Σημεία των καιρών

Αχ αυτές οι μαμάδες. Νέες και διαχρονικές. Με το βάρος της «ελληνίδας μάνας» στις πλάτες και το πιστόλι των σύγχρονων επιταγών της κοινωνίας στον κρόταφο. Montessori method, breast is best, baby led weaning. Με τους κρυφούς και φανερούς παραβάτες της ομαλότητας να αντηχούν σαν μελωδοί σε κάθε πέρασμα ενός σταδίου προς το επόμενο - έτσι, ήσυχα και απαλά, μόνον για να θυμίζουν πως κρέμονται από πάνω μας - αυτισμός, διαταραχές λόγου, δυσλεξία, άγχος.

Αχ αυτές οι μαμάδες. Θέλουν να τρέξουν, να παίξουν , να γελάσουν. Θέλουν και να δουλέψουν, να μην τις κοροϊδέψουν, να βγουν, να πιουν, στον έξω κόσμο να ανήκουν. Θέλουν να θέλξουν, να τις προσέξουν, να μην ξεχαστούν, στη συζυγία να παραδοθούν. Θέλουν να αντεπεξέλθουν. Παλιότερα, ήθελαν, λέει, να προσφέρουν. Τώρα, να μην τις πιάσουν κότσο, δε θα καταπιεστούν, θα τα κάνουν όλα κι όλοι θα εκπλαγούν.

Αχ αυτές οι μαμάδες, όμορφες, σοφές κυράδες. Διαβάζουν, ακούνε, παρακολουθούν, στα παιδιά να μάθουν πώς πρέπει να σταθούν. Τίποτα να μην τους λείψει, μην και τους χαλάσει η ψυχολογία, να μπορέσουν να σταθούν στην κοινωνία. Κι όλο και ρωτούν τους ειδικούς, πρόθυμα τις συμβουλές θα ακολουθήσουν, αρκεί την καρδούλα των παιδιών τους μη ραγίσουν. Τόσα κυκλοφορούν «ψυχολογικά», το παν θα κάνουν για να τα μεγαλώσουνε σωστά.

Αχ αυτές οι μαμάδες. Νυχοπατώντας πιάνουν ένα μέτωπο μες στη νύχτα, κοιμούνται με μάτια μισάνοιχτα, ακούνε τη σιωπή, κι ύστερα, σε στάση προσευχής ευβλαβικά ονειρεύονται. Εις τον αιώνα των αιώνων. Αμήν.