Ο Γιώργος Κιμούλης έρχεται απόψε στην Πάτρα και μίλησε στο thebest: "Κάποια στιγμή πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο πραγματικός πλούτος δεν βρίσκεται στο χρήμα"

Για άλλη μια φορά θα βρεθείτε στην Πάτρα. Ποια είναι η σχέση σας με την πόλη και το κοινό της;

Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί έμπρακτα να αντισταθεί σε αυτό το ομφαλοκεντρικό που συμβαίνει σε αυτή την χώρα.

Γίνονται όλα στην Αθήνα. Αυτό με βρίσκει αντίθετο και προσπαθώ μέσα από την εργασία μου να δείξω την δική μου αντίσταση. Γι΄ αυτό κάνω συνεχώς περιοδείες και συνεργάζομαι με περιφερειακά θέατρα.

Σε αυτό το πλαίσιο συνεργάστηκα και με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, αναλαμβάνοντας τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Σε όλη αυτή την περιοδεία που κάνω στην Περιφέρεια, εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, όπως ήταν φυσικό, αγάπησα περισσότερο κάποιες πόλεις. Μια από αυτές είναι η Πάτρα.

Την αισθάνομαι σαν σπίτι μου.

Τι θυμάστε από το διάστημα που βρεθήκατε στην πόλη σαν καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ;

Οι μνήμες που έχουμε από τα σπίτια που έχουμε μείνει είναι και καλές και κακές. Και θετικές και αρνητικές. Έτσι είναι η ζωή. Στην Πάτρα έχω κάνει πολλούς φίλους και αυτό με δένει μαζί της.

Γνωρίζετε καλά το Πατρινό κοινό…

Όσες φορές έχω έρθει, αυτό έχει αποδειχθεί….

Αυτή τη φορά θα παρουσιάσετε το «Πλούτο» του Αριστοφάνη.Έχετε κάνει την διασκευή και την σκηνοθεσία. Πώς αποφασίσατε να καταπιαστείτε με αυτό το έργο τώρα;

Λόγω του θέματος του. Η ίδια μας η ζωή έχει γίνει ένα χρηματιστήριο. Κάποια στιγμή πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο πραγματικός πλούτος δεν βρίσκεται στο χρήμα. Παρόλα αυτά οτιδήποτε κινείται μακριά από το χρήμα… είναι σαν να μην έχει καμία αξία. Ξαφνικά το χρήμα από ένα απλό εργαλείο έγινε το μοναδικό προϊόν που παράγει ο άνθρωπος.  Πλούτος όμως είναι μια σειρά από άλλα πράγματα. Πάνω από όλα είναι το να είσαι άνθρωπος. Αυτό είναι κάτι που έχουμε ξεχάσει.

Ένα άλλο βασικό στοιχείο που προσπαθεί να περάσει στους θεατές μέσα από το έργο ο ίδιος ο ποιητής είναι το εξής:

Ο άνθρωπος, είτε είναι πλούσιος είτε είναι φτωχός, σε ατομικό επίπεδο και από την στιγμή που ζει μόνος του είναι πάμφτωχος. Ένα από τα βασικά στοιχεία του πραγματικού πλούτου είναι η συνύπαρξη των ανθρώπων. Σε αυτή την εποχή τέτοιες αξίες έχουν ξεχαστεί.  Ειδικά τώρα που βιώνουμε όλη αυτή την κατάρρευση.

Ο ποιητής στο τέλος του έργου κάνει κάτι το οποίο στις περισσότερες παραστάσεις που έχω δει παραβλέπεται.

Τοποθετεί τον πλούτο στο κράτος. Τον παίρνει από το σπίτι του πρωταγωνιστή του έργου και τον τοποθετεί στο κράτος, σαν να θέλει να μας πει ότι πλούσιο κράτος σημαίνει και πλούσιοι πολίτες, από την στιγμή βέβαια που και οι διαχειριστές πολιτικοί κουβαλούν και φέρουν τον απαραίτητο αξιακό κώδικα που οφείλει να φέρει ένας διαχειριστής εξουσίας.

Ποια ήταν η πρόκληση που είχατε να αντιμετωπίσετε προετοιμάζοντας αυτή την παράσταση;

Όλα αυτά τα οποία λέμε να γίνουν «καθαρά» προς το κοινό. Ο ίδιος ο θίασος έχει μια ιδιαίτερη ευκολία. Αποτελείται από σημαντικούς ηθοποιούς. Ο Γιάννης Μπέζος και ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι σπουδαίοι ηθοποιοί. Κατανοούν πλήρως και με μεγάλη ευκολία αυτό που μπορεί να διαβάζει ο σκηνοθέτης μια παράστασης.

Οι πρώτες σας παραστάσεις έχουν ήδη γίνει. Έχετε καταλάβει, δει, αφουγκραστεί τι συναίσθημα αφήνει στον θεατή;

Αυτό που μας έχει εντυπωσιάσει από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα είναι η συμμετοχή του κόσμου κατά τη διάρκεια της παράστασης και ακόμα πιο πολύ η ανάγκη που έχει ο κόσμος να συμμετέχει. Άρα σκοπός και ο στόχος του έργου έχει επιτευχθεί.

