Ξένια Καλογεροπούλου στο thebest.gr: "Κάποιοι μεταχειρίζονται τα παιδιά σαν ένα κοινό που θα φέρει χρήμα"

Σας συναντάω στην Πάτρα με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου σας με τίτλο «Γράμμα στον Κωστή». Ποια είναι η σχέση σας με την πόλη;

Μου η αρέσει η Πάτρα. Έχω όμορφες αναμνήσεις ακόμα και από τις πρώτες περιοδείες που έκανα. Μου αρέσει και το θέατρο «Απόλλων» και μάλιστα έχω παίξει εκεί. Το κοινό της Πάτρας μου έχει αφήσει μια ευχάριστη αίσθηση.

Η πόλη έχει μια  ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Οι δρόμοι, οι καμάρες., η θάλασσα συνθέτουν για εμένα ένα πολύ αγαπημένο σκηνικό.  Εδώ ερχόμασταν συχνά και με τον Κωστή  τα χρόνια που σπούδαζε στην πόλη η κόρη του.

«Γράμμα στον Κωστή». Πώς προέκυψε η συγγραφή αυτού του βιβλίου;

Άρχισα να το γράφω κλαίγοντας έχοντας την  ανάγκη μου να μιλάω στον Κωστή. Κάποια στιγμή άρχισε να σχηματίζεται κάτι το οποίο όταν το διάβασε ο Θωμάς Μοσχόπουλος μου είπε ότι πρέπει να γίνει βιβλίο.

Όταν προχώρησε το έδωσα στην Άλκη Ζέη και στην συνέχεια  κατάλαβα ότι πρέπει να πω κάποια πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσω. Κάποια στιγμή το τέλειωσα.  Δεν ήξερα όμως και δεν φανταζόμουν στην αρχή ότι θα το διαβάσουν 10.000.

Είχε κάτι «λυτρωτικό» αυτή η διαδικασία;

Ήταν λυτρωτικό το ότι το έγραψα . Δεν έχω συνηθίσει ακόμη ότι υπάρχουν άνθρωποι που το διαβάζουν. Πριν λίγες μέρες  με πλησίασε κάποιος  άνθρωπος  μέσης ηλικίας και μου είπε: «Το βιβλίο σας είναι από τα πιο ωραία πράγματα που μου έχουν τύχει στην ζωή μου». Φοβερή κουβέντα. Βλέπω ότι επηρεάζει αρκετούς παραπάνω από το συνηθισμένο. Με εντυπωσιάζει και μου προκαλεί μεγάλη συγκίνηση αυτό.

Τι είναι αυτό που κάνει  το βιβλίο αυτό τόσο συγκινητικό;

Δεν ξέρω. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος με παρότρυνε συχνά και στο παρελθόν να γράψω για την ζωή μου. Κάθε μου προσπάθεια όμως ήταν αποτυχημένη. Προέκυπτε κάτι που έμοιαζε με παιδική έκθεση. Μόνο όταν μου προέκυψε σαν ανάγκη έγινε.

Πιστεύω ότι οι ζωές των άλλων έχουν πάντα ενδιαφέρον. Αν κάποιος  την διηγηθεί με έναν ελκυστικό τρόπο. Κι εμένα μου αρέσει να διαβάζω αυτοβιογραφίες, αληθινές ιστορίες ανθρώπων.

Η δική σας ζωή σας φαίνεται συναρπαστική;

Μου φαίνεται συναρπαστική η ζωή γενικώς. Πρέπει να λυπόμαστε, να χαιρόμαστε, να έχουμε περιέργεια για πράγματα, να ξεσηκωνόμαστε.

Θυμώνω όταν ακούω κάποιον να λέει να «σκοτώσω την ώρα μου». Η ώρα είναι πολύτιμη. Την ώρα μας, την ζωή μας… πρέπει κάτι να την κάνουμε.

Στο βιβλίο αναφέρεστε σε λάθη που κάνατε στην επαγγελματική σας πορεία… Βλέπετε ποιο ήταν το θετικό σε κάθε ένα από αυτά;

Φυσικά. Άλλωστε υπήρξα αρκετά τυχερή. Συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους αλλά και φίλους, όπως είναι ο Θωμάς Μοσχόπουλος, που έμειναν κοντά μου για χρόνια.

Τώρα συνεργάζομαι πολύ με νέους . Είμαι το βαμπίρ που τους «πίνει το αίμα και όλη την ζωντάνια». Είναι μεγάλη χαρά το να μοιράζεσαι.

