Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα των ΑμεΑ

Όλα ήταν φυσιολογικά μέχρι που κάποια στιγμή ήρθε μια μοιραία πτώση, ένα τροχαίο, ένα εκ γενετής πρόβλημα και άλλαξε τη ροή μιας κατά τα άλλα συνηθισμένης ζωής. Το κινητικό ή όποιο άλλο πρόβλημα είτε καθήλωσε το άτομο σε ένα καροτσάκι, είτε το έκλεισε στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού και κυρίως σε πολλές περιπτώσεις το οδήγησε για πολύ καιρό στη σκοτεινή πλευρά της ζωής.

Σε αυτή που αρχικά τουλάχιστον σε οδηγεί στην απομόνωση γιατί δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς αυτό που συνέβη, γιατί δυσκολεύεσαι να μετακινηθείς, γιατί θα έρθεις αντιμέτωπος με βλέμματα οίκτου ή αδιακρισίας, γιατί μπορεί να ντρέπεσαι, γιατί ενδεχομένως κάποιοι να ντρέπονται για σένα….

Όλες τις παραπάνω περιπτώσεις τις έχει συναντήσει και βιώσει από κοντά η Σοφία Στρατουδάκη, η δημιουργός και πρόεδρος της ομάδας ΤΙΤΑΝΕΣ Αχαΐας, η οποία ξεκίνησε ως ομάδα μπάσκετ με καροτσάκι κι επεκτάθηκε και σε άλλα αθλήματα, που απευθύνονταν σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Σήμερα η ομάδα δυστυχώς δεν συνεχίζει τη δραστηριότητά της και υπάρχει μόνο στα χαρτιά. Όμως η Έφη, όπως αναφέρει στο thebest.gr είχε λόγο να επιδιώξει τη δημιουργία μιας ομάδας, δεδομένου ότι ο αδερφός της, 27 ετών σήμερα, είναι άτομο με αναπηρία από την ηλικία των 4 μόλις μηνών, εξαιτίας ιατρικού λάθους, όπως υποστηρίζει.

«Ο αδερφός μου ήταν ένας από τους πολλούς. Χωρίς διάθεση για ζωή, κλεισμένος μέσα στο σπίτι και αρνητικός προς τα πάντα. Όταν είδα όμως πόσο άλλαξε η ζωή του όταν ασχολήθηκε με τον αθλητισμό (άρση βαρών σε πάγκο) σκέφτηκα να προσπαθήσω να βοηθήσω κι άλλους να βγουν από το αδιέξοδο. Εκεί που η ζωή του ήταν μαύρη, έγινε άσπρη».

Στην αρχή δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Η ντροπή και ο κοινωνικός ρατσισμός στην Πάτρα και την Ελλάδα γενικότερα καλά κρατούν ακόμα και σήμερα. Αρκετοί δεν ήθελαν να πάνε στο γήπεδο και «πολλές φορές πήγαινα εγώ να τους πάρω από το σπίτι με το ζόρι». Σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν όπως μας περιγράφει, κι ένας 47χρονος αθλητής, ο οποίος στα 23 του είχε ένα ατύχημα που τον καθήλωσε στον αναπηρικό καρότσι. «Μου έλεγαν ότι είχαν να κάνουν κάτι άλλο. Όπως κι ο αδερφός μου ήταν πάντα απασχολημένος με κάτι λιγότερο ουσιώδες».

Τη μεγαλύτερη δυσκολία ωστόσο παρουσίαζαν οι γυναίκες με αναπηρία. «Οι γυναίκες δυσκολεύονταν να βγουν από το σπίτι πολύ περισσότερο. Αν δεν βοηθήσει η οικογένεια το μέλος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Μου έτυχαν περιπτώσεις όπου οι γονείς δεν άφηναν τα παιδιά να βγουν από το σπίτι γιατί ντρέπονταν».

Όμως αυτοί που εντάχθηκαν σε μια αθλητική κοινότητα και άρχισαν να βγαίνουν και σε πανελλήνια πρωταθλήματα «είδαν μια άλλη ζωή και μάλιστα κάποιοι γνώρισαν συντρόφους και παντρεύτηκαν. Η θέληση δεν έχει όρια. Η αναπηρία δεν είναι αρρώστια, είναι μια κατάσταση, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει η ζωή».

Τα αδιάκριτα βλέμματα

Η Σοφία Στρατουδάκη έχει συναντήσει πολλές φορές τον κοινωνικό ρατσισμό σε βλέμματα και συμπεριφορές. «Είμαστε με μέλη της ομάδας και πηγαίναμε για καφέ. Την ώρα που φτάσαμε στην καφετέρια, είχαν γυρίσει όλα τα τραπέζια και μας κοιτούσαν. Έχει τύχει ,να ρωτήσω «τι κοιτάς;» όταν συναντήσω αδιάκριτο βλέμμα απέναντι σε ΑμεΑ».

Απροσπέλαστη η πόλη

Η Πάτρα,όπως πρόσφατα έγραψε το thebest.gr είναι μια πόλη εχθρική" για τα ΑμεΑ.Η προσβασιμότητα είναι περιορισμένη, ενώ πολλές φορές οι ράμπες των πεζοδρομίων αποκλείονται λόγω παράνομης στάθμευσης,ενώ οι θέσεις πάρκινγκ για αναπήρους καταλαμβάνονται από αρτιμελείς.

«Στην Πάτρα και γενικά στην Ελλάδα τα ΑμεΑ δεν μπορούν να μετακινηθούν. Ο αδερφός μου δεν είναι σε καροτσάκι αλλά σε Π με ρόδες και υπάρχει κίνδυνος. Δεν υπάρχουν παντού ράμπες ή έιναι αποκλεισμένες, ενώ οι θέσεις πάρκινγκ είναι πιασμένες είτε από μηχανάκια έιτε από οδηγούς αυτοκινήτων που δεν έχουν κανένα πρόβλημα».

Διαβάστε επίσης