Γιάννης Βόγλης: «Γλύτωσα απ’ τους Κροκόδειλους, πάλεψα με Τίγρεις και Λιοντάρια και μ’ έφαγαν οι κοριοί»

Δείτε την ανοιχτή επιστολή που διάβασε νωρίτερα στη συνέντευξη τύπου ο Γιάννης Βόγλης προς τους πολίτες της Πάτρας και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. "Για λόγους αρχής, συνήθως, αποφεύγω να απασχολώ τον  Τύπο για προσωπικά μου θέματα. Όμως μετά από δημοσίευμα στις 5/12/2011 και το οποίο πέρα από την τμηματική κοινοποίηση συζητήσεων των συνεδριάσεων του Δ.Σ., πράξη που αντιτίθεται σε βασικές αρχές δεοντολογίας, αναφέρεται στο πρόσωπο μου, θεωρώ υποχρέωση μου να απαντήσω, κυρίως για να καθαρίσει το τοπίο από την ομίχλη.

Είναι ευχάριστο βέβαια που παρομοιάζωμαι με τον σπουδαίο οδηγό Φόρμουλας 1 Σουμάχερ, αλλά διαφωνώ κάθετα που υποβαθμίζεται το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας σε ΙΧ «μικρού κυβισμού» και μάλιστα χωρίς «καύσιμα». Μήπως υπονοείται ότι θα έπρεπε να ακινητοποιηθεί και να παραδώσουμε και τις πινακίδες;  Η άποψη μου είναι ότι το Θέατρο έχει υποχρέωση να παραμείνει ένας Πολιτιστικός Φορέας ανάπτυξης μεγάλου κυβισμού, τόσο βάση της Προγραμματικής Σύμβασης με το Υπουργείο Πολιτισμού, όσο και σαν ιδεολογία. Διαφορετικά δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Όσο για  την παραμονή μου στο τιμόνι του  Θεάτρου, δεν με υποχρεώνει κανείς να παραμείνω. Ήταν και είναι επιλογή μου να παραμείνω, και η παραμονή μου έχει εγκριθεί τόσο από το Δ.Σ. του θεάτρου όσο και από το Δημοτικό Συμβούλιο. Προς τι λοιπόν η εμμονή να προκηρυχτεί εκ νέου η θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή όταν: α) Η θέση του Κ.Δ. πρέπει να προκηρυχτεί τρεις μήνες πριν τη λήξη της θητείας του ή της σύμβασης του.  β) Η 3ετής θητεία μου λήγει σε 11 μήνες. γ) Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ή παραπτώματα που να δικαιολογούν την αποπομπή μου. δ) Όταν η Προγραμματική σύμβαση με το ΥΠ.ΠΟ.Τ παρατείνεται ανά εξάμηνο, διότι δεν έχει αποφασιστεί ακόμα ποιά θα είναι η μελλοντική εξέλιξη των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ε) Όταν η σύμβαση του Κ.Δ. παρατείνεται αυτομάτως με την παράταση του ΥΠ.ΠΟ.Τ. Οπότε η απόφαση για την προκήρυξη της θέσης είναι καταχρηστική και παράνομη, διότι το θέατρο, βάση της Προγραμματικής Σύμβασης πάντα, ορίζει σαφώς ότι το θέατρο δεν μπορεί να μείνει ακέφαλο ούτε μια ημέρα, και δεν μπορεί κανείς να υποκαταστήσει τη θέση του Κ.Δ. ο οποίος έχει όλη την ευθύνη και υπογράφει τα πάντα για την εύρυθμη λειτουργία του Θεάτρου. Επομένως η επιμονή να προκηρυχτεί άκαιρα η θέση σημαίνει ότι, ή δεν υπάρχει γνώση των νομικών διαδικασιών ή εσκεμμένα παρακάμπτονται. Εύλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα. Ποια σκοπιμότητα κρύβεται πίσω από αυτή την επιμονή;

Η άγρια  όντως οικονομική κρίση, είχε σαν  αναπόφευκτη συνέπεια την βαθειά περικοπή της επιχορήγησης από τη νέα Δημοτική Αρχή, όπου καλύπτεται μόνο η μισθοδοσία του προσωπικού. Όμως με σωστούς χειρισμούς του νυν Προέδρου, το Θέατρο κατάφερε να κάνει δυο παραγωγές χαμηλού μεν κόστους, αλλά σημαντικές καλλιτεχνικά. Τη ΧΑΪΝΤΙ στην Παιδική Σκηνή, και το ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ στην Κεντρική, οι οποίες, σε πείσμα των καιρών, σφύζουν από μικρούς και μεγάλους θεατές. Ακόμα έχει προγραμματιστεί μια περιοδεία με τον ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ στην Περιφέρεια και στις πόλεις Αγρίνιο, Μεσολόγγι, Πύργο, Αμαλιάδα, Αίγιο και Τρίπολη τον Φεβρουάριο που ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ παραχωρείται στο Καρναβάλι. Η ανησυχία δε ότι δεν θα έχω έργο, δεν ερωτήθηκα καν αν έχω κάποιο σχεδιασμό μέχρι το τέλος της σαιζόν. Και αυτό γιατί δεν είχε έλθει ακόμα η εξάμηνη παράταση από το ΥΠ.ΠΟ.Τ.

