Ο Ελληνικός Αθλητισμός την εποχή της κρίσης…

Διαβάσαμε τις τελευταίες μέρες την κραυγή αγωνίας του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού κ. Πάνου Μπιτσαξή σχετικά με την δραστική μείωση της χρηματοδότησης του Ελληνικού Αθλητισμού. «Ο Αθλητισμός, λέει o κ. Γενικός, είναι δημόσιο αγαθό ισοδύναμο με την Υγεία και την Παιδεία. Οι πόροι του Αθλητισμού που χρησιμοποιούνται είναι ελάχιστοι. Και ο φόρος που καταβάλλεται βαρύς. Οι Έλληνες αθλητές στενάζουν. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις οδηγούνται σε κλείσιμο. Εκτιμώ ότι αυτή η πολιτική οφείλει να τροποποιηθεί.»

Βέβαια συμφωνούμε με τον κ. Γενικό και μπράβο που είχε το σθένος να τα πει δημόσια. Η κρίση είναι υπαρκτή και σίγουρα ή αξιολόγηση των προτεραιοτήτων γίνεται αναπόφευκτη.  Ο Αθλητισμός, λέει ο κ. Μπιτσαξής, πρέπει να είναι μια από αυτές. Και έχει απόλυτα δίκιο. Όχι μόνο γιατί ανεβάζει το φρόνημα μετά από τις επιτυχίες ή κάνει το όνομα της Πατρίδας να ακούγεται θετικά, αλλά γιατί δημιουργεί υγιή πρότυπα στην νεολαία, διδάσκει αρχές και μια σειρά από αξίες που συμπληρώνουν την  μόρφωση που προσφέρει το σχολείο.

Πρέπει ωστόσο να το πούμε ξεκάθαρα. Οι εποχές αλλάζουν. Και η κρίση για την οποία μιλάμε σήμερα όλοι, μας αναγκάζει να εξετάσουμε την πιθανή αναθεώρηση των πρακτικών που ίσχυαν έως σήμερα.

Ο Αθλητισμός στην Ελλάδα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη την δεκαετία του 80 σαν επακόλουθο τόσο της δημιουργίας υποδομών, όσο και προγραμμάτων εκλαΐκευσης του αθλητισμού που έφεραν μεγάλους και μικρούς στα γήπεδα. Για παράδειγμα θυμάμαι στην εποχή τη δική μου, δεκαετία του 70’,  κολυμπάγαμε όλοι στο κολυμβητήριο του Ζαππείου, ενώ σε όλη την χώρα υπήρχαν 2-3 κολυμβητήρια. Σήμερα στην πατρίδα μας υπάρχουν πάνω από 200 κολυμβητήρια. Αντίστοιχα βέβαια λειτούργησαν εκατοντάδες γυμναστήρια και γήπεδα.

Το μοντέλο λειτουργίας των αθλητικών εγκαταστάσεων είναι λίγο πολύ γνωστό. Το κράτος χρηματοδοτεί τη λειτουργία τους και δίνει με τον τρόπο αυτό σημαντική ώθηση στον αθλητισμό, με λογικό επακόλουθο τις επιτυχίες των αθλητών και των ομάδων μας.  Το μοντέλο αυτό ωστόσο, σήμερα αρχίζει να ξεπερνιέται καθώς έρχεται να το αμφισβητήσει αυτό που ονομάζουμε Παγκόσμια (και όχι μόνο Ελληνική) οικονομική κρίση.

Παράλληλα με τη δημιουργία των αθλητικών υποδομών είδαμε την έκρηξη στην δημιουργία νέων σωματείων. Με ελάχιστες προϋποθέσεις ο καθένας μπορούσε να κάνει δική του ομάδα. Υπάρχουν σήμερα στον χώρο του υγρού στίβου χωρίς υπερβολή κολυμβητήρια με 8 διαδρομές και 9 σωματεία. Η  χρηματοδότηση των σωματείων σε ένα βαθμό γινόταν και αυτή από το κράτος που χρηματοδοτεί εξολοκλήρου και τις Αθλητικές Ομοσπονδίες. Το σύστημα έχει βαρύνει και πλέον γίνεται δυσβάσταχτο. Ο κ. Γενικός μιλάει για 100 εκατ. Ευρώ που θα έκαναν την  λειτουργία του Ελληνικού Αθλητισμού βιώσιμη. Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε βάθος τα οικονομικά δεδομένα πάντως για να το λέει σίγουρα το ξέρει καλά. «Παραλάβαμε μία Γ.Γ.Α., λέει ο κ. Μπιτσαξής, που δεν ήξερε, που, τι και γιατί το χρωστάει. Αυτή τη στιγμή η Γ.Γ.Α. λειτουργεί υπό όρους νομιμότητας. Τα σωματεία – μαϊμούδες αποτελούν πια παρελθόν. Παραδίδουμε μια ευπρεπή δημόσια υπηρεσία. Ακόμα όχι καλή αφού έχει πολύ δρόμο να διανύσει».

