Το διακύβευμα των εκλογών και η Αριστερά

Τα δημοσκοπικά ευρήματα μέχρι ώρας ,παρότι δεν είναι σε θέση να μας αποκαλύψουν με ακρίβεια την επόμενη κυβέρνηση που θα σχηματιστεί λόγω της μικρής διαφοράς των δυο πρώτων κομμάτων μπορούν παρόλα αυτά να μας προσφέρουν μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.

Αθροίζοντας τα ποσοστά των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών κομμάτων προκύπτει ότι κοντά στο 75% των πολιτών επιλέγει να στηρίξει κόμματα ή συνασπισμούς κομμάτων που θα ασκήσουν μνημονιακή πολιτική .Αντίστοιχα το ποσοστό των πολιτών που επιλέγει να γυρίσει την πλάτη στον μνημονιακό μονόδρομο και να στηρίξει αντιμνημονιακά κόμματα είναι μόλις το 25%.

Το άθροισμα της αντιμνημονιακής ψήφου είναι σαφώς μικρότερο από αυτό των τελευταίων εκλογών της 25ης Γενάρη ,γεγονός που οφείλεται στην μετατόπιση του Σύριζα από το αντιμνημονιακό στο μνημονιακό στρατόπεδο.

Αφού βέβαια αναλύσαμε το ποσοστό της ψήφου που καθορίζεται βάσει της μνημονιακής λογικής ,χωρίς να κοιτάμε την ιδεολογική του τοποθέτηση , καλό θα ήταν να επισημάνουμε και τις διαφορές σε κάθε στρατόπεδο.

Δεν θα μπορούσαμε επουδενί να ταυτίσουμε την αντιμνημονιακή ψήφο που βρίσκει έκφραση μέσω του ΚΚΕ ή της ΛΑΕ με την αντίστοιχη ψήφο που βρίσκει έκφραση μέσω της Χρυσής Αυγής. Όπως επίσης θα ήταν ολέθριο λάθος να ταυτίσουμε την μνημονιακή ψήφο στην ΝΔ με την αντίστοιχη στον Σύριζα.

Επειδή προφανώς πρόθεση μου δεν αποτελεί η επεξήγηση της κάθε ψήφου αλλά μια προσπάθεια να κατανοήσουμε ότι το διακύβευμα των εκλογών δεν μπορεί να καθορίζεται μοναχά από το μνημόνιο .

Ο ισχυρισμός του ΚΚΕ και της ΛΑΕ προσφάτως ,ότι το διακύβευμα είναι αυτό, μπορεί να γεννήσει μέσα από αυτόν τον απίστευτο δογματισμό του , πολλά και επικίνδυνα συμπεράσματα . Αν λοιπόν η ψήφος στον μνημονιακό Σύριζα είναι στην ουσία ίδια με την ψήφο στην μνημονιακή ΝΔ ,σε πρώτη φάση κάποιος πολιτικά αδαής θα μπορούσε να ισχυριστεί αντίστροφα ότι ή αντιμνημονιακή ψήφος στην Χ.Α είναι στην ουσία ίδια με την αντιμνημονιακή ψήφο στην ΛΑΕ. Και αυτός ο ισχυρισμός φυσικά είναι τόσο άτοπος όσο και επικίνδυνος.

Η αποιδεολογικοποιήση της πολιτικής ,ως αποτέλεσμα της 40χρονης μεταπολιτευτικής σήψης και το τσουβάλιασμα ως απότοκο της αποστροφής του κόσμου στους πολιτικούς  γέννησε το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής . Το δίπολο μνημονίου και αντιμνημονίου ,όσο ουσιαστικό μπορεί να φαντάζει στον χειμαζόμενο λαό τόσο κενό πολιτικού νοήματος μπορεί να είναι.

Η Αριστερά μπροστά σε αυτό το κρίσιμο αδιέξοδο και την δύσκολη πολιτική και οικονομική συγκυρία επέλεξε να ταυτιστεί με την αντιμνημονιακή λογική πριν 4 χρόνια . Σωστό ή λάθος ,το έκρινε η ιστορία. Ξέρετε η Αριστερά υπήρχε ,υπάρχει και θα υπάρχει όταν τα μνημόνια θα είναι παρελθόν . Ο πρόσκαιρος  καθορισμός της φυσιογνωμίας  της βάσει της συγκυρίας μάλλον κακό της έκανε παρότι της έδωσε την διακυβέρνηση .

Η διάσπαση της ως αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο προσπάθησε να καθοριστεί στην δεδομένη συγκυρία ,ήταν αναπόφευκτη . Η αντιμνημονιακή οδός ,δυστυχώς ή ευτυχώς ,συνεπάγεται ενός σχεδίου πολύ διαφορετικού από αυτό που επέλεξε να χαράξει η σύγχρονη Αριστερά. Η απόρριψη των μνημονίων περνάει μέσα από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ,την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μέσων παραγωγής και το βίαιο και απότομο μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μπορεί ακόμα και αυτό το πλάνο να μην εγγυάται την επιτυχία του εγχειρήματος όπως το έχει στο μυαλό του αυτό το κομμάτι της Αριστεράς ,αλλά σίγουρα αυτός θα είναι ο προσανατολισμός.