Υπάρχει και σχέδιο και πρόγραμμα. Ας μην  ανησυχούν λοιπόν ότι θα μείνω άπραγος, γιατί εγώ μαζί με το διοικητικό προσωπικό που οργανώνουμε τις παραγωγές, την προώθηση και την προβολή, καθώς και με τους τεχνικούς του θεάτρου, τόσο στην περίοδο προετοιμασίας όσο και στη διάρκεια των  παραστάσεων, εργαζόμαστε αγόγγυστα έως και δέκα ώρες κάθε μέρα πολλές φορές. Ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Το Θέατρο, για όποιον δεν το ξέρει, έχει δικούς του κανόνες και ωράρια λειτουργίας, που δεν συνάδουν με τα κοινά ωράρια της Δημόσιας Διοίκησης.

Κρίμα που αυτοί που ζητούν την αλλαγή δεν έζησαν έναν τέτοιο οργασμό δουλειάς στη μικρή θητεία τους στο Δ.Σ. Θα τους ήταν χρήσιμη εμπειρία. Αντιθέτως, με το γνωστό ισχυρισμό ότι υπάρχει  έλλειψη «καυσίμων», και ότι οι παραγωγές θα πρέπει να γίνονται με  «αυτοχρηματοδότηση» και θα είναι «αποδοτικές», οδήγησε το Θέατρο σε πλήρη αδράνεια και δεν έγινε καμία παραγωγή το καλοκαίρι του 2010.  Μάλλον γιατί νομίζουν πως οι παραγωγές στήνονται από μάγισσες με μαγικά ραβδάκια. Άλλωστε αυτό ζητούν και τώρα. Την αδράνεια.

Τώρα  όσο αφορά το οικονομικό βάρος  που «φορτώνω» το θέατρο. Αφότου ανέλαβα τη θέση μέχρι σήμερα, έχω  δεχτεί μείωση των αποδοχών μου έως 55% λιγότερα από τους προκατόχους  μου. Η τελευταία και μεγαλύτερη μείωση έγινε τον Ιανουάριο του 2011, για να φτάσω να αμείβομαι 400 Ευρώ περισσότερα από τον υψηλότερα αμειβόμενο διοικητικό υπάλληλο του θεάτρου. Όσο δε για τις συμμετοχές μου στις παραστάσεις ως ηθοποιός δεν αμείβομαι ποτέ περισσότερο απ’ όσο οι άλλοι ηθοποιοί και ως Σκηνοθέτης, στη μοναδική παραγωγή Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, η αμοιβή μου είναι η μισή απ’ όσα αμείβεται ένας νέος Σκηνοθέτης. Αμοιβές που δεν συνάδουν ούτε με το όνομα ούτε με το κύρος μου σαν καλλιτέχνης, και που είναι ελάχιστες συγκριτικά με τις αμοιβές που «φόρτωναν» το θέατρο οι προκάτοχοι μου. Συνειδητά εγώ δεν θέλησα να συνεχίσω αυτό το καθεστώς. Συνεπώς το «υπέρογκες αμοιβές» ακυρώνεται.

Όταν  παρέλαβα δε το θέατρο, υπήρχε ένα βαθύ χρέος. Στη διετή θητεία μου, όχι  μόνο δεν μεγάλωσε αυτό το χρέος, διότι  κινήθηκα αυστηρά στα πλαίσια που μου επέτρεπε ο προϋπολογισμός, αλλά με κατάλληλους χειρισμούς, καταφέραμε με κόπο να αποπληρώσουμε μερικά χρέη, αποκαθιστώντας έτσι την αξιοπιστία του θεάτρου στην αγορά που ήταν βαριά πληγωμένη, ενώ ταυτόχρονα το θέατρο παρουσίασε πέντε σημαντικές σε ποιότητα παραγωγές, με επώνυμους καλλιτέχνες και συντελεστές, αποκαθιστώντας έτσι και την εμπιστοσύνη του κοινού της Πάτρας που γέμισε και πάλι την αίθουσα του θεάτρου. Επιπλέον το Θέατρο, φέροντας περήφανα την σημαία της Πάτρας, ταξίδεψε στην Κύπρο, την Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Περιφέρειας.

