Χρήστος Τσακανίκας: αντιμετώπισε τον καρκίνο με λεβεντιά

Γράφω αυτό το κείμενο, έχοντας μόλις γυρίσει από τον αποχαιρετισμό του «συμπολεμιστή» Χρήστου Τσακανίκα. Ενός ανθρώπου που λίγο γνώρισα, αλλά πολύ εκτίμησα. Τον Χρήστο, τον πρώην δασάρχη της Πάτρας, τον γνώρισα στην Ογκολογική του Ρίου όταν πήγα να κάνω την πρώτη μου χημειοθεραπεία πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Βρεθήκαμε κατά σύμπτωση στον ίδιο θάλαμο, σε διπλανά κρεβάτια, και εκείνη την ημέρα, αλλά και κάποιες επόμενες καθώς οι θεραπείες μας συμβάδιζαν χρονικά.

Στις αρκετές ώρες που απαιτούνταν για να πέσουν τα φάρμακα στις φλέβες μας πιάναμε κουβέντα, για τι άλλο(;), για τον καρκίνο. Ο Χρήστος ήταν «παλιός», είχε κλείσει εφτάμιση χρόνια στην αναμέτρηση με τον καρκίνο, εγώ «νέος», μόλις ξεκινούσα. Τον άκουγα λοιπόν με προσοχή, αναζητώντας να μάθω πράγματα που πιθανόν θα μού φαίνονταν χρήσιμα στην προσπάθειά μου.

Το πρώτο που μού έκανε εντύπωση ήταν η θετική του στάση, το χαμόγελό του. Αντιμετώπιζε την περιπέτεια του με χιούμορ. Αστειευόταν και με μένα και με τη σύζυγό του Ελένη, που δεν έφευγε λεπτό από δίπλα του.

Έβλεπα έναν πράο άνθρωπο, στον οποίο διέκρινα έναν ευγενικό, καλοσυνάτο χαρακτήρα. Μετά την πρώτη γνωριμία μας, σε όποιον φίλο ή γνωστό που τύχαινε να τον γνωρίζει έλεγα ότι κάνω θεραπείες μαζί με τον Χρήστο, όλοι τον περιέγραφαν ως έναν καλοσυνάτο, έντιμο, αξιοπρεπή άνθρωπο, ως έναν «Κύριο με το Κ κεφαλαίο». Τα ίδια λόγια άκουσα και χθες από την εκπρόσωπο του Συλλόγου Δασολόγων που τον αποχαιρέτισε εκ μέρους των συναδέλφων του.

Ο Χρήστος έφυγε στα 69 του, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια μάχης με τον καρκίνο. Μια μάχη την οποία αντιμετώπισε με λεβεντιά. Θυμάμαι πριν κάνα δίμηνο που είχα γράψει στο Ημερολόγιο ότι κάποιες εξετάσεις μου δεν είχαν βγει καλές, με πήρε τηλέφωνο. «Πόσο λες ότι βγήκε το PSA μου στις εξετάσεις που έκανα χθες;» μου λέει σκασμένος στα γέλια. Και για να μην με κουράσει συνεχίζει: «100»!!! Για όσους ξέρουν, δεν είναι απλά υψηλός ο δείκτης, είναι υπερβολικός. Όμως ούτε τότε έχασε το γέλιο του.

Και ένιωσα ότι δεν το έκανε μόνον για να μού δώσει κουράγιο επειδή οι εξετάσεις μου δεν ήσαν καλές. Ήταν κι αυτό. Αλλά οφειλόταν και στη σχέση που είχε αναπτύξει με τον καρκίνο. Νομίζω ότι δεν τον φοβόταν. Παρότι ήξερε αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι είναι πιο δυνατός από εμάς, τον αντιμετώπιζε ως ίσος προς ίσο. Παλικαρίσια. Λεβέντικα.  

Στις συζητήσεις που κάναμε εκεί στον θάλαμο της Ογκολογικής, μού έδωσε και αρκετές πρακτικές συμβουλές. Κυρίως για τη διατροφή. «Αν εγώ ζω ακόμα, νομίζω ότι οφείλεται στη διατροφή που κάνω» μού είχε πει, δίνοντάς μου συγκεκριμένες διατροφικές συμβουλές τις οποίες και ακολούθησα. Κυρίως όμως και θα επιμείνω σε αυτό, μού έδωσε το μάθημα να αντιμετωπίζω τον καρκίνο με χαμόγελο.

Ξαναλέω ότι η γνωριμία μου με τον Χρήστο Τσακανίκα ήταν σύντομη. Όμως νιώθω ότι έφυγε ένας άνθρωπος με τον οποίο με συνδέουν αρκετά, τον οποίο εκτίμησα ιδιαίτερα. Ίσως είναι ο σύνδεσμος που αναπτύσσεται όταν συναντάς κάποιον «συμπολεμιστή» στο …πεδίο της μάχης (τον όρο «συμπολεμιστής» για μας τους καρκινοπαθείς ο Χρήστος μού τον έμαθε). Σίγουρα όμως οφείλεται και στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Φαίνεται ο καλός άνθρωπος από την πρώτη ματιά. Και σε κερδίζει. Και όταν φεύγει, είναι αναπόφευκτη η θλίψη, η στενοχώρια.

Τις τελευταίες ημέρες τον σκεφτόμουν έντονα και προγραμμάτιζα να τού τηλεφωνήσω ενόψει των γιορτών για να τού ευχηθώ. Δεν πρόλαβα. Μακάρι η ζωή να συνεχίζεται κάπου αλλού και ο Χρήστος να μάς περιμένει και (αργά ή γρήγορα)  να συναντηθούμε. Νομίζω ότι κι εκεί θα μάς περιμένει γελώντας…

Τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια στη σύζυγό του Ελένη, στα παιδιά του, την Δήμητρα και τον Σωτήρη και σε όλους τους συγγενείς και φίλους του.

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου και την προσωπική σας εμπειρία ή τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς