Το ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε να πεθάνει- Αυτός που θα το δολοφονήσει σήμερα, θα έχει "τιμητική" θέση στην ιστορία

Η συρροή χιλιάδων ψηφοφόρων στη εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής, είναι  μια σαφής ένδειξη ότι το ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε να πεθάνει. Και εννοώ το ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται μέσα στην κοινωνία και όχι αυτό που στεγάζεται εκλογικά στο ΚΙΝΑΛ, τουλάχιστον όχι αυτό που στεγαζόταν μέχρι σήμερα υπό το ποσοστό του 8%

Η συμμετοχή αλλά και το πάθος που χαρακτήρισε την προσέλευση των ψηφοφόρων καταδεικνύει ότι το ΠΑΣΟΚ που κάποιοι επιχείρησαν να κάνουν vintage βάζοντάς το σε μπρελόκ, παπούτσια, μπλούζες και τσαντάκια, κάθε άλλο παρά vintage υπόθεση είναι. Και αυτό συνιστά μια πολιτική πρωτοτυπία παγκοσμίου αναφοράς αν αναλογιστεί κανείς τα κύματα από τα οποία πέρασε και τα οποία κατάφεραν να βουλιάξουν επί μακρόν την πρύμνη του.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος της τεράστιας δεξαμενής ψηφοφόρων που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί έξω και να αναζητά χώρο έκφρασης τον οποίο  δεν φαίνεται να βρίσκει ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, προς τον οποίο έχουν υπάρξει και οι μεγαλύτερες «μεταγγίσεις», ούτε προς τη Ν.Δ. η οποία έχει αρχίσει να χάνει το ενθουσιώδες πρόσημο του «νοικοκύρη».

Αυτό που έγινε την περασμένη Κυριακή, με τον τρόπο που έγινε, έχει τρεις αποδέκτες, οι δύο εκ των οποίων έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν και υποχρεούνται να το μελετήσουν, βγάζοντας το δάχτυλο από το οπτικό τους πεδίο και κοιτάζοντας πίσω από αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να αφήσει τα σχόλια περί των δημοσκοπήσεων και να εστιάσει στο φυγόκεντρο ενδιαφέρον που καταδεικνύει δυναμικό ρεύμα αναζήτησης εναλλακτικής πρότασης από τους πολίτες, άσχετο από την ήδη υπάρχουσα αντιπολιτευτική δύναμη.

Η Νέα Δημοκρατία είναι υποχρεωμένη να κοιτάξει τα αριστερά πλαϊνά της τα οποία αρχίζουν να φυλλοροούν από όσους είχαν αναζητήσει εκεί στέγη και βλέπουν κάποια από τα …κεραμίδια να μπάζουν.  

Μέχρι και πριν λίγο καιρό, η υπόθεση βολευόταν από την έλλειψη υποσχόμενης εναλλακτικής ανάμεσα στους δύο πόλους, γεγονός που έκανε τους ακάλυπτους από τις στέγες να στριμώχνονται σε μια γωνία για να περάσουν οι … βροχές  και να συνεχίσουν τον βίο τους. 

Η περασμένη Κυριακή έδειξε ότι υπάρχει και στο ενδιάμεσο μια στέγη, ή μάλλον μια στέγη την οποία θέλουν να υπάρχει οι ίδιοι οι  πολίτες.

Η διαφαινόμενη ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ που επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ, εκεί δηλαδή που κανείς δεν περίμενε, θεωρώντας την υπόθεση ημιθανή, δεν φαίνεται να είναι μια συγκυριακή στιγμή μιας ηλιόλουστης Κυριακής.

Φέρει τα χαρακτηριστικά μιας επιστροφής που μπορεί να ξαφνιάσει και μιας καταγραφής που έχει τη δύναμη να αποτελέσει παγκόσμιο πολιτικό φαινόμενο.

Από τι φαίνεται να εξαρτάται αυτό; Από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ φυσικά. Απο το αν θα μπορέσει να πετάξει τάχιστα τον κακό εαυτό του που τον οδήγησε στο βυθό και να αλλάξει ρότα κινούμενο στο πλαίσιο της ενότητας αφήνοντας στην άκρη τις υπόγειες διαδρομές που πριμοδότησαν, σε πολλές περιπτώσεις στοχευμένα, άλλους χώρους και τους προσωπικούς εγωισμούς, τις ιδιοκτησιακές λογικές, τις μίζερες αντιπαραθέσεις που προεκλογικά όλοι οι υποψήφιοι κατήγγειλαν.

Το επισημαίνουμε αυτό καθώς ήδη κάποιοι- και στην Αχαϊα- εντοπίζονται από το πολιτικό ρεπορτάζ να χάνουν την ψυχραιμία τους και να δημιουργούν εικόνα πόλωσης με τρόπο και ύφος που η κοινωνία έχει πολλάκις καταδικάσει και έχει συμβάλλει κατά πολύ στο βύθισμα της συγκεκριμένης  βάρκας.

Υπάρχει η εκτίμηση ότι αυτός που δεν θα συμπορευτεί με το μήνυμα που η ίδια η κοινωνία στέλνει και θα επιλέξει τον πολιτικό του εγωισμό, θα καταγραφεί στην ιστορία με όχι και τόσο τιμητικό… βαπτιστικό.

Επιτέλους, ας συμφωνήσουν στο ΚΙΝΑΛ στα αυτονόητα. Ότι το λόγο τον έχουν οι πολίτες. Ούτε οι μηχανισμοί, ούτε οι φράξιες, ούτε τα απωθημένα.

Αυτό σημαίνει ότι την ευθύνη για την επόμενη μέρα την έχει περισσότερο αυτός που την Κυριακή θα είναι δεύτερος. Και ο νοών νοείτω.