Υπογραμμίζω ότι εγώ δεν ανέλαβα το Θέατρο της Πάτρας για να καταξιωθώ ή  να προβληθώ, αλλά να δημιουργήσω μια  υποδομή που να μείνει κληρονομιά, θεωρώντας ότι η Πάτρα είναι  η Μητρόπολις της Νοτιοδυτικής Ελλάδας, και οφείλει να παίξει σοβαρό Πολιτιστικό  ρόλο στην ευρύτερη Περιφέρεια. Έτσι δρομολόγησα  τη δημιουργία Δραματικής Σχολής στο  χώρο του Παλαιού Αρσάκειου, όπου διαμορφώσαμε ένα χώρο και πήραμε την άδεια από το ΥΠ.ΠΟ.Τ., καθώς και τη δημιουργία δεύτερης μεγάλης σκηνής στην αίθουσα Ντα Βίντσι στο χώρο Λαδόπουλου, που παραχωρήθηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. με Σύμβαση Χρησιδανείου αορίστου χρόνου από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή, εγκεκριμένη άδεια λειτουργίας, και χρηματοδότηση από τα προγράμματα ΕΣΠΑ. Η νέα Δημοτική Αρχή, πάγωσε και τα δυο με τη δικαιολογία ότι, το μεν Αρσάκειο θα γίνει Δημαρχείο, στη δε αίθουσα Ντα Βίντσι  θα οργανωθεί το Καρναβαλικό Χωριό! Παρόλα αυτά, στη συνάντηση τους με τον Υπουργό Πολιτισμού κ. Παύλο Γερουλάνο όταν επισκέφτηκε την Πάτρα, περιέλαβαν και τις δυο προτάσεις σαν δικές τους ιδέες στο πρόγραμμα πολιτιστικής ανάπτυξης του Δήμου. Καθαρή πλαστογραφία μήπως; Και ενώ ο Υπουργός ανακοίνωνε ότι η Πάτρα θα πρέπει να γίνει η Θεατρική Πρωτεύουσα, όχι μόνο δεν έγινε τίποτα προς αυτή την  κατεύθυνση, αλλά σαν πρώτη ενέργεια μεθοδεύεται ο αποκεφαλισμός και η υποβάθμιση του Θεάτρου.

Τελικά, όλοι κρινόμαστε από τους πολίτες για το έργο μας, και όχι γι αυτά που λέμε. Και το Θέατρο της Πάτρας τώρα παράγει σημαντικό έργο, κατά γενική ομολογία. Η Τέχνη και ιδιαίτερα το Θέατρο, είναι τόσο αναγκαία για τον άνθρωπο όσο κι ο αέρας που αναπνέει.  Γι αυτό και δεν μπορεί να γίνει ενέχυρο καμιάς πολιτικής εξουσίας. Είναι ακατάλυτο. Γιατί η ιστορία του Θεάτρου γράφεται στη Σκηνή και όχι στις συνεδριάσεις . Και αποστολή του Δ.Σ., είναι να στέκεται αρωγός σ’ αυτή τη φιλοσοφία και δράση και όχι να παρεμποδίζει την πορεία του.

Η διένεξη που έχει ξεσπάσει στα σπλάχνα του Δ.Σ., με αφορμή την προκήρυξη της θέσης Καλλιτεχνικού Διευθυντή, πληγώνει βαθειά κυρίως το ίδιο το Θέατρο και φυσικά κι εμένα, που δεν μπορώ να κατανοήσω το λόγο μια τέτοιας άσκοπης ενέργειας. Εγώ πάντως δηλώνω ότι θέλω να μείνω, και να συνεχίσω το έργο που ξεκίνησα με επιτυχία, ως το τέλος της θητείας μου, γιατί πιστεύω ότι πρέπει, πάντα μακρύτερα να βλέπουμε, πάντα ψηλότερα ν’ ανεβαίνουμε.

Μου κάνει  εντύπωση όλη αυτή η ιστορία έχει δρομολογηθεί από μια Δημοτική μειοψηφία και δείχνει έλλειψη σεβασμού προς το καλλιτεχνικό έργο, τους συντελεστές και τους καλλιτέχνες που εκτίθενται στη σκηνή.

Μου αφήνει μια πικρή γεύση και δε μπορώ παρά να σκεφτώ κάποιους στοίχους του Μπρεχτ. «Γλύτωσα απ’ τους Κροκόδειλους, πάλεψα με Τίγρεις και Λιοντάρια και μ’ έφαγαν οι κοριοί»

Ευχαριστώ".