Γιώργος Καραϊβάζ: Ραγίζει καρδιές η σύζυγός του, δυο χρόνια μετά την δολοφονία

Σύσσωμο τον δημοσιογραφικό κόσμο βύθισε στη θλίψη η είδηση πως ο Γιώργος Καραϊβάζ δέχθηκε δολοφονική επίθεση από την οποία και απεβίωσε, δυο χρόνια πριν, σαν σήμερα.

 Η σύζυγος του, Στάθα Αλεξανδροπούλου μοιάζει να μην μπορεί ακόμα να βρει βηματισμούς δίχως τον αγαπημένο της άνθρωπο και αδικοχαμένο σύζυγο της. Μέσα από τα social media θέλησε να μοιραστεί τον πόνο και τον σπαραγμό με τους διαδικτυακούς της φίλους.

Ειδικότερα, δυο χρόνια ακριβώς πίσω, το 2023, ο Γιώργος Καραϊβάζ έφυγε από τη ζωή όταν έξω από το σπίτι του στον Άλιμο δύο άτομα του επιτέθηκαν με μαύρο σκούτερ και άνοιξαν πυρ. Σήμερα, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, η Στάθα Αλεξανδροπούλου ραγίζει καρδιές με το μήνυμα για την δύσκολη αυτήν απώλεια της.

«Μάταια σε ψάχνω δεν μπορώ να σε βρω πουθενά και συνεχίζω μόνη μου να προσπαθώ να βρω τα αχνάρια που άφησες. Σε λίγες ώρες συμπληρώνονται δυο χρόνια που μου λείπεις. Τι μου λείπει με ρωτούν όλοι. Μου λείπει η ζωή μου θέλω τη ζωή μου πίσω θέλω να ουρλιάξω και όμως σιωπώ. Έχω να σ ακούσω να μου μιλάς δυο χρόνια, ψάχνω να σε βρω μέσα στα σύννεφα, πάνω στα κύματα, μέσα από το καθετί και ναι Γιώργο μου συνεχίζω, γελάω, τραγουδάω, που βρίσκω τη δύναμη αναρωτιέμαι, πως ξυπνάω, και πάω στο γραφείο, πως κοιμάμαι χωρίς την αγκαλιά σου. Πως ζω χωρίς τα γλυκόλογα σου. Κι όμως μπορώ, αναρωτιέμαι εάν είμαι άνθρωπος ή ρομπότ, η απουσία σου είναι βασανιστική και λέω δεν μπορεί κάποιος μου κάνει φάρσα ένα κακόγουστο αστείο ότι ξαφνικά θα ανοίξεις την πόρτα και θα πεις ήρθα νανάκι μου» σημειώνει χαρακτηριστικά η χήρα του αείμνηστου δημοσιογράφου.

«Μήπως βλέπω εφιάλτη αλλά μάλλον ο εφιάλτης είναι η καθημερινότητα μου, η παρέα μου, που ήρθε τόσο βίαια στη ζωή μου όσο απότομα χάθηκε ο ήλιος από τη ματιά μου, τόσο βίαια σκοτείνιασαν όλα γύρω μου και εγώ εδώ να περιμένω να ανατείλει πάλι να ξημερώσει αλλά μάταια .Θυμάσαι το πουλάκι που κελαηδούσε στη βεράντα μας δεν ξαναήρθε σαν να έφυγε και αυτό λίγες μέρες μετά από εσένα. Αναρωτιέμαι μερικές φορές εάν θα ξημερώσει πάλι για μένα, αν θα νοιώσω αληθινή χαρά αν θα νοιώσω άνθρωπος πάλι. Λένε και άλλοι ότι τους λείπεις και όταν το ακούω θέλω να φωνάξω δεν ξέρετε τι θα πει μου λείπει. Θέλω να σου γράψω ένα στιχάκι από ένα τραγούδι, (έλα λίγο μόνο για λίγο).

Μάταια σε ψάχνω δεν μπορώ να σε βρω πουθενά και συνεχίζω μόνη μου να προσπαθώ να βρω τα αχνάρια που άφησες. Σ αγαπώ και μου λείπεις και να σου πω κάτι δεν φέρθηκες καλά γιατί μου έλεγες αγάπη μου θα είμαστε μαζί για πάντα. Θυμάσαι όταν δεν ξυπνούσα από τη νάρκωση στο χειρουργείο που μου κρατούσες το χέρι και μου έλεγες θα τα καταφέρουμε, τόσα έχουμε περάσει θα περάσει και αυτό και είχες δίκιο πέρασε. Αυτό όμως Γιώργο μου δεν περνάει γιατί δεν περνάει γιατί δεν μπορείς να έρθεις πάλι σπίτι μας μου λείπεις σε θέλω δίπλα μου κοντά μου.