Ο Τσίπρας τόλμησε και ενηλικιώθηκε και αυτό θα του το πιστώσει η ιστορία

Ανεξάρτητα από όσα έγιναν και όσα τραγικά απέδειξαν και εξακολουθούν να αποδεικνύουν τη σύγχυση που προκαλεί η πολυφωνία της αριστεράς, υπάρχει μια ανάγκη που ξεπερνά κομματικές γραμμές, πολιτικές ή προσωπικές επιδιώξεις. Είναι η ανάγκη η χώρα να κυβερνηθεί, να κρατηθεί το καράβι στην επιφάνεια της θαλάσσης, να τεθεί τέρμα στην  ανασφάλεια και την κατάθλιψη που όρμησε με την μορφή επιθετικού στρατού εναντίον των Ελλήνων για μέρες πολλές.

Ο μόνος δρόμος που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι η χώρα να κυβερνηθεί και να κυβερνηθεί από τον πρόσφατα εκλεγμένο σημερινό πρωθυπουργό,  καθώς οποιαδήποτε άλλη επιλογή αυτή τη στιγμή, θα μπορούσε να αποβεί σοκαριστικά επίφοβη για τον τόπο, με την Χρυσή Αυγή να παραμονεύει να καβαλήσει την συσσωρευμένη λαϊκή οργή και απογοήτευση προκειμένου να ανοίξει ένα κεφάλαιο μπρος στο οποίο θα ωχριά η παρελθούσα, γνωστή σε όλους δράση της, καθώς οι προδομένες μάζες, είθισται να βρίσκουν καταφύγιο στα άκρα.

Η αντιπολίτευση όχι απλώς δεν έχει καταφέρει να πείσει για το τεκμήριο αθωότητάς της, αλλά δεν έχει προλάβει καν να αρθρώσει έναν στοιχειώδη νέο λόγο που να ακουμπάει τον εξοργισμένο σήμερα πολίτη που είδε τα όνειρά του να προδίδονται, ίσως γιατί τα περισσότερα από αυτά είχαν στηριχθεί σε ένα σαθρό οικοδόμημα λαϊκίστικων υποσχέσεων και νεφελώδους αερολογίας, όπως αυτής του ωραίου της Αιγίνης.

Η πολιτική ενηλικίωση του Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να ήρθε αργά και με πολύ επώδυνο τρόπο τόσο για τον ίδιο όσο και για τον τόπο, αλλά ήρθε.

Ο πρωθυπουργός κατάφερε να αφήσει πίσω του το πολυφωνικό κόμμα και να κάνει την επιλογή που την κρίσιμη ώρα ήταν η μόνη που είχε μπροστά του.

Αυτή η επιλογή, που σήμερα δέχεται θηριώδεις επιθέσεις από πολλούς, κυρίως ομοϊδεάτες του, κάποια στιγμή θα δικαιωθεί από την ίδια την ιστορία η οποία δεν γράφεται με  τις εξαλλότητες Λαφαζάνηδων,  ούτε με τις αστειότητες Καμμένων μεταξύ δακρύων,  οργής και ...καρέκλας.

Από όλο αυτό το συφερτό, ο μόνος εκ της συγκυβερνήσεως  που φαίνεται ότι κατάλαβε τι συμβαίνει και έβαλε τη χώρα πάνω από  το είδωλό του και το κόμμα του είναι ο Αλέξης Τσίπρας και αυτό οφείλουμε να του το πιστώσουμε, αφήνοντας στην άκρη την πολιτική μικροψυχία.

Ο Τσίπρας πάλεψε έστω και στο τέλος για να μην γίνει το μοιραίο πρόσωπο και μέσα σε λίγες ημέρες έμαθε πολλά περισσότερα από όσα έμαθαν οι επαναπαυμένοι στην αερολογία σύντροφοί του.

Μπροστά του, υπάρχει μια μεγάλη πρόκληση η οποία είναι δυνατόν να τον κάνει να συναντηθεί με την ιστορία έστω και τώρα μετά το τραγικό νέο μνημόνιο.

Η πρόκληση αυτή είναι το να καθαρίσει το κόμμα τους από τα ανεύθυνα και λαλίστατα βαρίδια, να αναδειχθεί στον μεταρρυθμιστή της σύγχρονης  χώρας, στον υποστηριχτή  θεσμικών και ουσιαστικών αλλαγών με φιλολαϊκό προφίλ, στον εξυγιαντή νοσηροτήτων των τελευταίων χρόνων.

Μπορείς να καταλογίσεις πολλά στον Τσίπρα και κυρίως πολλά σε σχέση με τις επιλογές των συνεργατών του. Αυτό που δεν μπορεί όμως κανείς να μην του αναγνωρίσει, είναι ότι δεν είναι βουτηγμένος στην διαπλοκή, ότι έχει την καθαρότητα ενός νέου ανθρώπου που κάνει λάθη και μαθαίνει από αυτά.  Πάλεψε λάθος, αλλά πάλεψε.

Αυτή η ήττα που τον δίδαξε και μας δίδαξε πολλά, με πρώτο την ανάγκη να αφήσουμε πίσω μας τις ψευδαισθήσεις και την ανωριμότητα της αναμονής ενός θαύματος που δεν μπορεί να έρθει αν δεν  προσπαθήσουμε όλοι να αλλάξουμε, μπορεί να γίνει η αρχή για να δούμε όλοι αλλιώς τον εαυτό  μας και όλοι μαζί την δική μας πατρίδα ανεξάρτητα από το ποιος κερδίζει ή χάνει την παρτίδα κάθε φορά.

Και ο μόλις 40 ετών Τσίπρας έχει τη μεγάλη πρόκληση μετά την τρικυμία. Να αφήσει πίσω του την πλειοψηφία του κόμματός του, και μαζί με αυτή και την ...παιδική του χαρά που φέρει βαριά την ευθύνη για το σημείο στο οποίο φτάσαμε και να κερδίσει την πλειοψηφία των πολιτών.

Αυτή τη φορά, όχι με άθλιους εθνικολαϊκισμούς , αλλά με αλήθειες, σαν αυτές που ο ίδιος κατάφερε να κατανοήσει έστω και στο παρά πέντε, αναλαμβάνοντας το κόστος της στροφής, πριν καταλήξουμε στα βράχια.

Γιατί το ταξίδι το μακρύ, μπορεί να είναι επώδυνο, αλλά είναι ταξίδι. Από τα βράχια δεν σηκώνεται κανείς, ακόμη και αν πηγαίνοντας κατά πάνω τους το πλήρωμα τραγουδάει επαναστατικά ρεφραίν.