Βιτριόλι: Καθηλώνει στην πρώτη της δημόσια εξομολόγηση η Ιωάννα - Τι είπε για τα τραύματά της και την κατηγορούμενη

Την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη, 16 μήνες μετά την επίθεση με βιτριόλι, έδωσε η Ιωάννα Παλιοσπύρου στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου «Super Κατερίνα».«Μόνο καλύτερα μπορεί να πάει, μόνο καλό μπορεί να σου κάνει το να μπεις στο χειρουργείο. Είσαι ήδη στο χειρότερο σημείο στο οποίο θα μπορούσες να βρίσκεσαι, είναι το ίδιο σαν να έχεις πεθάνει», είπε για τη στιγμή που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο μετά την επίθεση.

Όσα εξομολογήθηκε η Ιωάννα:
«Με σόκαρε αλλά δεν με τρόμαξε ο κόσμος που μαζεύτηκε έξω από το δικαστήριο, προσπαθούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό με ψυχραιμία.

Η αλήθεια είναι ότι είχα τη διάθεση να μιλήσω, ξέρω ότι ο κόσμος περιμένει να μιλήσω, όφειλα να τοποθετηθώ για την απουσία της κατηγορουμένης, ο δικηγόρος της μου εξέφρασε τη συμπαράστασή του, προσπάθησε να μου εξηγήσει τον ρόλο του ως συνήγορος.

Αυτό που έχω να πω είναι ότι θα είμαι εκεί σε κάθε δικάσιμο, θα ήθελε να είναι εκεί η κατηγορουμένη, λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών της και να αναλάβει τις ευθύνες της, δείχνει ότι είναι αμετανόητη».

Η Ιωάννα εξήγησε και το εύρος της ζημιάς που έχει πάθει:
«Αποφάσισα με την εικόνα του προσώπου μου να καταλάβουν οι άνθρωποι πόσο μεγάλη ζημιά έχει γίνει, όταν είδα τις φωτογραφίες μετά τα χειρουργεία, κατάλαβα το εύρος της ζημιάς, είχα ζητήσει από τη γιατρό μου, να μου εξηγήσει τι έχει συμβεί. Όταν είδα τις φωτογραφίες, κατάλαβα πόσο δύσκολη ήταν η προσπάθεια αποκατάστασης της βλάβης. Το δεύτερο που σκέφτηκα ήταν πως η μητέρα μου έπρεπε όλο αυτό το διάστημα να αντιμετωπίζει την εικόνα μου αυτή, να με αντιμετωπίζει φυσιολογικά και να με κάνει να αισθάνομαι ήρεμη. Και τέλος, κατάλαβα πόσο πολύ κοντά έφτασα στον θάνατο, κατάλαβα πως ήμουν τυχερή που σώθηκα. Κατάλαβα με τις φωτογραφίες αυτές πως δεν θα είμαι ποτέ ξανά όπως ήμουν πριν».

«Ο σωματικός πόνος πάντα ξεχνιέται, ο ψυχικός δεν ξεπερνιέται»
 Η Ιωάννα εξομολογήθηκε πως ήταν αμέτρητες οι φορές που λύγισε μέσα στο νοσοκομείο. 

«Στα πρώτα χειρουργεία ήμουν σε κατάσταση σοκ, δεν μπορούσα να μιλήσω, να επικοινωνήσω, δεν ρωτούσα λεπτομέρειες γιατί φοβόμουν, προσπαθούσα να δώσω κουράγιο στον εαυτό μου, και έλεγα πως δεν έχω κάτι να φοβάμαι αφού το χειρότερο είναι να πεθάνω, και έλεγα πως και τώρα είναι σαν να έχω πεθάνει. Σκεφτόμουν πως όλο αυτό μόνο καλύτερα θα μπορούσε να πάει».