Ξεχειλίζει... αβρότητα η επιστολή Πελετίδη στον Καραμανλή, για το τρένο

Η αβρότητα θα έλεγε κανείς ότι έχει εξαντληθεί στον τρόπο με τον οποίο απευθύνεται ο Δήμος της Πάτρας στον αρμόδιο υπουργό Κώστα Καραμανλή για το θέμα του τρένου. Αβρότητα στα όρια της παρεξήγησης ακόμη και της αστικής ευγένειας με την οποία είθισται να απευθύνονται οι δήμαρχοι στους υπουργούς, πολλώ δε μάλλον ο συγκεκριμένος δήμαρχος, της συγκεκριμένης πόλης.

Αλλιώς τον έχουμε συνηθίσει τον κ. Πελετίδη. Άλλη είναι η φρασεολογία και σίγουρα πολύ πιο διεκδικητική από τη συγκεκριμένη, ας πούμε, παράγραφο:  «Η Κυβέρνησή σας πρέπει να κατανοήσει την αναγκαιότητα υπογειοποίησης και αυτού του τμήματος, να συμβάλει στο να βρεθεί λύση σχετικά με τη χρηματοδότηση. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, ο Δήμος, αλλά και η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, θα μπορούσαν οι ίδιοι να αναλάβουν έργα, όπως παράπλευρους δρόμους, αστικού χαρακτήρα αναπλάσεις κτλ.

Ο Δήμος και οι φορείς της πόλης μας, ζητούν συνάντηση μαζί σας στο Υπουργείο, προκειμένου να σας γνωστοποιήσουμε τις θέσεις μας και να συνεργαστούμε στην κατεύθυνση υπογειοποίησης και του τμήματος Ρίον – Κανελλοπούλου. Είμαστε στη διάθεσή της για οποιαδήποτε συμπληρωματική πληροφορία».

Tι συμβαίνει άραγε και ενώ ο Δήμος και οι προτάσεις του για την υπογειοποίηση του τρένου δεν εισακούγονται και μάλιστα εδώ και μήνες και χρόνια, η «αγανάκτηση» δεν καταγράφεται στις επιστολές;

Ποιος ο λόγος που η γλώσσα παραμένει αιχμηρή στις συναντήσεις με τους κατοίκους αλλά είναι σχεδόν εκλιπαρούσα στα έγγραφα;

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Κώστας Καραμανλής έχει προ πολλού καταλήξει σε διπλή επίγεια γραμμή, από Ρίο μέχρι Κανελλοπούλου, και σε υπόγεια γραμμή από εκεί μέχρι το Νέο Λιμάνι μήκους 5,16 χλμ., επί συνόλου 9 χλμ. από το Ρίον, με οκτώ στάσεις και τερματικό Σταθμό στο Νέο Λιμάνι. Το ίδιο σαφές είναι και ότι δεν εισακούονται οι εισηγήσεις περί φθηνής λύσης  με τη μέθοδο cut and cover  στο τμήμα Ρίον- Κανελλοπούλου λόγω της ποιότητας  του υπεδάφους της, επιχείρημα στο οποίο βασίζει πλέον το αφήγημα της η Δημοτική αρχή της Πάτρας.

Τι συμβαίνει τελικά και στους δρόμους έχουμε άλλο λόγο από αυτόν που έχουμε τα υπουργεία, είτε όταν ζητάμε να ανοίξει η πόρτα για να μας υποδεχθούν, είτε όταν αυτή κλείνει και αρχίζουν οι συσκέψεις;

Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού πλέον ότι αυτός ο διχασμός στη διάθεση της Δημοτικής Αρχής έχει να κάνει με το γεγονός ότι προσπαθεί να κρατήσει δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.

Το ένα αφορά το γνωστό διεκδικητικό της προφίλ το οποίο η Δημοτική Αρχή δεν επιθυμεί να απεμπολήσει όπως και τη σχέση της με τους συλλόγους που διαμαρτύρονται και οι οποίοι εν πολλοίς ανήκουν στη σφαίρα της πολιτικής της επιρροής. Το δεύτερο καρπούζι είναι η μεγάλη εικόνα και το πιθανό μεγάλο κόστος. Η μεγάλη εικόνα «λέει» ότι το τρένο πρέπει να έρθει στην Πάτρα και να τη συνδέσει με την Πελοπόννησο, γιατί αν αυτό δεν γίνει, η περιοχή θα καταδικαστεί σε μια υστέρηση ουδόλως ευκαταφρόνητη για το μέλλον της. Ήδη σε ό,τι αφορά το τρένο ακούμε τους καλπασμούς άλλων περιοχών και εμείς κοιτάζουμε τα χαλασμένα μας …πέταλα.

Επίσης λέει ότι αυτός που θα γίνει αιτία, αφορμή, ή πρόσχημα, για να μην συμβεί αυτό, θα αποκτήσει και ένα μεγάλο βάρος  στο πολιτικό του κάρμα.

Θα είναι αυτός που εμπόδισε το τρένο να έρθει. Δεν το λες και λίγο αυτό.

Πώς κρατάς λοιπόν και τα δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη μέχρι να χαλαρώσουν οι μύες και να πέσει το ένα;

Με ευγενικές επιστολές. Που και θέτουν το θέμα (κοιτάξτε πολίτες, δεν το ξέχασα και επιμένω) και δεν δημιουργούν εμπλοκές πάνω στις οποίες θα μπορούσε ίσως να πατήσει ο υπουργός για να "σερβίρει" νέες καθυστερήσεις και να μετατοπίσει τις ευθύνες στην πόλη. Μέχρι πότε όμως; Ακόμη και το μελάνι κάποια στιγμή τελειώνει. Κι αυτό που μένει, είναι ότι το τρένο, ακόμη να σφυρίξει.