Τα δύο σενάρια του Αγώνα

Δύο αναγνώσεις έχει, για τον ΠΑΟΚ, το 1-1 του «Γ. Καραισκάκης». Ανάλογα με την (ποδοσφαιρική) λογική που διαθέτει ο καθένας, διαλέγει και παίρνει.

Η πρώτη: Οι παίκτες του ΠΑΟΚ έπεσαν από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο, έμειναν ζωντανοί, βρήκαν και ένα γεμάτο πορτοφόλι. Γλίτωσαν από συντριβή στις φάσεις που οι αντίπαλοί τους σημάδεψαν τέσσερις φορές τα δοκάρια και στη μία και μοναδική ευκαιρία που δημιούργησαν (κι εκείνη από το πουθενά) κατόρθωσαν να ισοφαρίσουν και να πάρουν το απίστευτο, σύμφωνα με τη γενικότερη εικόνα του αγώνα, 1-1. Ο... άμπαλος και χθες ΠΑΟΚ ήταν πολύ “λίγος” επιθετικά, είχε αρκετά κενά στην άμυνά του, είχε αδυναμίες στα “στημένα”, αλλά “τον ήθελε” η μπάλα και του χαμογέλασε η τύχη.

Η δεύτερη: Οι παίκτες του ΠΑΟΚ δέχτηκαν ένα γκολ από καραμπόλα, ουσιαστικά από την παρεμβολή του Τσουκαλά, που άλλαξε την τροχιά της μπάλας, ενώ την ήλεγχε ο Χαλκιάς. Εβγαλαν με σχετική άνεση όλο το παιχνίδι χωρίς να κινδυνεύσουν ιδιαίτερα, με εξαίρεση το πρώτο και το δεύτερο δοκάρι του Ολυμπιακού, καθώς στην άλλη φάση με τα δύο δοκάρια, οι αντίπαλοί τους δεν μπορούν να επικαλούνται την ατυχία, αλλά την αστοχία τους από τα δύο μέτρα μπροστά στην εστία του Χαλκιά. Από εκεί και πέρα, δεν απείλησαν ιδιαίτερα τον Ολυμπιακό, πέτυχαν όμως το γκολ της ισοφάρισης χάρη στα μοναδικά προσόντα ενός ποδοσφαιριστή, του Αντελίνο Βιειρίνια, που ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει. Αλλωστε, η στρατηγική που ακολούθησε η ομάδα σε όλο το δεύτερο ημίχρονο ήταν να κρατήσει το 1-0 και να επιχειρήσει να επωφεληθεί από όποια δική της καλή στιγμή, ή μια στιγμή αδυναμίας του αντιπάλου. Στρατηγική που, τελικά, δικαιώθηκε. Κι όλα αυτά, με διαιτησία εχθρική, για την οποία απόρησε σε σημείο αγανάκτησης, ο σπίκερ του... Αλ Τζαζίρα, τον οποίο είχα την ευκαιρία να παρακολουθώ, μην έχοντας την τιμή να “πιάνω” Conn-ex στα Κωσνταντινουπολίτικα της Θεσσαλονίκης του 2011 (και όχι της Κάτω Ραχούλας του 1960...)
Δεν θέλω να αναλύσω τα λάθη του Τριτσώνη (καταντάει αηδιαστικό αυτό το θέμα), τον προκαλώ όμως να δει με την ησυχία του το βίντεο του αγώνα και να βαθμολογήσει ο ίδιος τον εαυτό του στην επιβολή του πειθαρχικού ελέγχου και τον καταλογισμό των φάουλ. Είμαι σίγουρος ότι θα ντραπεί.

Οποια ανάγνωση κι αν επιλέξει κανείς, ένα είναι βέβαιο. Ο μέτριος ΠΑΟΚ ήταν ομάδα. Πιο ομάδα από τον Ολυμπιακό. Και πιο παθιασμένος. Εκανε το λάθος στο πρώτο ημίχρονο να παρασυρθεί από τον δικαιολογημένο εκνευρισμό των παικτών του, αλλά διατήρησε την ηρεμία του στο δεύτερο ημίχρονο και αποδείχτηκε ότι οι συνεχείς διαμαρτυρίες δεν δίνουν τη λύση όταν ο διαιτητής σφυρίζει “τρελά”. Τη λύση τη δίνουν μόνο οι προσπάθειες στο χόρτο, η συγκέντρωση στο παιχνίδι και ο αγώνας για να επιτευχθεί ο στόχος.

Τώρα, ο ΠΑΟΚ έγινε αυτόματα το λογικό φαβορί για την πρόκριση. Θα αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό στη ρεβάνς πιθανότατα χωρίς τους οπαδούς του, αλλά αυτό δεν του αφαιρεί το προβάδισμα, με δεδομένη και τη δυναμικότητα του αντιπάλου, που σίγουρα δεν αποτελεί πλέον φόβητρο, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για οποιαδήποτε άλλη ομάδα από τις “πρωτοκλασάτες” του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Για τον επαναληπτικό, ωστόσο, έχουμε μέρες να τα πούμε. Μέχρι τότε, υποκλίνομαι στο μεγαλείο του ποδοσφαιριστή και χαρακτήρα που λέγεται Πάμπλο Κοντρέρας. Η απόδοσή του σ' αυτό το ματς ήταν “θεική”. Σε ρόλο... ημίθεου, ο -με πωρώνει το “Γ. Καραισκάκης”-  Πάμπλο Γκαρσία και, φυσικά, ο ανυπέρβλητος Αντελίνο Βιειρίνια, που του αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να ξεδιπλώσει τα προσόντα του.