Ο «ψίθυρος» του Χαραλαμπόπουλου και η ταξιθέτρια... Αυτό, είναι τέχνη

 O, εξ Ακράτας ορμώμενος, Bασίλης Χαραλαμπόπουλος, είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίος κατάφερε να μην αφομοιωθεί από το απίστευτο ζελέ που σερβίρεται ως «τέχνη» και «άνθρωποι της τέχνης» στην Ελλάδα του 2021, σε μια χώρα δηλαδή στην οποία οι άνθρωποι του πολιτισμού και του πνεύματος αντί να αφυπνίζουν, κοιμίζουν, συνήθως στην ίδια κλίνη στην οποία παίρνουν τον υπνάκο τους παρέα με την εξουσία και με τη βοήθεια των υπνωτικών των χρηματοδοτήσεων και των χρήσιμων δημοσίων σχέσεων.

Έχει για τούτο την εκτίμηση του κοινού ούτως ή άλλως ο Χαραλαμπόπουλος μιας και η αλήθεια του καθενός προπορεύεται της εικόνας του έστω και αν το κοινό- έρμαιο της εποχής και των νοσημάτων της- δεν  ξέρει πάντα που ακριβώς χειροκροτεί και που …υποκλίνεται.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του συγκεκριμένου ηθοποιού λοιπόν και έχουν «μυρίσει» το ύφος και το ήθος του, δεν εξεπλάγησαν από την είδηση της αποπομπής της κυρίας Σταμάτη από την παράστασή του με τρόπο διακριτικό και αθόρυβο, όπως ακριβώς δηλαδή της πρέπει της τέχνης για να υφίσταται ως τέτοια.

Οι φωνές και οι εφορμήσεις στη σκηνή, στη συγκέντρωση, στην πορεία, στη Βουλή, στο σπίτι, στο κρεβάτι, είναι ίδιον μιας γνωστής συνομοταξίας «επαγγελματιών» της νύχτας και της μέρας που αποτελούν φωτογραφίες και ακολούθως  φωτοτυπίες της έκπτωσης της ουσίας του βίου, σε όλο το εύρος του.

Είναι ο ψίθυρος, αυτό που έκανε τον μεγαλύτερο θόρυβο στην κίνηση του Αχαιού ηθοποιού, αυτό το «σας παρακαλεί να φύγετε γατί αλλιώς δεν παίζει».

Αυτό το «δεν παίζει» είναι που σηκώνει την κίνησή του ψηλά, πάνω από εκεί που μπορεί να δει η όποια αλαλάζουσα Σταμάτη, όποιο επώνυμο και αν έχει, ακόμη και αν πατήσει στους ώμους των υψηλών της φίλων και συναναστροφών. Πάνω από εκεί που μπορούν να φτάσουν τα φωτογραφικά φλας για να δημιουργήσουν συνοικιακά είδωλα και κοσμικά ενεργούμενα.

Αυτός ο ψίθυρος, είναι τέχνη. Και το «δεν» του ψιθύρου, είναι η ουσία της τέχνης. Το «δεν» ήταν άλλωστε πάντα το νόημά της.

Η τέχνη υφίσταται ως αφύπνιση συγκίνηση και καταγγελία. Υφίσταται μόνο υπό την εκδοχή του «όπλου» στο πλευρό του ανθρώπου και όχι του όπλου στην τσέπη του κάθε προστάτη.

Είναι ελευθερία. Και πρώτα από όλα είναι η ελευθερία της επιλογής.

Μόνο η τέχνη, μπορεί να κάνει κραυγή έναν απλό ψίθυρο. Και ο Χαραλαμπόπουλος το έκανε, στο θέατρο «Ακροπόλ», χωρίς καν να χρειστει να ανέβει στη σκηνή.

Έστειλε το μήνυμα από την πλατεία, από εκεί που πρέπει να ξεκινούν και να τελειώνουν όλα. 

Ένας ψίθυρος, απέναντι στο θράσος, στην αυθάδεια, στην αίσθηση της ατιμωρησίας, στην ασυδοσία των «φίλων», των «κολλητών», των «μαριονετών», των ενεργούμενων, των «αντί αυτού» και των «αντί του εαυτού» που διατρέχει όλο το δημόσιο βίο.

‘Ενας ψίθυρος απέναντι στο ευτελές, στο λίγο, στο εφήμερο, στο αγενές, στο ποταπό.

Ένας ψίθυρος υπέρ της αξιοπρέπειας.

Είναι βέβαιο ότι η ταξιθέτρια που μετέφερε το μήνυμα του Χαραλαμπόπουλου στη Σταμάτη, θα πήγε το βράδυ σπίτι της λίγο πιο ελαφριά, λίγο πιο σοφή, λίγο πιο περήφανη.

Και αυτό ναι, είναι πολιτισμός.