Με βάση τη κοινή λογική θα μπορούσαμε να το προβλέψουμε το μέλλον. Αρκεί να δούμε απλά το πώς δουλεύει ο Αθλητισμός κι σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Τα χρήματα του κράτους θα μειώνονται όλο και περισσότερο, όσο και αν διαμαρτύρεται ο κ. Γενικός, οι Πρόεδροι των Αθλητικών Ομοσπονδιών, οι Πρόεδροι των Σωματείων, οι Αθλητές, εμείς οι Προπονητές και όσοι γενικά συμμετέχουν στην Αθλητική αλυσίδα.

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι. Και τώρα τι κάνουμε; Η διαφαινόμενη αδυναμία του κράτους (ή ακόμα και ή έλλειψη της πολιτικής βούλησης) να στηρίξει το αθλητικό οικοδόμημα δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να οδηγήσει στο να καταθέσουμε τα όπλα.

Οι άνθρωποι του Αθλητισμού ή ακόμα και οι απλοί φίλαθλοι, θα συμφωνήσουν πώς ο Αθλητισμός πρέπει να παραμείνει σαν προτεραιότητα. Η δικαιολογημένη πίεση που ασκείται από τον κ. Γενικό αλλά και τους Προέδρους ορισμένων αθλητικών Ομοσπονδιών όπως του κ. Δημήτρη Διαθεσόπουλου από την ΚΟΕ πρέπει να συνοδευτεί από προσπάθεια αναζήτησης  πρόσθετων πόρων, με άλλου τύπου πρακτικές από αυτές που γνωρίζαμε έως τώρα.

Η «προώθηση - πώληση του (υγιούς) αθλητικού προϊόντος» οφείλει πλέον να αξιοποιήσει ειδικούς που γνωρίζουν τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και που με κατάλληλη προεργασία και σχεδιασμό θα πείσουν πώς ο αθλητισμός μπορεί  να λειτουργήσει σαν όχημα επικοινωνίας ικανό να προβάλει τις επιχειρήσεις και να συνδέσει το όραμα και τις αξίες τους με αυτές του «υγιούς» αθλητισμού.

Πάνω απ’ όλα απαιτείται επιτακτικά η εκπόνηση ενός «Στρατηγικού Σχεδίου για τον Ελληνικό Αθλητισμό» που να ξεκαθαρίσει το που είμαστε και που θέλουμε να πάμε και βέβαια το πώς. Να ξεκαθαρίσει το όραμα και το πλάνο δράσης θεσπίζοντας ένα μπούσουλα για την πορεία του  συστήματος τα επόμενα χρόνια.

Η κρίση που ταλανίζει και την Ελλάδα μπορεί να γεννήσει και ευκαιρίες. Πιστεύοντας στη σημασία και τις αξίες που εμπεριέχει ο Αθλητισμός, πρέπει να δούμε την οργάνωση, την λειτουργία και βέβαια τη χρηματοδότηση του Ελληνικού Αθλητισμού (Αθλητικές Ομοσπονδίες, Σωματεία, Αθλητικές εγκαταστάσεις) μέσα από ένα πρίσμα διαφορετικό από αυτό που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

Σίγουρα το πέρασμα από το καθεστώς του κρατικοδίαιτου αθλητισμού στην νέα εποχή δεν θα είναι εύκολο. Μόνο έτσι, όμως οι δεκάδες επιτυχίες που μας έκαναν να νοιώθουμε υπερήφανοι σαν Έλληνες, μπορούν να συνεχίσουν να έρχονται.