Φυσικά η εθνικοποίηση των τραπεζών και των μέσων παραγωγής μπορεί να ξυπνάει στο μυαλό του απλού πολίτη μνήμες κατάληψης χειμερινών ανακτόρων και σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Είναι λογικό και επόμενο .

Όπως επίσης λογικό και επόμενο είναι να βγάζει σπυράκια και μόνο στην σκέψη. Το αφήγημα της σύγχρονης Αριστεράς ,του ευρωκομουνιστικού ρεύματος , ότι τα σοβιετικά εγχειρήματα απέτυχαν στην πράξη παταγωδώς δεν είναι κάποια καπιταλιστική ή οπορτουνιστική προβοκάτσια ,όπως χρόνια ισχυριζόταν το ΚΚΕ. Είναι μια διαπίστωση πάνω στην οποία χτίστηκε και ζυμώθηκε η δική μας Αριστερά . Είναι μια πραγματικότητα η οποία έδωσε ερεθίσματα για εναλλακτικούς δρόμους προς τον σοσιαλισμό.

Για να επιστρέψω λοιπόν στην ουσία του άρθρου μου , ο ισχυρισμός ότι ο Σύριζα είναι ίδιος με την ΝΔ αδικεί το σύνολο της Αριστεράς. Ο Σύριζα επέλεξε έναν διαφορετικό δρόμο . Κοίταξε την συγκυρία και τους παγκόσμιους συσχετισμούς και αποφάσισε να κινηθεί στρατηγικά εκμεταλλευόμενος τα δικά του περιθώρια . Μια νίκη κάθε φορά του είναι αρκετή. Και ο σοσιαλισμός; Φυσικά ως απώτερος στόχος παραμένει. Αλλά είναι ακόμα πολύ μακρινός.

Κίνδυνοι στον δρόμο που επέλεξε ο Σύριζα υπάρχουν και έρχεται ήδη αντιμέτωπος με πολλούς από αυτούς. Στο αστικό κράτος η αλλοτρίωση μπορεί να είναι γρήγορη .Ο Καστοριάδης είχε κάνει ορθά τον διαχωρισμό μεταξύ κράτους κόμματος και κυβέρνησης.  Ο κίνδυνος λοιπόν ελοχεύει και τα παραδείγματα είναι αν μη τι άλλο άπειρα. Εδώ όμως θα φανεί από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος αυτός ο Σύριζα.

Ας μην αφήσουμε όμως σύντροφοι αυτό το δογματικό 'μνημόνιο υπογράφουν ,άρα το ίδιο είναι' να μας δηλητηριάσει .Γιατί περί δηλητηρίου πρόκειται. Πως να το κάνουμε τώρα. Η κλειστή δημόσια τηλεόραση ,δεν είναι το ίδιο με την ανοιχτή.

Οι ηλεκτροφόροι φράχτες στα σύνορα ,δεν είναι το ίδιο με τα ανοιχτά σύνορα (το μόνο κοινό βέβαια είναι η απουσία στρατηγικής και σχεδιασμού αλλά αυτό είναι άλλο). Οι ''άχρηστοι'' δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να απολυθούν δεν είναι το ίδιο με την επαναπρόσληψη τους . Τα 40 χρόνια διαπλοκής και καταστροφής δεν είναι το ίδιο με μια 6μηνη διακυβέρνηση που ναι με απέτυχες ως προς την βασική της στρατηγική αλλά κληροδότησε κάποιες σημαντικές νίκες στο κίνημα .

Εγώ προσωπικά επειδή διαπιστώνω περιθώρια άσκησης αριστερής διακυβέρνησης ακόμα και εντός των στενών ορίων μιας μνημονιακής πολιτικής επιλέγω να ψηφίσω Σύριζα και σε αυτές τις εκλογές. Πήρα την απόφαση να μην είμαι μέλος του πριν λίγους μήνες ωστόσο  γιατί τα 22 μου χρόνια δεν μου επιτρέπουν να διαχειριστώ αυτή τη διάσπαση.

Η προσωπική μου κουλτούρα δεν μου επιτρέπει να βρεθώ αντιμέτωπος με παλιούς συντρόφους και φίλους . Θα ήθελα να λείπω από αυτή τη λογική της συυντροφοφαγίας για να προστατεύσω πρώτα από όλα την πολιτική μου ενηλικίωση που θα ήθελα να είναι πιο ομαλή.

Οι σύντροφοι της ΛΑΕ διάλεξαν απλά έναν διαφορετικό πολιτικό σχεδιασμό . Για μένα δεν είναι ούτε βαρίδια ,ούτε ακραία στοιχεία. Και δεν μπορώ να συνυπάρχω στον ίδιο πολιτικό χώρο έστω και με έναν άνθρωπο που το πιστεύει.

Η υπογραφή του 3ου μνημονίου στο όνομα της Αριστεράς ήταν σαν να χτυπήσαμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης ,θα σπάσουμε πολλά κεφάλια  αλλά κάποια στιγμή ίσως σπάσουμε και τα σίδερα...