Στο φράγμα του Πηνειού κατοικεί μια διαχρονική αδικία

Πρόκειται για μια ιστορία διαχρονικού παραλογισμού και ταυτόχρονα διαχρονικής αδικίας σε βάρος όσων καλλιεργούν στον κάμπο της Δυτικής Αχαϊας.

Η ιστορία ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι πρώτες μελέτες για το φράγμα του Πηνειού. Η αρχική πρόβλεψη ήταν για να αρδευτούν 300.000 στρέμματα στην Ηλεία και 100.000 στρέμματα στην Αχαϊα.

Τα έργα ολοκληρώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Κατασκευάστηκε το φράγμα του Πηνειού και τα συνοδά αρδευτικά δίκτυα. Μόνο που τα δίκτυα έφτασαν στα σύνορα Αχαϊας-Ηλείας και έμειναν εκεί. Δεν έφταναν οι πιστώσεις για να ολοκληρωθεί το έργο. Έτσι ειπώθηκε τότε.

Από τότε πέρασαν πενήντα χρόνια. Οι καλλιεργητές της Ηλείας είχαν και έχουν άφθονο νερό και της Δυτικής Αχαϊας έκαναν γεωτρήσεις. 

Τα χρόνια πέρασαν. Πολλές γεωτρήσεις υφαλμυρώθηκαν. Άλλες αντλούν νερό από βάθη που φτάνουν τα 300 μέτρα, συνεπώς με μεγάλες καταναλώσεις ηλεκτρικού ρεύματος και υπέρογκους τους σχετικούς  λογαριασμούς που καθιστούν οικονομικά ασύμφορες τις καλλιέργειες.

Ταυτόχρονα τα νερά που αντλούνται είναι προβληματικά. Περιέχουν υψηλές συγκεντρώσεις νιτρικών, νιτρωδών, θειϊκών και ιόντων νατρίου, στοιχεία που υποδηλώνουν ρύπανση και που τα κάνουν τα προβληματικά ακόμα και για την άρδευση.

Η άμεση προοπτική είναι εφιαλτική. Δεκάδες χιλιάδες στρέμματα εύφορης γης θα ερημοποιηθούν και χιλιάδες καλλιεργητές θα εγκαταλείψουν τη γη τους αναζητώντας αλλού την τύχη τους.

Η γενική εικόνα έχει ως εξής: Εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού καταλήγουν κάθε χρόνο από τον Πηνειό στη θάλασσα και λίγα χιλιόμετρα πάρα πέρα η γη ερημώνει επειδή δεν υπάρχει νερό για άρδευση.

Υπάρχουν δύο επιλογές.

Η μία είναι να παραμείνουμε θεατές μιας επικείμενης καταστροφής. Σε βάρος των ανθρώπων και του περιβάλλοντος.

Η δεύτερη επιλογή είναι η άρδευση του κάμπου της Δυτικής Αχαϊας από το φράγμα του Πηνειού.

Νομίζω πως είναι περιττό να εξηγήσω ποια είναι η βέλτιστη επιλογή.

Η ιστορική αδικία πρέπει να διορθωθεί και η παράταση του παράλογου πρέπει να διακοπεί αμέσως.

Πενήντα χρόνια είναι παραπάνω από πολλά.

*Ο Σπύρος Μυλωνάς είναι Δήμαρχος Δυτικής Αχαϊας