Του Διονύση Ζακυνθινού
Με τις απολύσεις στο Δημόσιο να είναι πλέον προ των πυλών, τον τελευταίο καιρό, ακούω όλο και περισσότερο να προβάλλεται το επιχείρημα του λεγόμενου κοινωνικού αυτοματισμού.
Το συγκεκριμένο επιχείρημα το επικαλούνται, κυρίως, κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και συνοψίζεται στη φράση: «Βάζουν την κοινωνία στην διαδικασία της ανθρωποφαγίας, την μία ομάδα εργαζομένων απέναντι στην άλλη».
Αυτό είπε, επί λέξει, μιλώντας στο «Ράδιο Γάμμα» ο πρόεδρος του σωματείου καθαριότητας του Δήμου Πατρέων Χρήστος Ιατρού. Και δεν είναι ο μόνος.
Με απόλυτο σεβασμό στον αγώνα των εργαζομένων των ΟΤΑ και όλων όσοι διεκδικούν το αναφαίρετο δικαίωμα τους στην εργασία, θα υπενθυμίσω στον κ. Ιατρού ότι στις αντιδράσεις των δημοτικών και κατ’ επέκταση των δημοσίων υπαλλήλων που βρίσκονται αντιμέτωποι (και αυτοί) με ένα αβέβαιο μέλλον (για το οποίο δεν τους είχε προετοιμάσει κανένας) θα πρέπει να προστεθούν και αυτές των εκατοντάδων χιλιάδων συνανθρώπων μας που έχουν ήδη πληγεί από την κρίση, χάνοντας τη δουλειά τους και δεν τους υπερασπίστηκε ουσιαστικά κανένας.
Παράλληλα, και σε ό, τι αφορά τη θεωρία ότι κόμματα και μέσα του συστήματος «θα βάλουν τους μεν να στραφούν εναντίον των δε», κατά τη γνώμη του γράφοντος, είναι ρηχή και ανεδαφική.
Και τούτο διότι ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός (σύμφωνα με τον οποίο η μια τάξη στρέφεται κατά της άλλης) στην χειμαζόμενη Ελλάδα του 2012 (η οποία, κατά τα φαινόμενα, θα δώσει τη θέση της σε μια ακόμη χειρότερη Ελλάδα το 2013) δεν χρειάζεται καμία καθοδήγηση, δεν απαιτεί κανένα σχεδιασμό. Ενεργοποιείται, απλώς, από μόνος του.
Διότι, απλούστατα, ο άνθρωπος που έχει μείνει στον ιδιωτικό τομέα άνεργος εδώ και πολύ καιρό, αγανακτεί, εξοργίζεται, όταν βλέπει τη θύελλα αντιδράσεων που έχουν ξεσηκώσει οι διαφαινόμενες απολύσεις στο Δημόσιο και για το δικό του δράμα δεν ενδιαφέρθηκε και δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα κανένας, εκτός από τον ίδιο που το ζει.
Αυτό δεν το αντιλαμβάνεται ο κ. Ιατρού και ο οποιοσδήποτε κ. Ιατρού που εργάζεται στο δημόσιο τομέα και θεωρεί δεδομένη την εργασία του και αυτονόητη την καταβολή της μισθοδοσίας του σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Έννοιες άγνωστες και μαζί ζητούμενα για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι ,ακόμη κι αν έχουν διατηρήσει τη δουλειά τους, παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες.
Συμπερασματικά, όσες και όποιες περικοπές μισθών κι αν γίνουν στο δημόσιο τομέα δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο ζύγι με το δράμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα που είτε έχουν μείνει χωρίς δουλειά είτε είναι απλήρωτοι και παίρνουν ως αμοιβή κάποια «έναντι» λιγοστών ευρώ, και αυτά με… δόσεις.
Και μην ξεχνάμε, η μέτρηση της ανεργίας, προς το παρόν τουλάχιστον, αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα.
Σε κάθε περίπτωση, σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας, το «κραχ» που βιώνουμε συνιστά μαζί έγκλημα και τιμωρία με θύματα τους ανθρώπους που βυθίζονται καθημερινά στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, είτε ως θύματα της ανεργίας είτε εργαζόμενοι με «ψίχουλα», σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα.
Ακριβώς για το λόγο αυτό, ας γίνει επιτέλους κατανοητό και σεβαστό ότι όσο ιερό είναι το δικαίωμα της εργασίας στο δημόσιο τομέα άλλο τόσο ιερό είναι και για τον ιδιωτικό τομέα.
Μόνο που για τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος έχει «ματώσει», και συνεχίζει να «ματώνει» μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ πληρώνοντας το μάρμαρο της κρίσης, δεν έχει ανοίξει μύτη, σε σύγκριση (αλλά και αντίθεση) με τη θύελλα αντιδράσεων που έχει ξεσπάσει για τις διαφαινόμενες απολύσεις στο Δημόσιο!
Τώρα, αν οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές θεωρούν ότι όποιος επισημαίνει την αναντιστοιχία αυτή και την κοινωνική αδικία που συνεπάγεται τροφοδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, δεν έχει παρά να ρωτήσει κάποιον από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Τόσο απλά…
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr