Πάτρα: Έκλεψαν σουβλάκια μπροστά στα μάτια μου και με απείλησαν με λοστό!

Λόγω της ενασχόλησης μου με τη δημοσιογραφία, τα τελευταία 11 χρόνια, έχω γράψει για δεκάδες περιστατικά κλοπών, ληστειών και διαρρήξεων. Ποτέ όμως, μέχρι το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, δεν είχα ζήσει ο ίδιος ανάλογο συμβάν.

Τώρα πλέον αντιλαμβάνομαι τα θύματα, καθώς και τους «αυτόπτες μάρτυρες» οι οποίοι έντρομοι μας περιγράφουν τα όσα γεγονότα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά για να καταλάβετε τι ακριβώς συνέβη:

Ήταν Τετάρτη βράδυ, ανήμερα της γιορτής μου. Περίπου στις 22:00 βγήκα από το σπίτι συγγενικού μου προσώπου στην Αρόη και κατευθυνόμουν αμέριμνος προς το αμάξι μου. Έξω από μια πολυκατοικία (η οδός δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία) ήταν σταματημένο ένα μηχανάκι delivery μιας ψησταριάς. Ακριβώς δίπλα του στεκόταν ένας νεαρός. Αρχικά όλα μου φαίνονταν νορμάλ.

Μέσα όμως σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου, ο νεαρός άνοιξε το κουτί από το μηχανάκι, «βούτηξε» μια σακούλα με σουβλάκια και άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου. Αυθόρμητα και χωρίς να σκεφτώ τις πιθανές συνέπειες, κινήθηκα για να τον σταματήσω. Όταν όμως φθάσαμε σχεδόν σε απόσταση αναπνοής, διαπίστωσα πως στο χέρι του κρατούσε έναν λοστό τον οποίο μου επιδείκνυε απειλητικά.

Φοβήθηκα, το ομολογώ. Κατάλαβα πως εάν επιχειρούσα να τον ακινητοποιήσω θα με χτυπούσε. Έτσι έκανα πίσω και τον άφησα να με προσπεράσει. Συνέχισε να τρέχει, όλο και πιο γρήγορα, έως ότου χάθηκε στην κατηφόρα. Δεν έφυγα από το σημείο.

Περίμενα το παιδί που εργάζεται για την ψησταριά, το οποίο και ενημέρωσα για το συμβάν. Εκείνος με ρώτησε προς ποια κατεύθυνση διέφυγε ο «πεινασμένος» δράστης και τον καταδίωξε με το μηχανάκι του. Δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε.

Μπήκα στο αμάξι μου και ενώ οδηγούσα σκεφτόμουν όλα όσα μου είχαν συμβεί. Αναλογιζόμουν ότι θα μπορούσα να έχω καταλήξει, από τη μία στιγμή στην άλλη, στο Νοσοκομείο, εάν ο νεαρός είχε κάνει πράξη την απειλή του και με χτυπούσε με το λοστό!

Ένας άνθρωπος όταν πεινάει τόσο, (εκτός εάν ήταν κάποιος πιτσιρικάς που το έκανε για «πλάκα»!), δεν υπολογίζει τίποτα. Αντιδρά σαν ένα άγριο θηρίο, όταν κάποιος επιχειρήσει να του πάρει το θήραμα.

Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα για τον δράστη! Εάν ήμουν ακροδεξιός θα συμπέραινα πως ήταν κάποιος «κακός» και αδίστακτος αλλοδαπός και θα ευχόμουν, να τον προλάβαινε πιο κάτω το παιδί της ψησταριάς και να του έδινε ένα καλό μάθημα! Δεν είμαι όμως κι έτσι μέσα μου δεν μπορούσα να τον καταδικάσω έτσι απλά!

Το αίσθημα της επιβίωσης είναι τόσο δυνατό που σε οδηγεί, πολλές φορές, σε ακραίες συμπεριφορές. Ίσως στη θέση του να έκανα κι εγώ το ίδιο. Ποιος ξέρει; Το μόνο που ξέρω είναι ότι το περιστατικό που εγώ βίωσα την Τετάρτη δεν είναι το πρώτο και δεν πρόκειται, δυστυχώς, να είναι το τελευταίο.

Αυτή η εξαθλίωση του κόσμου (Ελλήνων και ξένων) δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα σε ανθρώπινο επίπεδο, διαφορετικά σε πολύ λίγο η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο!

Σε μια Ελλάδα όμως που καταρρέει, ποιος αλήθεια από τους αρμοδίους ενδιαφέρεται; Αυτοί τώρα νοιάζονται μόνο για την πολιτική του επιβίωση… τα υπόλοιπα τους μοιάζουν σαν παράπλευρες απώλειες εν καιρώ πολέμου!!!