Κατερίνα Παπαγεωργίου-Φωτεινή Καπελλάκη: Επιστρέφουν στην Πάτρα με την "Γυναίκα της Ζάκυνθος" και μιλάνε στο thebest

Σήμερα και αύριο στο Λιθογραφείον

Στην Πάτρα και στο θέατρο «Λιθογραφείον» επιστέφουν οι Πατρινές Κατερίνα Παπαγεωργίου και Φωτεινή Καπελλάκη προκειμένο0υ να παρουσιάσουν σήμερα και αύριο την παράσταση «Η γυναίκα της Ζάκυνθος». Λίγο πριν την πρώτη τους παράσταση στην γενέτειρα τους μίλησαν στο thebest.gr.

Της Κωνσταντίνας Τσίχλα

Ποιά είναι η σχέση σας με την Πάτρα;

Κ. Π.: Στην Πάτρα μεγάλωσα και τελείωσα το σχολείο. Στην Πάτρα είναι η οικογένεια μου. Έφυγα για την Αθήνα στα 18 όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Η Πάτρα για μένα είναι όλη η παιδική μου ηλικία, οι αναμνήσεις απο αυτήν και η ενηλικίωση μου, ο τόπος μου!

Φ.Κ.: Γεννήθηκα στην Πάτρα, μεγάλωσα και σπούδασα στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας.

Λίγα λόγια για την ενασχόληση σας με την υποκριτική…

Κ.Π.:Η ενασχόληση μου με το θέατρο ήρθε πολύ φυσιολογικά, νομίζω ότι ήταν να γίνει και έγινε όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Σε αυτό αφορμή στάθηκε ο πρώτος μου δάσκαλος, ο Άκης Δαβής, τον οποίο ευχαριστώ για όσα απλόχερα μου έδωσε. Ο Άκης ξεχώριζε για την ευγένεια του, το ήθος, την ευφυΐα, την καλοσύνη, την υπομονή, την αντισυμβατικότητα, την ουσία, την αλήθεια, την ομορφιά. Σπουδαίος δάσκαλος ήταν ο Άκης, είχε ένα μοναδικό τρόπο να ξεμπλοκάρει και να βγάζει από κάθε μαθητή του τον καλύτερο του εαυτό. Από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, ήταν η μαθητεία μου δίπλα στον Άκη. Δυστυχώς απο το 2008 δεν είναι πια μαζί μας.

Φ.Κ: Εφυγα από την Πάτρα στα 26 μου χρόνια για να σπουδάσω θέατρο στην Αθήνα,΅έχοντας ήδη τελειώσει το εργαστήρι θεάτρου του ''Λιθογραφείου'' της ομάδας ''Βιομηχανική''. Αποφοίτησα από την δραματική σχολή ''Αρχή'' της Νέλλης Καρρά και έκτοτε έχω παίξει σε διάφορες παραστάσεις στο θέατρο, την καθεμία αγαπώ ξεχωριστά, αν και ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τη Μίρκα Γεμεντζάκη στις ''Τρωάδες'' του Ευρυπίδη και τη ''γυναίκα της Ζάκυθος'' που παρ' όλο δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της την έχω ήδη αγαπήσει πολύ. Η υποκριτική για μένα είναι ένας ανοιχτός διάλογος με τον εαυτό μου,με τους ανθρώπους και με το θείο.Το θέατρο είναι μεταφυσική.

Λίγα λόγια για την παράσταση…

Κ. Π.: Ο Σολωμός ξεκίνησε να γράφει τη Γυναίκα της Ζάκυθος το 1826 όταν στην Ελλάδα συνέβαιναν ριζικές αλλαγές και ο τόπος βρίσκονταν σε αναβρασμό. Το έργο είναι πολυδιάστατο με πολλές και ποικίλες αναφορές.

Έχουμε τη θρησκευτική διάσταση, τη διαμάχη μεταξύ καλού και κακού και το τι στο τέλος θα επικρατήσει. Όλες οι θρησκείες μαζί και η ορθόδοξη έχουν βασιστεί πάνω σ’ αυτό το δίπτυχο, το οποίο ενυπάρχει σε όλα τα ανθρώπινα όντα.

Πέρα από αυτό ο Σολωμός κάνει μια καυστική κριτική-σάτιρα στα κακώς κείμενα τούτου του τόπου, στην αστική τάξη και στην πολιτική εξουσία.

Μιλάει για προσφυγιά, για πόλεμο, για φτώχεια, για επανάσταση. Θαρρεί κανείς πως γράφτηκε αύριο.

