Η ρίζα της κακοδαιμονίας

Η Πάτρα σαν άλλο γαλατικό χωριό έχει επιλέξει εδώ και δεκαπέντε χρόνια μια άλλη πορεία σε σχέση με το κεντρικό κράτος. Συγκεκριμένα, η  Ελλάδα από το 2014 έχει αλλάξει τρεις πρωθυπουργούς, έχοντας καταγράψει τεκτονικές αλλαγές στην μετατόπιση της εξουσίας και την δυναμική των συσχετισμων, ενώ η Πάτρα απολαμβάνει την σταθερότητα-η την ακινησία θα έλεγε κανείς- στην πολιτική  «αγκαλιά» του Κώστα Πελετίδη. Το γεγονός βρίθει ερμηνειών και πολλοί αναζητούν να εξηγήσουν την πρωτοφανή ανθεκτικότητα του διασημότερου δημάρχου εν Ελλάδι.

 Η αλήθεια είναι πως η αστική τάξη στην Ελλάδα από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν αυτή που καθόριζε τις εξελιξεις και την εναλλαγη των κομμάτων στην εξουσία. Χαρακτηριστικα μπορει να αναφέρει κανείς, πως η ορμητικη είσοδος του Ελευθερίου Βενιζέλου στα ελληνικά πράγματα το 1910 και η συνακολουθη κυριαρχια της αστικής τάξης έτσι όπως αποτυπώνεται στο Σύνταγμα του 1911, προδιεγραψαν την πορεία των πολιτικών πραγμάτων τουλάχιστον για μια 25ετια εκείνη την εποχή.

Κάτι τέτοιο φαινεται να έχει συμβεί σήμερα και στην Πάτρα. Όχι βέβαια με τόσο θεσμικά χαρακτηριστικά. Και με μια αστική τάξη πολλαπλώς «λαβωμένη». Ειδικοτερα, η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού δικομματισμού(1974-2014) έχει προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου ακινησία στα δυναμικά στρώματα της πόλης, που μοιάζουν εδώ και δέκα και πλέον χρόνια απρόθυμα να αντιδράσουν στον μαρασμό της και την προφανή καθυστέρησή της σε σχέση με άλλα αστικά συγκροτήματα της Ελλάδας. Η αστική τάξη, ως φορέας διαμόρφωσης τάσεων και απόψεων έχει συμπιεστεί τόσο πολύ,που σχεδόν αδιαφορεί για την προϊούσα παρακμή ενος αστικού κέντρου, με πολλα συγκριτικά πλεονεκτήματα που παραμένουν εν πολλοίς ανεκμετάλλευτα.

Απο την άλλη, ο υπαλληλικός  κόσμος στενάζει συνθλιβόμενος στις μυλόπετρες μιας δύσκολης καθημερινότητας κάνοντας ακόμα πιο “θολή”την ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας από τους εκατέρωθεν μηχανισμούς που θέλουν να αντιδράσουν, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο. Ή έχουν μάλιστα απωλέσει σε πολλές περιπτώσεις και κάθε νομιμοποίηση ως διαμορφωτές του τοπικού γίγνεσθαι.

Εδώ ο Κώστας Πελετίδης κερδίζει με την ειλικρίνεια χωρίς ωστόσο  να παράγει έργο. Κερδίζει όμως, με την αφοπλιστική στάση ενός ανθρώπου που αισθάνεται ανίκητος, εφόσον ομνύει στο ρητό “εγώ θα πάω κόντρα σε όλους εκτός από το ίδιο μου το κόμμα”. Κάτι το οποίο για τους Πατρινούς(πολλοί εκ των οποίων έχουν μεταβάλλει την παραδοσιακή κομματική τους προτίμηση) φαντάζει σαν κλειστό λιμανάκι με ήρεμα νερά σε μια εποχή φουρτούνας και θαλασσοταραχης.

Την ίδια στιγμή ο επιστημονικός κόσμος της περιοχης, παραμένει εκκωφαντικά απών και αν δεν υπήρχε η δυναμική εξωστρέφεια του πανεπιστημίου της πόλης, το εν λόγω πεδίο θα θύμιζε την έρημο της Γεδρωσιας.  Κι αυτή όμως η προσπάθεια αντιμετωπιζεται πολλές φορές καχύποπτα και υπονομεύεται.

Συνεπώς η κυριαρχία του Κώστα Πελετιδη σε μια πόλη σαν την Πάτρα δεν είναι αποτέλεσμα, αλλά σύμπτωμα. Μιας κοινωνικής παρακμής και αδιαφορίας των παραιτημένων που έχουν παραχωρήσει τα κλειδια της πόλης σε μια πατερναλιστική εξουσία, που έχει ως βασικό της στοιχείο την ασύγκριτη εντιμότητα της.

Αυτό όμως επαρκεί;

 Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός.