Ο προπονητής της Πυγμής μιλά στο thebest.gr
Ο Λάμπρος Μιχαλόπουλος ξεκίνησε την ενασχόληση του με την πυγμαχία σαν αθλητής της Παναχαϊκής σε ηλικία των 12 ετών μαζί με τον αδερφό του. Μόλις είχε την ευκαιρία να αγωνισθεί (στα 15 του) άρχισε να πρωταγωνιστεί στα ηλικιακά πρωταθλήματα και στη συνέχεια στους άνδρες σε πανελλήνιο επίπεδο.
Κάποια όμως παραγοντικά προβλήματα στην Παναχαϊκή, όπως τονίζει ανάγκασαν τον προπονητή του Σωτήρη Μαράτο να φύγει, έχοντας σαν αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια.
Στη συνέχεια όμως κάνοντας χρήση των μορίων του πανελληνίου πρωταθλήματος που είχε κατακτήσει μπήκε στo Πανεπιστήμιο, παίρνοντας μεταγραφή στον Πανελλήνιο, όπου και εκεί κατάφερε να φέρει διακρίσεις με τη δεύτερη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ωστόσο η αγωνιστική του καριέρα σταμάτησε λίγο αργότερα.
"Υπεύθυνος" για αυτό ήταν ο τότε προπονητής της ΕΑΠ Βασίλης Τασσόπουλος που τον παρότρυνε να συνεργαστούν στο πυγμαχικό τμήμα του συλλόγου. "Ήταν αρκετά πιεστικός μπορώ να πω και τελικά με έπεισε" τονίζει ο Λάμπρος Μιχαλόπουλος.
Και βέβαια ήταν και ιδιαίτερα τυχερός, αφού εκείνη την πυγμαχική φουρνιά των "μελανόλευκων" αποτελούσαν οι Καπερώνης, Μονοκρούσος, Κονυδάρης, Παπανδριόπουλος, Παναγιωτόπουλος, ενώ προσχώρησε για προπονήσεις στην ΕΑΠ και ο Μπερδέσης που ήταν σε άλλο σωματείο.
Μετά ως πρόσωπο κοινής αποδοχής ανέλαβε το κλιμάκιο σαν Ομοσπονδιακός προπονητής. Κορυφαία στιγμή στην καριέρα του αποτέλεσε η συμμετοχή του Καπερώνη στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας.
Στη μικρή μας συζήτηση αυτό που τόνισε από την αρχή ήταν:
Δεν θα μπορούσα να δεσμεύσω ποτέ έναν αθλητή ούτε για μια ώρα. Οι αθλητές μου είναι ελεύθεροι να φύγουν ότι ώρα θέλουν δεν ανήκουν πουθενά. Εμείς είμαστε δίπλα τους, για να τους στηρίζουμε χωρίς να αποβλέπουμε κάπου. Όποιος αθλητής θέλει είναι ελεύθερος να φύγει τουλάχιστον από όσων διαχειρίζομαι εγώ τα δελτία τους.
Αυτό όμως δεν κάνει κακό στο σύλλογό σου;
Η σχέση του προπονητή με αθλητή είναι ξεχωριστή. Αν για κάποιο λόγο επιλέξει ο αθλητής να την διαρρήξει τότε δεν θέλω ούτε και εγώ να συνεχίζουμε δεν υπάρχει λόγος. Έχει χαθεί η μαγεία και γι αυτό όλοι είναι ελεύθεροι να πάνε και αλλού, να δοκιμάσουν και άλλα πράγματα.
Πως δημιουργήθηκε η Πυγμή;
Η Πυγμή δημιουργήθηκε από πείσμα όλων αυτών που έζησα σαν αθλητής και σαν προπονητής, αλλά και στην εθνική ομάδα σχετικά με όλα όσα γίνονται σε βάρος των αθλητών. Ήθελα έναν σύλλογο αποκλειστικά πυγμαχικό, που θα τον διαχειρίζονταν αποκλειστικά άνθρωποι που έχουν παίξει μποξ και μπορούν να καταλάβουν τα παιδιά. Έναν σύλλογο που να είμαστε όλοι μια γροθιά ...μια Πυγμή.
Είσαι ικανοποιημένος από την πορεία σας;
Η πορεία μας έχει ανταμείψει, η Πυγμή πρωτοστατεί στις πέντε δυνατότερες ομάδες πανελληνίως, τα παιδιά φέρνουν διακρίσεις και το ευχάριστο είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα μεταγραφών από παιδιά από άλλα σωματεία που θέλουν να προσχωρήσουν στην Πυγμή. Κάτι που αποδεικνύει ότι αγωνιστικά και προπονητικά είμαστε ψηλά, αφού μας προτιμούν αθλητές καταξιωμένοι.
Προφανώς μιλάς για τους πυγμάχους της ΕΑΠ, νιώθεις ότι αυτό που σου έκαναν εσένα γίνεται τώρα σε αυτά τα παιδιά;
Πάντα ο αθλητισμός θα σου αφήσει μία πικρία, όσο πιο ψηλά τόσο πιο σκληρά. Ταλαιπωρήθηκα εγώ σαν παιδί της Παναχαϊκής, τα παιδιά της ΕΑΠ και γενικά για κάποια παραγοντικά συμφέροντα ταλαιπωρούνται αθλητές. Σίγουρα υπάρχει ο νόμος που τηρούν οι παράγοντες, αλλά πέρα από αυτό υπάρχει και το ηθικό μέρος. Εγώ πρώτα από το νόμο βάζω την ηθική.
