Όταν πριν από την κάλτσα βάζουμε το παπούτσι!

Τον τελευταίο καιρό με τα έργα που γίνονται στην Πάτρα, τα οποία περιλαμβάνουν -πολύ σωστά- και πεζοδρομήσεις, προκύπτει εύλογα το ερώτημα, κυρίως από τους κατοίκους του κέντρου πού θα παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους και πώς θα εξυπηρετούν τις ανάγκες τους.

Εκφράζουν την ανησυχία και τον προβληματισμό τους ότι θα «εγκλωβιστούν». Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι που αντιδρούν! Γιατί εκτός από τους κατοίκους του κέντρου, υπάρχουν και τα εμπορικά καταστήματα, στα οποία η πρόσβαση θα περιοριστεί δραματικά με αποτέλεσμα αρκετοί να φοβούνται ότι οι νέες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις θα επιφέρουν το τελικό «χτύπημα» στην οικονομία της πόλης!

Πρέπει να αγνοήσουμε αυτές τις φωνές; Προφανώς κι όχι. 

Δεν λέμε όχι στα έργα! Αρκεί αυτά να γίνονται προς όφελος της τοπικής κοινωνίας και οικονομίας.

Απλά για ακόμη μία φορά αναδεικνύεται πως όλα σε αυτή την πόλη και κατ’ επέκταση στη χώρα γίνονται με λάθος τρόπο! Πρώτα δηλαδή υποβάλουμε τον ασθενή σε εγχείρηση και μετά ψάχνουμε τη διάγνωση. 

Αγνοούμε και σε αυτή την περίπτωση την κοινή λογική, η οποία επιβάλλει ότι για να προχωρήσει οποιαδήποτε μορφή σχεδιασμού, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη τις μετρήσεις και αναλύσεις που έχουν προηγηθεί, επιτυγχάνοντας  τη βέλτιστη λύση των προβλημάτων. Και προς Θεού όχι άλλες καταγραφές του προβλήματος... Τις έχουμε ήδη εξαντλήσει! 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: 

Το 1979 το ελληνικό κράτος νομοθέτησε την υποχρεωτική δημιουργία χώρων στάθμευσης για την εξυπηρέτηση των κτηρίων. Έτσι προβλεπόταν ότι σε κάθε νεόδμητο κτήριο θα έπρεπε να υπάρχουν χώροι στάθμευσης που θα εξυπηρετούν τους χρήστες του ως προς τη στάθμευση. 

Όμως κι εδώ βρέθηκε «παραθυράκι» - όπως σε κάθε νόμο της χώρας μας- που επέτρεπε στους εργολάβους πάσης φύσεως  -κρεοπώλες κι άλλους- να εξαγοράζουν έναντι αντιτίμου τις θέσεις και να τις μετατρέπουν σε καταστήματα για μεγαλύτερο κέρδος. Έτσι φθάσαμε στο σημείο οι ιδιοκτήτες και ένοικοι των νέων σχετικά κτηρίων να βρίσκονται με το αυτοκίνητο στην… πλάτη. 

Αφήστε που έχουμε δει και το άλλο… «έργο». Κοινόχρηστοι χώροι, πλατείες, και πεζόδρομοι καταλαμβάνονται από αυτοκίνητα και πεζοδρόμια από δίκυκλα. Μία βόλτα στο κέντρο της πόλης, τις ώρες αιχμής αρκεί για να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε ότι η Πάτρα έχει μετατραπεί σ’ ένα άναρχο, υπαίθριο πάρκινγκ.

Θα μου πείτε ότι έγινε- έγινε, σήμερα μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την εικόνα;

Φυσικά. Αλλά χρειάζεται αποφασιστικότητα. Για παράδειγμα θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί σε όλες τις πλατείες εκτός του ιστορικού κέντρου να δημιουργηθούν υπόγεια δημοτικά πάρκινγκ, να ενισχυθούν και να εκσυγχρονιστούν οι αστικές συγκοινωνίες, να υπάρχει πρόβλεψη για τη στάθμευση των μόνιμων κατοίκων, να υπάρχει έλεγχος και κανόνες. 

Λύσεις υπάρχουν αρκεί να είμαστε διατεθειμένοι να τις εφαρμόσουμε.

Επειδή όμως ζούμε στη χώρα του παραλογισμού, που ο «σχεδιασμός» αποτελεί λέξη κενού περιεχομένου…  δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη για την έκβαση του νέου κυκλοφοριακού εγχειρήματος. Γι’ αυτό «άρον το αυτοκίνητό σου και περιπάτει!».

*Η Ολυμπία Λόη είναι αρχιτέκτονας -μηχανικός, πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ - Κινήματος Αλλαγής.