Δίπλα στο υπεραστικο ΚΤΕΛ της Πάτρας
Εν αρχή, τα περίπτερα δεν έμοιαζαν σε τίποτα με τα υπερκαταστήματα στα οποία μετεξελίχθηκαν μετά το 1980. Πωλούσαν κυρίως καπνό και προϊόντα χωρίς ημερομηνία λήξης και στη συνέχεια προστέθηκαν οι εφημερίδες. Μετά τον πόλεμο του ’40, στα μικρά κουβούκλια των ελάχιστων τετραγωνικών που είχαν στη διάθεσή τους οι περιπτερούχοι, μπήκαν οι τσίχλες και τα αναψυκτικά ενώ απέκτησαν όλα το ίδιο χρώμα και την ίδια έκταση. Ένα τέτοιο περίπτερο παραμένει ζωντανό -κυριολεκτικά καθώς λειτουργεί ακόμη- δίπλα στο υπεραστικό ΚΤΕΛ Αχαΐας, επι της Όθωνος Αμαλίας.
Τα υλικά κατασκευής του συγκεκριμένου περιπτέρου δεν έχουν αλάξει. Ούτε το χρώμα. Η ιδιοκτήτρια θέλει προφανώς να κρατήσει τη μυρωδιά και τις εικόνες εκείνων των δεκαετιών.
Τα επαγγέλματα συνήθως προκύπτουν από τις ανάγκες κάθε εποχής. Το συγκεκριμένο, το γέννησαν οι πόλεμοι και οι εθνικές καταστροφές. Ο λόγος για το περίπτερο. Οι πρώτοι δικαιούχοι για άδεια περιπτέρου ήταν οι ανάπηροι πολέμου και οι απόγονοι των θυμάτων. Ήταν ένα είδος ανταμοιβής για τα δεινά που υπέστησαν και θεωρούνταν μια εφάπαξ οικονομική εξασφάλιση.
Το 1922 με νομοθετικό διάταγμα, η κυβέρνηση παραχώρησε τα δικαιώματα της αποκλειστικής χρήσης των περιπτέρων στην «Πανελλήνιον Ενωσιν Τραυματιών Πολέμου 1912-1921». Τα περίπτερα βρίσκονταν κάτω από ειδικό καθεστώς. Δεν μπορούσαν να πωληθούν, να μεταβιβαστούν, να υποθηκευτούν η να υπομισθωθούν. Το ποσό μισθώσεως ξεκινούσε από τις 20 δραχμές και έφτανε μέχρι τις 250. Τα έσοδα αυτά πήγαιναν στο ειδικό «Ταμείο προικοδοτήσεως θυγατέρων και τραυματιών πολέμου».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr