«Πού είναι η κοινωνία; Καλό παράδεισο κορίτσι µου»

«Πού είναι η κοινωνία; Καλό παράδεισο κορίτσι µου». Aυτό γράφει το σημείωμα στο παράθυρο της 40χρονης που έσβησε μόνη της στην οδό Κανακάρη, στην «καρδιά» της Πάτρας.

Στο παράθυρο μιας γυναίκας που ήταν επί ενάμιση μήνα νεκρή στο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν, κοιτάζουν μα δεν βλέπουν. Βλέπουν μα δεν κοιτάζουν.

Τα λέει όλα αυτό το σημείωμα.

Λέει το πώς εννοούμε σήμερα τη έγνοια και την ενσυναίσθηση. Το πώς αντιλαμβανόμαστε τη λέξη γείτονας και οικείος. Λέει ποιοι είμαστε και ποιοι γίναμε. Ποιοι κινδυνεύουμε να καταλήξουμε.

Μια νέα γυναίκα μόνη, νεκρή σε ένα διαμέρισμα. Αγνοούμενη επί ενάμιση μήνα. Με τα παράθυρα ανοικτά. Τα παράθυρα ανοικτά επί ενάμιση μήνα.

Ένα δράμα στα πόδια μας που κανείς δεν είδε. Κανείς δεν πρόλαβε να δει.

Είναι τραγικές οι σκέψεις που φέρνει μαζί της αυτή η διαπίστωση.

Βλέπουμε τα πράγματα μόλις μας …μυρίσουν. Αναζητάμε-πια- τους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο.

Γινόμαστε θιασώτες της αποσύνθεσης. Και μας φαίνεται αυτό έως και λογικό.

Δεν είναι μόνο οι κοινωνικοί λειτουργοί που ξέχασαν την κοπέλα της οδού Κανακάρη. Είναι και οι άνθρωποι που τη λησμόνησαν πρώτοι.

Οι άνθρωποι που κινδυνεύουν να γίνουν κι αυτοί λησμονημένοι. Με το παράθυρο ανοικτό.