Γενικότερα τι είναι αυτό που αναζητάτε μέσα από την ενασχόληση σας με το θέατρο;

Το θέατρο είναι μια ζωντανή τέχνη. Παρουσιάζουμε ένα καλλιτεχνικό έργο σε ζωντανούς ανθρώπους. Και μάλιστα σε μια χρονική στιγμή που είναι παροντική. Ό,τι γίνεται στο θέατρο γίνεται στο «τώρα» του. Μετά πεθαίνει. Αυτό το θνησιγενές που χαρακτηρίζει αυτή τη τέχνη την ίδια στιγμή που την κάνει αδύναμη( γιατί είναι σαν να μην μένει τίποτα) την ίδια στιγμή της δίνει μια τέτοια δυναμική που την κάνει μια από τις πιο σημαντικές τέχνες.

Το μέλλον το σκέφτεστε σε σχέση με έργα, ρόλους ή συνεργασίες;

Με έργα περισσότερο. Μετά και με συνεργασίες. Με ρόλους πλέον όχι.

Έχετε ερμηνεύσει τους περισσότερους σημαντικούς ρόλους. Υπάρχει  κάτι που δεν έχετε κάνει και τι θέλετε πολύ;

Υπάρχει πάντα η δυνατότητα επιστροφής. Στο πέρασμα των χρόνων οι άνθρωποι μεταμορφώνονται.

Κατ' επέκταση όταν επιστρέφεις σε ένα έργο βλέπεις τις δικές σου μεταμορφώσεις. Βλέπεις τα πράγματα αλλιώς μετά από δέκα χρόνια. Άλλωστε συνηθίζω να επιστρέφω στα σημαντικά έργα μετά από μια δεκαετία.

Ποια θα λέγατε ότι είναι  η πιο σημαντική – «κομβική» στιγμή στην καλλιτεχνική σας διαδρομή μέχρι τώρα;

Ο τρόπος με τον οποίο κοιτάζω το παρόν και το μέλλον είναι  λίγο διαφορετικός και μου τον ορίζει – καθορίζει η τέχνη την οποία ασκώ, Η τέχνη αυτή στηρίζεται στον παρόντα χρόνο ο οποίος είναι ένας περίεργος χρόνος για τον ηθοποιό.

Μέσα σε αυτόν υπάρχει και το παρελθόν και το μέλλον. Όταν μου ζητείται να κοιτάξω πίσω και να κάνω έναν απολογισμό δεν μπορώ να το κάνω εύκολα. Η φύση της τέχνης μου είναι τέτοια που συμπυκνώνει τον χρόνο. Έτσι ο ηθοποιός η ο σκηνοθέτης του θεάτρου "κουρδίζει" έναν άλλο χρόνο, συμπυκνωμένο χρόνο.

Τέλος, κάναμε αυτή την συζήτηση για ένα portal. Ποιά είναι η σχέση σας με το διαδίκτυο;

Το διαδίκτυο είναι ο απόλυτος ελεύθερος χώρος. Έχει και θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία. Παρά τα αρνητικά έχω θα συνεχίζω να υποστηρίζω τον χώρο του διαδικτύου. Υπάρχουν και σε αυτόν άνθρωποι που προσπαθούν να καθοδηγήσουν τον τρόπο σκέψης. Παρόλα αυτά θα συνεχίσω να είμαι σχεδόν διπλά του.

Το έργο
Ο Χρεμύλος, πνιγμένος στα χρέη, αναζητά στο Μαντείο των Δελφών χρησμό για τον σωστό τρόπο να μεγαλώσει το γιο του: τίμιο και φτωχό ή πλούσιο και απατεώνα; Η Πυθία, όπως πάντα ομιχλώδης, τον προτρέπει να πάρει σπίτι του τον πρώτο που θα συναντήσει αποχωρώντας από το Μαντείο. Αυτός είναι ένας τυφλός γέρος, ο Θεός Πλούτος, τιμωρημένος από τον Δία για να μη βλέπει που μοιράζει τα πλούτη, ο οποίος αρνείται να θεραπευτεί γιατί φοβάται την οργή του Θεού. Μεταπείθεται ωστόσο από τον Χρεμύλο και τον υπηρέτη του, Καρίωνα , ώστε να διαθέτει τον πλούτο σε όσους τον αξίζουν και όχι στους φαύλους ρήτορες και τους απατεώνες . Η θεά Πενία παρεμβαίνει και προσπαθεί να πείσει πως ο πλούτος θα καταστρέψει τους πολίτες, μιας και οι φτωχοί θα επαναπαυθούν, με αποτέλεσμα να γίνουν τεμπέληδες. Εξανίστανται επίσης όλοι οι επιτήδειοι -των ιερέων μη εξαιρουμένων- οι οποίοι χάνουν τα προνόμιά τους.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης
Σκηνοθεσία - Διασκευή: Γιώργος Κιμούλης
Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας
Κοστούμια: Σοφία Νικολαϊδη
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Χορογραφίες: Ελπίδα Νίνου, Θανάσης Γιαννακόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς
Παραγωγή: Αφοί Τάγαρη

Παίζουν:
Γιώργος Κιμούλης (Πλούτος & Πενία), Γιάννης Μπέζος (Χρεμύλος), Πέτρος Φιλιππίδης (Καρίων), Τάσος Γιαννόπουλος (Βλεψίδημος, Δίκαιος, Γριά, Ερμής), Αλμπέρτο Φάϊς (Συκοφάντης & Ιερέας)

Χορός: Γκιζέλη Χριστέλα, Δαβάκη Βερόνικα, Ζησάκης Ευθύμης, Ζουγανέλης Αλέξανδρος, Κατσώλης Παναγιώτης, Μαούτσου Κατερίνα, Σπατιώτη Χριστίνα, Στασινοπούλου Ντένια, Τσαβά Ειρήνη, Τσιμπρικίδου Ελένη, Τσουρής Γιώργης, Χιώτης Χάρης