Όψεις της ελληνικής πεζογραφίας τον 19ο αιώνα

Ο κύκλος  εκδηλώσεων : Όψεις της ελληνικής πεζογραφίας τον 19^ο αιώνα συνεχίζεται με αφιέρωμα στο έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα.Το Σάββατο 6.02.2010 , ώρα 1μ.μ. στο χώρο του Πολύεδρου.

Μιλάει: η Ουρανία  Πολυκανδριώτη

Τα τελευταία χρόνια η εικόνα που είχαμε για την πεζογραφία των πρώτων πενήντα χρόνων (1830-1880 ρομαντική περίοδος) του ελληνικού κράτους έχει αλλάξει.

Η ανακάλυψη  λησμονημένων ή άγνωστων έργων και  η προσεκτικότερη μελέτη τών γνωστών  πεζογραφημάτων έδειξαν ότι η περιγραφή και ο χαρακτηρισμός της πεζογραφικής παραγωγής της περιόδου, λίγο ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Ο αριθμός των έργων δεν ήταν ισχνός, όπως πιστευόταν, αλλά πολύ μεγαλύτερος.

Και σε αυτό το μεγαλύτερο σύνολο έργων περιλαμβάνονται  και έργα αξιόλογα, τα οποία, προφανώς επειδή ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα, περιέπεσαν κατά τη διάρκεια του δημοτικιστικού αγώνα σε λήθη και παρέμειναν ξεχασμένα.

Αλλά  και ορισμένα  από τα έργα αυτής  της περιόδου που δεν είχαν  ξεχαστεί, είναι σημαντικότερα απ’  ότι τα παρουσίαζε η δημοτικιστικών προκαταλήψεων κριτική.

Τα πλέον  αξιόλογα έργα της περιόδου είχαν  διαμορφώσει  για τους αναγνώστες της εποχής μια πεζογραφική παράδοση, την οποία θα πρέπει να μελετήσουμε, αν θέλουμε να καταλάβουμε καλύτερα τη λογοτεχνία εκείνης της εποχής.

Ο κύκλος των  ομιλιών αυτών θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα την πεζογραφία των δύο τελευταίων δεκαετιών  του 19^ου αιώνα (Γ. Βιζυηνός , Μιχ. Μητσάκης, Αλεξ. Παπαδιαμάντης, Εμμ. Ροΐδης κλπ)· διότι αν και μετά το 1880, με την εμφάνιση νέων συγγραφέων, η πεζογραφία μας πορεύεται σε νέες κατευθύνσεις, θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι δε συνδέεται με την προηγούμενη πεζογραφική παραγωγή. Οι ομιλητές –αυτού του κύκλου εκδηλώσεων- είναι όλοι μελετητές της πεζογραφίας του 19^ου αιώνα και οι ομιλίες τους στηρίζονται σε ερευνητικά

Ο Ανδρέας  Καρκαβίτσας γεννήθηκε στα Λεχαινά  της Ηλείας. Σπούδασε στην Ιατρική  Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπηρέτησε στο εμπορικό ναυτικό ως γιατρός. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους και λίγο αργότερα η κόντρα του με το Βενιζελικό κίνημα είχε ως αποτέλεσμα την εξορία του στη Μυτιλήνη. Παράλληλη της ιατρικής του πορείας ήταν και η συγγραφική του δουλειά. Το πρώτο έργο του το έγραψε στην Πάτρα μόλις είχε τελειώσει τις γυμνασιακές του σπουδές. Η πεζογραφία του κινήθηκε αρχικά στα πλαίσια της ειδυλλιακής ηθογραφίας με αρκετά λαογραφικά στοιχεία και πέρασε σταδιακά προς τον ρεαλισμό με στοιχεία κοινωνικού προβληματισμού, με σχηματικό ορόσημο τη Λυγερή (1890) και κορυφαία έκφραση τον Ζητιάνο (1897). Πέθανε στο Μαρούσι το 1922 σε ηλικία 56 ετών.