύναμες κυβερνήσεις. Το αποτέλεσμα υπήρξε απογοητευτικό. Οι μονοκομματικές και αυτοδύναμες κυβερνήσεις τείνουν να περιχαρακώνονται εις εαυτόν, παύουν να συνομιλούν με την κοινωνία και υποκύπτουν σε φαινόμενα αλαζονείας. Ταυτόχρονα, καθώς συστεγάζουν ολωσδιόλου αντίθετες απόψεις, συχνά καταλήγουν στη συνισταμένη της δομικής ακινησίας που είναι ο πιο βαθύς συντηρητισμός.

Οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από ένα τμήμα της αριστεράς ίσως να θυμούνται το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα με ποσοστά παρόμοια με αυτά που έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, να προωθεί τον ιστορικό συμβιβασμό με την ιταλική Χριστιανοδημοκρατία. Βεβαίως οι συνθήκες δεν είναι συγκρίσιμες αλλά ο αείμνηστος Μπερλινγκουέρ δεν ήταν βιτσιόζος, εξέφραζε με αυτόν τον τρόπο μια ολόκληρη αντίληψη για την προώθηση της κοινωνικής εξέλιξης. Και πάντως δεν ζητούσε την αυτοδυναμία του δικού του κόμματος.

Ας επιστρέψουμε τώρα στα δικά μας. Αν το βράδυ της προσεχούς Κυριακής ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί με 151,152 έδρες, το μεν αίτημά του θα έχει ικανοποιηθεί και ο εφιάλτης του θα ξεκινά.

Θα πρέπει μόνος του να διαχειριστεί το εκρηκτικό κοκτέϊλ που του παραδίδει η απερχόμενη κυβέρνηση, χωρίς την ανάγκη εταίρων άρα και προσαρμογών, χωρίς την ανάγκη ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών συναινέσεων. Κι όλα αυτά, έχοντας τη συμπαράσταση, περίπου, από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος με μια αυτοδυναμία που θα οφείλεται στις ιδιομορφίες του εκλογικού νόμου. Μόνο που η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία δεν ταυτίζεται με την κοινωνική πλειοψηφία.

Αν σκεφτόμουν μονάχα τα τρέχοντα συμφέροντα του Ποταμιού, θα έλεγα πως αυτή θα είναι καλή εξέλιξη. Ας μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος με την καυτή πατάτα στα χέρια του κι ας αναπαύεται το Ποτάμι στις ευκολίες της αντιπολίτευσης από τις οποίες κανείς ποτέ δεν βγήκε ζημιωμένος.

Αλλά το πρόβλημα δεν είναι να αφήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ να ζήσει τον εφιάλτη του ή να επιχαίρουμε για τις πιθανές και απίθανες προσαρμογές του. Μια μονοκομματική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ των 151,152 εδρών, δεν θα είναι ο εφιάλτης ενός κόμματος αλλά μιας ολόκληρης χώρας.

Κι αυτό το λέει ο υποψήφιος ενός κόμματος, του Ποταμιού, που εκ προοιμίου και ξεκάθαρα έχει πει πως δεν νοιάζεται για τις αντιπροεδρίες, τα υπουργεία, τα οφίτσια και τα ρεάλια της εξουσίας.

Για να εξηγούμεθα και μάλιστα εγκαίρως: Προσωπικά συνιστώ ψήφο στο Ποτάμι κι όχι μόνο επειδή είμαι υποψήφιός του. Κι αν θέλετε πιστέψτε το...

*Ο Δημήτρης Αβραμίδης είναι υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας με το Ποτάμι