Το 43,5% που προτίμησε να περιμένει το νέο αντί να κάνει πως το ...είδε

Είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών και όχι, δεν βγήκε να χορέψει στην πλατεία, σπίτι του κάθισε. Το είδαν κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες να πίνει το ποτό του χαλαρά βλέποντας ταινία την  ώρα που εμείς απολαμβάναμε  το δίδυμο των Τσίπρα- Καμμένου να πανηγυρίζει με εναγκαλισμούς, τον Μεϊμαράκη να αναζητά δημοσκόπους προκειμένου να τους ραπίσει, την Φώφη να γλεντάει που ήρθε ...τέταρτη, τον Θεοδωράκη να αναζητά να βρει τι έφταιξε και ο Διαμαντούρος ηττήθηκε από τους Λεβέντηδες και την Χρυσή Αυγή να χαμογελάει με τους ωραίους της κυνόδοντες έτοιμη να πιεί και άλλο αίμα από τον λαιμό μιας χώρας που εξακολουθεί να ζει στο ...σύννεφο.

Τους είδαν αυτόπτες μάρτυρες να τα πίνουν στα μπαράκια και να κερνάνε με αυτοεκτίμηση που δεν «τσίμπησαν» παρά τα λαμπιόνια του πολύχρωμου πολιτικού τσίρκου που ντύνει  το λιοντάρι κλόουν και τον κλόουν ...τίγρη,  που πήγαν θάλασσα, ευτυχώς πριν πιάσει η καταιγίδα.

Τους άκουσαν να λένε «εμείς αρνηθήκαμε να  είμαστε συνένοχοι στον εμπαιγμό» και να απαντούν στο επιχείρημα ότι η δημοκρατία θέλει συμμετοχή με ένα ειρωνικό «που τη θυμήθηκες τώρα τη δημοκρατία;».

Είναι  οι εκατομμύρια Έλληνες που κάθισαν στο παγκάκι και τάισαν τα περιστέρια αντί να ταϊσουν κάλπες με ελπίδες προορισμένες να βγάλουν την ...ιλαρά. Είναι το  43,45% που κοιτάζει μειδιώντας το μόλις  20% του ελληνικού πληθυσμού να φιγουράρει στην κυβέρνηση των αριστεροδεξιών ερώτων.

Είναι οι συνειδητά απέχοντες, η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη του τόπου ετούτη την κρίσιμη ώρα,  αυτοί που αρνούνται να γίνουν θιασώτες της πολιτικής παρακμής, τροπαιοφόροι της πολιτικής τιποτολογίας και της χαμαιλεόντειας τακτικής όποιου αλλάζει χρώμα ανάλογα με το φόντο της παράστασης.

Είναι οι ψηφοφόροι που συμμετείχαν στις εκλογές μέχρι πρότινος αλλά μετά την τελευταία διάψευση όλων των... ταμάτων, αρνήθηκαν να κάνουν και αυτοί την κυβίσθηση που με τόση ευκολία έκανε το κόμμα των μεγάλων προσδοκιών που κατέληξε κόμμα των μεγάλων συμβιβασμών, ή να τιμήσουν την ξεστρατημένη αντιπολίτευση των μετέωρων επιχειρημάτων στη φωτιά του μνημονίου που καίει και θα καίει για πολύ ακόμη τις μέρες μας.

Κάπως έτσι καταλήξαμε με μια κυβέρνηση που εκφράζει μόνον έναν στους πέντε Έλληνες, έναν ήσυχο γίγαντα  να κάθεται στον καναπέ του χωρίς κανείς να μπορεί να προδικάσει την πολιτική η κοινωνική αντίδρασή του  την ώρα που θα αποφασίσει να βγει...έξω να δείξει το μπόι του.

Αυτή η μεγάλη πλειοψηφία είναι απέναντι. Απέναντι σε κυβέρνηση και απέναντι σε αντιπολίτευση.

Είναι απέναντι σε κάθε τί τους προσβάλει ως ανθρώπους και ως νοήμονες. Απέναντι τους αντιμνημονιακούς που έγιναν μνημονιακοί και τούμπαλιν, απέναντι στους «αριστερούς» που ξεχνούν ένα κομμάτι του εαυτού τους στις καρέκλες, όταν αρχίσουν να τις θερμαίνουν, απέναντι σε όσους πλήττουν τη νοημοσύνη τους.

Από το αυτό το 43,45% θα έρθει το νέο. Το πραγματικό νέο. Αυτό που δεν μπόρεσε ακόμη το πολιτικό σύστημα να εφεύρει.

Αυτό που προτίμησαν να περιμένουν αντί να κάνουν πώς το το...είδαν.

Eϊναι αυτοί που θα επιβάλλουν στο νέο να έρθει.