"Μόνος με τον Άμλετ" με τον Α. Χειλάκη, μία παράσταση λιτή, "πριμιτίβ" με ένα φινάλε - μονόλογο που μοιάζει σαν να γράφτηκε την σημερινή εποχή της κρίσης

TOY ΤΑΚΗ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΥ

Έως και τις 12 Ιανουαρίου 2014 θα συνεχιστεί τελικά η παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, «Μόνος με τον Άμλετ» με τον Αιμίλιο Χειλάκη στη σκηνή του Δημοτικού θεάτρου Απόλλων της Πάτρας ενώ κατόπιν, από τις 17 Ιανουαρίου έως και τις 9 Φεβρουαρίου 2014 θα συνεχιστεί στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά.

Είναι μία παράσταση λιτή, «πριμιτίβ» θα τολμούσαμε να πούμε μιας και διαθέτει μόνο έναν πρωταγωνιστή, τον Αιμίλιο Χειλάκη, μόνο του επί σκηνής επί 75 ολόκληρα λεπτά να εναλλάσσει οκτώ πρόσωπα από το εμβληματικό και αριστουργηματικό έργο του Σαίξπηρ με κεντρικό ήρωα τον πρίγκιπα της Δανίας Άμλετ.

Αβανταδόρικο το έργο, ωραία και ποιητική η μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και ενδιαφέρουσα η διασκευή και συντόμευση του τετράωρου έργου σε μόλις μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά με φινάλε ένα γεμάτο νόημα και «επίκαιρο» μονόλογο από τον Άμλετ – Χειλάκη, μπροστά από την κουίντα κατά πρόσωπο με το κοινό, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ αναφέρει ότι τα δύσκολα έρχονται, γι’ αυτό αντισταθείτε. Το ερώτημα δεν είναι να ζει κάποιος ή να μη ζει αλλά να ζει πράττοντας!

Ο Αιμίλιος Χειλάκης παίζει στην παράσταση, με ελάχιστα βοηθητικά μέσα. Ακόμα και τα κοστούμια ή σκηνικά στοιχεία που αλλάζει επί σκηνής, περιορίζονται σε ένα κόκκινο κραγιόν για τον ρόλο της Γερτρούδης, μερικά μπαλόνια, έναν παλιάτσο, ένα μπαούλο με σκόρπια θεατρικά αντικείμενα για την σκηνή των θεατρίνων, ένα στέμμα, μία γλάστρα με λουλούδια για το ρόλο της Οφηλίας και μία κούκλα με μάσκα για το φάντασμα του δολοφονημένου βασιλιά – πατέρα του.

Επίσης σε μία στιγμή καταβρέχει το πρόσωπο και τα μαλλιά του με ένα μεγάλο μπουκάλι νερό, σαν έναν «εξαγνισμό» λίγο πριν το μεγάλο φινάλε, την μονομαχία του με τον Λαέρτη που μοιάζει με περιγραφή «αγώνα μποξ» και το τραγικό τέλος όλων των ηρώων (δεν αποκαλύπτουμε περισσότερα).

Το όλο εγχείρημα που συνσκηνοθετεί ο Αιμίλιος Χειλάκης με τον Μανώλη Δούνια (η μουσική και ο ηχητικός σχεδιασμός είναι του Γιώργου Σπανού, στον ήχο ήταν ο Νίκος Σωτηρόπουλος, στον σχεδιασμό των φώτων ο Νίκος Βλασόπουλος και τα σκηνικά – κοστούμια του Κένι Μακλέλλαν – έξυπνη η επιλογή τόσο της κρεμαστής κούνιας και των τεσσάρων ταμπλό με την «σκόνη» όσο και του «μπουντουάρ» που μακιγιάρεται ο πρωταγωνιστής μπροστά στο κοινό) είναι σίγουρα ενδιαφέρον και πρωτότυπο, χωρίς στολίδια. Επιδίωξη εξάλλου όπως είχαν τονίσει οι συντελεστές, είναι η ανάδειξη της ουσίας του έργου, των ραδιουργιών και της δολιότητας του Κλαύδιου αλλά και της ευαισθησίας και της ανάγκης του Άμλετ για κάθαρση και δικαιοσύνη.

Οι θεατές χειροκρότησαν στο τέλος την παράσταση που θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα κερδισμένο ερμηνευτικό στοίχημα για τον Αιμίλιο Χειλάκη (πολύ καλός στις φωνητικές και συναισθηματικές εναλλαγές), έναν ηθοποιό που αναμετρήθηκε μόνος με ένα μεγάλο κείμενο και κατάφερε να μην χαθεί κάτω από το βάρος του.

Ωστόσο όσο λιτή και «γυμνή» κι αν είναι μία τέτοια θεατρική διασκευή – προσπάθεια, έμοιαζε να της λείπουν αρκετά πράγματα που θα την έκαναν πιο ελκυστική στο θεατρόφιλο κοινό. Για παράδειγμα πολλοί από το κοινό ενδεχομένως να περίμεναν μερικές πιο «περίτεχνες» και εντυπωσιακές μεταμορφώσεις του ηθοποιού σε επίπεδο κοστουμιών πιθανόν.

Επίσης σε σημεία έμοιαζε να χάνεται ο ρυθμός και η ροή να δείχνει αποσπασματική. Τέλος κατά την προσωπική μας γνώμη ήταν μάλλον ενοχλητική η συνεχής υπόκρουση σε όλο σχεδόν το α’ μέρος της παράστασης, του «Θέλω να χορεύω» του Γιώργου Μουζάκη και του Γιώργου Οικονομίδη, ενός ωραίου, ευφρόσυνου τραγουδιού, που ακούγεται στην παράσταση διασκευασμένο και δίνει ηθελημένα ή αθέλητα, στο ξεκίνημα της παράστασης και ένα ελαφρύ καρναβαλικό χρώμα.

*Να θυμίσουμε ότι το Σάββατο δίνεται διπλή παράσταση, στις 18.30 και 21.30. Στην απογευματινή των 18.30 το εισιτήριο κοστίζει 8 ευρώ. Την Κυριακή η παράσταση αρχίζει στις 20.00.