Έχετε ασχοληθεί πολύ με το παιδικό θέατρο. Πολλοί ίσως σκέφτονται ότι το κάνατε επειδή δεν αποκτήσατε δικά σας παιδιά…

Λάθος. Καμία σχέση.

Τι σας οδήγησε σε αυτή την κατεύθυνση; Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο τότε…

Όταν συμπλήρωσα επτά χρόνια στον χώρο αισθάνθηκα οτι ήθελα να κάνω κάτι φρέσκο. Σκέφτηκα λοιπόν να δοκιμάσουμε να κάνουμε παράσταση για παιδιά. Ήμουν τυχερή που στην πρώτη μου ομάδα υπήρχαν η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Μηνάς Χατζησάββας κ.α.. Κάναμε τη πρώτη παράσταση και κατασυγκινήθηκα.  Στην συνέχεια κόλλησα. Από το 1972.

Έχει γίνει αντιληπτή η αξία που έχει το παιδικό θέατρο;

Δυστυχώς πολλές φορές το παιδικό θέατρο θεωρείται ένας τρόπος για να βγάλεις λεφτά. Κάποιοι μεταχειρίζονται τα παιδιά σαν ένα κοινό που θα φέρει χρήμα. Τότε που ξεκίνησα δεν υπήρχαν παραστάσεις για παιδιά. Τώρα υπάρχουν πάρα πολλές. Υπάρχουν παραστάσεις που το είδος τους εμένα δεν μου αρέσει καθόλου . Είναι «φασαριόζικες» και παρδαλές χωρίς περιεχόμενο.

Ποια θα πρέπει να είναι τα χαρακτηριστικά μια παιδικής παράστασης;

Μένω σταθερή στην άποψη που είχα από την αρχή. Μια παράσταση για παιδιά πρέπει να έχει ένα πρώτο επίπεδο άμεσα κατανοητό για να μην βαριούνται. Σε δεύτερο επίπεδο πιο «βαθιά» πράγματα αλλά και μυστικά που θα διαισθανθούν τα παιδιά.

Για πιο πράγμα, από αυτά που έχετε κάνει είσαστε περισσότερο περήφανη;

Είμαι περήφανη για πολλά πράγματα. Περισσότερο θα έλεγα για το «Σκλαβί». Γενικότερα είμαι  περήφανη που κατάφερα να φτιάξω μια παρέα από ανθρώπους στην οποία μοιραζόμαστε πράγματα.. Πέτυχα κατάλληλους ανθρώπους. Πιστεύω ότι αυτό δεν ήταν τυχαίο και κάπου κάπου λέω ότι μπορεί και να μου αξίζει.

Καταφέρατε να κάνετε φιλίες σε αυτό τον χώρο;

Βέβαια. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό τον χώρο  καμιά φορά δένεσαι πάρα πολύ με κάποιους ανθρώπους και μετά μπορεί να χάνεσαι και να ξαναβρίσκεσαι ή να μην ξαναβρίσκεσαι. Αισθάνομαι πολύ κοντά σε ανθρώπους που μπορεί να μην τους βλέπω συχνά τώρα.  Για παράδειγμα με τον Σταμάτη Φασουλή, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ζωή μου, δεν κάνω πλέον τόση παρέα.  Είμαστε πάντα αγαπημένοι αλλά είμαστε σε διαφορετικούς κύκλους.

Το θέατρο δεν το εγκαταλείπετε ποτέ. Τι άλλο κάνει όμορφη την καθημερινότητα σας;

Έχω την ικανότητα να στεναχωριέμαι πολύ για πράγματα που μπορεί να είναι και ασήμαντα. Έχω όμως και την ικανότητα να χαίρομαι. Ένα καλό φαγητό, μια ταινία, Μικρές αλλά πολύτιμες στιγμές.

Έχετε ζήσει την Ελλάδα σε διάφορες περιόδους. Πώς θα χαρακτηρίζατε την σημερινή;

Ως την χειρότερη. Πονάει πολύ. Με στεναχωρούν όλα αυτά που βιώνουμε και  μπορώ να πω πως δεν βλέπω να έρχεται το φως. Μας λείπει η αλήθεια. Να μπορούμε να την εκφράζουμε, να την υποστηρίζουμε. Υπάρχει ένα δήθεν σε όλα. Ακόμα και στην Τέχνη. Πιο πολύ στην πολιτική.

Ευχές για τους αναγνώστες μας…

Να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, να χαίρονται τα ωραια και να ξεπερνάνε τα δυσάρεστα.

Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Χριστοδουλόπουλου.