Μια εμπειρία από την Ογκολογική Μονάδα ως συνοδός ασθενούς

Δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο να διαχειριστεί μια τόσο σοβαρή κατάσταση. Πραγματικά, στην αρχή νιώθεις ένα μεγάλο σοκ, νιώθεις να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου. Είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Το επόμενο βήμα είναι να διαχειριστείς αυτήν την κατάσταση, αυτά τα νέα δεδομένα που έρχονται στην ζωή μας.

Χρειάζεται ψυχικό σθένος και δύναμη, ώστε να μπορέσεις να σταθείς όρθιος μπροστά στο θεριό... Σθένος, δύναμη και αγωνιστικότητα... 

Είναι τόσο πολύ όμορφο, να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ή καμιά φορά, είναι αρκετό, απλά, να γράψεις σε ένα χαρτί τα συναισθήματα που σε κυριεύουν.

Το ένοιωσα έντονα, όταν έχασα την μητέρα μου. Ένοιωσα το χάος. Ένοιωσα ότι κόπηκε ο «ομφάλιος λώρος», η ένωσή μου με τη ζωή.

Ένοιωσα την ανάγκη να γράψω όλα τα συναισθήματα που με κυρίευαν, σε ένα χαρτί.

Όπου βρισκόμουν έγραφα σκέψεις, συναισθήματα, αλλά και ό,τι θυμόμουν από αυτήν: τη ζωή της, τις συνήθειές της, τα άγχη και τις αγωνίες της...

Ήταν μια μεγάλη ανάγκη μου, να τα γράψω. Φοβόμουν ότι μια μέρα θα έρθει η λήθη και θα ξεχάσω στιγμές και αυτό με πλήγωνε.

Οπότε, σε νοιώθω απόλυτα, που ξεκινάς αυτό το υπέροχο ημερολόγιο, με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες σου.

Είναι σπουδαίο να ανταλλάσσεις σκέψεις και εμπειρίες με τους υπόλοιπους ανθρώπους... Παίρνεις απίστευτη δύναμη και ενέργεια....

Η εμπειρία μου, από την Ογκολογική Μονάδα, έχει χαραχτεί βαθιά μέσα στην ψυχή μου.... Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είδα και αυτό που ένοιωσα...

Επισκέφθηκα πριν αρκετά χρόνια την Ογκολογική Μονάδα, ως συνοδός της αγαπημένης μας μητέρας...

Δεν θα κρύψω, ότι ήμουν λίγο αγχωμένη, για το τι θα συναντήσω, για το πώς θα συμπεριφερθώ, όταν θα βρισκόμουν ανάμεσα σε  ανθρώπους που δίνουν έναν μεγάλο αγώνα για την ζωή τους....

Το πρώτο σοκ, (ευχάριστο σοκ), το έπαθα μόλις ανοίξαμε την κεντρική πόρτα... Βλέπω περίπου 10 άτομα, τα οποία ήταν όλα χαμογελαστά, μιλούσαν μεταξύ τους με χαρά και χαμόγελα, με μια αισιοδοξία διάχυτη σε όλον τον χώρο...

Νόμιζα ότι έτυχε να συναντήσω αισιόδοξους, χαμογελαστούς ανθρώπους...

Στην πορεία, και όσο η μάνα έκανε την θεραπεία της, βρέθηκα με πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ήταν όλοι το ίδιο: αισιόδοξοι, μαχητές, χαμογελαστοί...

Έχω ζήσει πολύ καιρό, μέσα στα νοσοκομεία, ως συνοδός των γονιών μας...Πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα τόσους ανθρώπους μαζεμένους σε ένα νοσοκομείο, να είναι όλοι χαμογελαστοί και αισιόδοξοι...

Νέοι άνθρωποι, μεσήλικες, μεγαλύτεροι, όλοι με αυτό το κοινό: το χαμόγελο και την αισιοδοξία....

Η δύναμη αυτών των ανθρώπων ήταν σοκαριστική! «Θα το παλέψουμε» έλεγαν... «όσο μπορούμε, θα το παλέψουμε».

Και αυτό είναι τόσο πολύ σημαντικό.  Να αγωνίζεσαι για  τη ζωή. Είναι κάτι που σου δίνει δύναμη και ενέργεια. Τόση δύναμη, που ίσως να μην ήξερες ποτέ ότι την έχεις...

Κάποτε πριν χρόνια, σε μια συζήτηση, με ρώτησαν αν φοβάμαι τον θάνατο. Απάντησα «όχι, γιατί να φοβηθώ τον θάνατο; Όλοι είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο.... Γεννιόμαστε, ζούμε, δημιουργούμε και κάποια στιγμή έρχεται το τέλος...

Αυτή είναι η φυσική πορεία... Για όλους μας, υπάρχει η ώρα του τέλους...

Όσο ζούμε, όμως, ας είμαστε σωστοί, αληθινοί, ας δημιουργήσουμε ό,τι μπορούμε πιο όμορφο για τις επόμενες γενιές και ας φύγουμε με ήσυχη την συνείδησή μας. Πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο όμορφο για όλους μας.

Η λύτρωση με ήσυχη την συνείδησή μας»...

*Το παραπάνω κείμενο είναι της Μαργαρίτας Κατριβέση και το έλαβα στο email με αφορμή την έναρξη δημοσίευσης του Ημερολογίου ενός Καρκινοπαθούς. Με την Μαργαρίτα μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, όπου γνωρίστηκε με τον αδελφό μου Μιχάλη και δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια. Όμως με εξέπληξε ευχάριστα που επέλεξε να μού στείλει τις σκέψεις της με αυτό τον τρόπο επικοινωνίας. Πρόκειται για μοναδικές εμπειρίες που αποκόμισε, ως συνοδός και φροντιστής ασθενούς, της κυρα-Βάσως. Αλλά και για βιώματα από το θάνατο  της μητέρα της, τής αείμνηστης κυρά-Κυριακής (ή κυρά-Κούλας, όπως την λέγαμε στη γειτονιά). Ευχαριστώ την Μαργαρίτα για την επικοινωνία και που μού έδωσε την άδεια να δημοσιεύσω το κείμενο.

Με χαρά θα περιμένω και τις δικές σας σκέψεις ή εμπειρίες στο email [email protected]. Αυτή η στήλη (Ζώντας με καρκίνο) δεν είναι (μόνον) δική μου. Είναι όλων όσοι θέλουν να μιλήσουν για τον καρκίνο.