Φ.Κ.: Η παράσταση σχεδιάστηκε από εμένα και την Κατερίνα καθώς και την Μαρία Αγγέλου,όπως και από άλλους ανθρώπους που βοήθησαν στο αποτέλεσμα που φανταζόμασταν,ο Πέτρος Βιλλιώτης στη μουσική και ηχητική επένδυση,ο Νίκος Πομώνης και Λέανδρος Κοκκόρης στο βίντεο,ο καθένας με το ιδιαίτερο ταλέντο τους.Αποτελεί μια ομαδική δουλειά,ιδιαίτερα ατμοσφαιρική παράσταση με εμάς που ερμηνεύουμε να θέλουμε διαρκώς να υποστηρίζουμε αυτήν την ποιητική διάσταση του έργου.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε «ναι» στην παράσταση;

Κ. Π.: Η γλώσσα που είναι γραμμένο το κείμενο ήταν ένας βασικός λόγος να ασχοληθώ, να αγαπήσω και να εμπλακώ με το συγκεκριμένο έργο. Η γλώσσα είναι δημοτική, η γλώσσα που μιλούσε τότε ο λαός και ο Σολωμός την κατέγραψε και την απέδωσε με πολύ έντεχνο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι επεξεργάστηκε αυτό το έργο σε τρεις φάσεις από το 1826 έως το 1833, αλλάζοντας λέξεις, προσθέτοντας και αφαιρώντας άλλες. Για τον Σολωμό η γλώσσα και συγκεκριμένα η δημοτική, η γλώσσα που μιλούσε ο λαός ήταν αυτοσκοπός ζωής. «Τίποτα άλλο δεν έχω στο νου μου παρεξ’ γλώσσα και ελευθερία» υποστήριζε.

Η Γυναίκα της Ζάκυθος είναι ένα γλωσσικό ιστορικό ντοκουμέντο. Εάν είχε δημοσιευθεί, ίσως να είχε αλλάξει και η μετέπειτα εξέλιξη της γλώσσας μας, καθώς και της γλώσσας που κατόπιν έγραψαν πολλοί .

Φ.Κ.:Η διαχρονικότητα του έργου. Οι λέξεις του κειμένου ηχούν τόσο καθαρές και αποκαλύπτουν τα σκοτεινά σημεία του ανθρώπου αλλά και της εποχής που τώρα ζούμε. Χρειάζεται το ''σκοτάδι'' να έρχεται στο φως, να γίνεται ορατό και με τις επιλογές μας να αποκτούμε τελικά ελευθερία. χλα

Τι ήταν αυτό που μπορεί να σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά την προετοιμασία της παράστασης;

Κ. Π.: Η δυσκολία έγκειται στο πώς ο συγκεκριμένος γραπτός λόγος θα γίνει προφορικός, χωρίς να χαθεί η αξία του και να γίνει καθημερινός.

Το στοίχημα ήταν πώς διαβάζω ένα κείμενο χωρίς να γνωρίζω τίποτα και περιμένω να μου αποκαλυφθεί κάτι. Το ίδιο το κείμενο σε οδηγεί, είναι η πηγή σου και οι λέξεις είναι το μέσο σου ώστε αυτό σιγά-σιγά να αποκτά σκηνική οντότητα.

Φ.Κ.:Η γλώσσα του κειμένου είναι ιδιαίτερη και ήταν δύσκολο να μαθευτεί.Μιλήσαμε αρκετά το κείμενο αυτό,ώστε να βρεθεί η ισορροπία του καθημερινού-βιωματικού λόγου,χωρίς αυτό να ευτελιστεί και να χάσει το βάρος του,αλλά χωρίς να εγκλωβίζεται σε ακαδημαικό και λόγιο ύφος.

Το κείμενο συντονίζεται με το προσωπικό και συλλογικό ασυνείδητο γιατί είναι με τέτοιο τρόπο γραμμένο,και εμείς αυτή την ιδέα ακολουθούμε και στην παράσταση. Αυτό σημαίνει ότι σκέψεις και συναισθήματα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.

Ποια είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις που αφήνει η παράσταση στον θεατή;

Κ. Π.: Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω, γιατί ο καθένας κάνει το δικό του προσωπικό ταξίδι. Το οποίο και για μας είναι και το ζητούμενο κάθε φορά. Είναι μία παράσταση που έχει δουλευτεί με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι ανοιχτή και να μην καθοδηγεί τον θεατή.

Φ.Κ.: Έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας,που γεννά η φαντασία και η ελευθερία που με τη σειρά της γεννά.Επίσης έναν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας με τους ανθρώπους,μας αρέσει να λέμε ιστορίες όπως οι παραμυθάδες,όπου ο καθένας μας βρίσκει την προσωπική του σύνδεση με τη δική του πραγματικότητα,ανακαλύπτει ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα σε αυτές.Ποια είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις που αφήνει η παράσταση στον θεατή;

Ποια είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις που αφήνει η παράσταση στον θεατή;

Φ.Κ.: Έναν διαφορετικό τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας, που γεννά η φαντασία και η ελευθερία που με τη σειρά της γεννά. Επίσης έναν διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας με τους ανθρώπους, μας αρέσει να λέμε ιστορίες όπως οι παραμυθάδες όπου ο καθένας μας βρίσκει την προσωπική του σύνδεση με τη δική του πραγματικότητα, ανακαλύπτει ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα σε αυτές.