Προπονητικά, έχει συμμετάσχει αθλητής σου, ο Καπερώνης, στους Ολυμπιακούς αγώνες. Θεωρείς ότι έπιασες κορυφή;
Δεν τελειώνει ποτέ αυτό. Πάντα πιστεύεις ότι μπορεί ένα πετραδάκι να αλλάξεις και να φτάσεις ένα χιλιοστό πιο πάνω, ωστόσο αυτό δεν αλλάζει ότι όντως ήταν κορυφαία στιγμή. Θυμάμαι ότι όταν ήταν πρωταθλητής παίδων ο Μάριος κάναμε μία συζήτηση. Εκεί του είπα ότι θα μείνουμε μαζί και ίσως κάποτε φτάσουμε στην Ολυμπιάδα και ακούστηκε τότε τόσο μακρινό και πλέον είναι δεδομένο. Είναι παρακαταθήκη για όλους, αλλά κυρίως είναι και η ιστορία του Καπερώνη. Είναι μεγάλη δουλειά να πάει κάποιος στην Ολυμπιάδα, ειδικά εκείνη την εποχή που ήταν τα πράγματα εξαιρετικά δύσκολα.
Τα νέα παιδιά μπορούν να ονειρεύονται μία Ολυμπιάδα;
Ικανοί αθλητές υπήρχαν και υπάρχουν μην ξεχνάμε τον Μπερδέση που έφτασε πριν την Ολυμπιάδα. Για τον οποίο όμως θα πρέπει να θυμηθούμε ότι πολλές φορές αδικήθηκε. Άλλωστε δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος τότε της παγκόσμιας ομοσπονδίας του έδωσε την κενή θέση για να συμμετάσχει στο Πεκίνο. Αυτό όμως δεν άλλαξε το γεγονός ότι του είχαν στερήσει το όνειρο. Εγώ τον είχα κατεβάσει στο προολυμπιακό τουρνουά, όπου αδικήθηκε παράφορα από έναν κορυφαίο ωστόσο αθλητή. Και πάλι όμως όταν στερείς από ένα παιδί το όνειρο αλλάζει δρόμο και στόχους μετά.
Ποια η γνώμη σου για την επαγγελματικά πυγμαχία;
Στο εξωτερικό υπάρχει στην Ελλάδα δεν υπάρχει, για μένα υπάρχει μόνο η ερασιτεχνική πυγμαχία και αυτή υπηρετώ. Για παράδειγμα ακούγεται ότι παίζεται πυγμαχία σε κλουβιά, η χωρίς παπούτσια, με διαφορές κιλών ή που οι κριτές είναι αθλητές άλλων αθλημάτων. Για μένα αυτά είναι πανηγύρια και επικίνδυνα και εκτός της αθλητικής μου παιδείας. Ας γίνονται αλλά μακριά από εμάς.
Προπονείς κορυφαίους αθλητές ποιοι είναι οι στόχοι σας σε ατομικό και σωματειακό επίπεδο;
Δεν είναι συγκεκριμένοι, βασικός στόχος είναι να μεγαλώσει η παρέα μας, με καλά παιδιά, τα οποία θα γίνουν καλοί αθλητές και θα δημιουργήσουμε ένα σύνολο, που θα ταξιδεύει με κίνητρο τις διακρίσεις και τα μετάλλια για να φτάσουμε όσο πιο ψηλά.
Έχεις ...διώξει ποτέ κάποιον αθλητή;
Δεν χρειάστηκε ποτέ όποιος δεν μπορεί να εγκλιματιστεί φεύγει μόνος του. Όποιος έρχεται ή θα αλλάξει ή θα φύγει από μόνος του. Είμαστε μία παρέα δεν υπάρχει πελατειακή σχέση.
Τι μπορεί να σε χαλάσει σε έναν αθλητή σου;
Το ήθος και η έλλειψη σεβασμού στο χώρο και την ατμόσφαιρα. Εδώ ζω εγώ, οι φίλοι μου, τα παιδιά μου. Όταν περάσεις την πόρτα είμαστε άλλος κόσμος ή θα προσαρμοστείς ή δεν χωράς.
Ο Καπερώνης πλέον έχει ξεκινήσει και αυτός τα προπονητικά του βήματα, τον συμβουλεύεις;
Ναι μιλάμε μαζί. Το αστείο είναι όταν έχω αντίπαλο τον Μάριο. Είσαι στη γωνία σου και κοιτάς απέναντί σου και βλέπεις κάτι δικό σου, πας να χτυπήσεις ότι έφτιαξες. Ο Μάριος είναι ένα έργο τέχνης αθλητικά που δημιούργησα, αλλά προπονητικά προχωρά μόνος του. Έχει την αθλητική παιδεία, αρχές και πολλά στοιχεία δικά μου, αλλά έχει και την φρεσκάδα και τη νεανικότητα που προσφέρει σε μένα. Γενικά στην Πάτρα είμαστε όλοι ενωμένοι και βοηθάμε ο ένας τον άλλο σε όλα τα σωματεία. Eίμαστε η παρέα που κάποτε αγωνιζόμαστε μαζί και τώρα προπονούμε μαζί τα παιδιά μας. Δεν είναι τυχαίο ότι καταφέραμε σε καιρούς δύσκολους να κρατήσουμε την πυγμαχία ψηλά.
Πόσο δύσκολες ήταν εκείνες οι εποχές;
Κρατήσαμε ψηλά την πυγμαχία σε δύσκολα χρόνια και αν τώρα καμαρώνουμε κάποτε τα παιδιά ντρεπόταν να πουν ότι είναι πυγμάχοι. Πλέον έχει γίνει σαφές σε όλους ότι όταν φορούν τα γάντια της πυγμαχίας είναι αθλητές και όχι ...πυγμαχάκια που ίσως να θέλουν κάποιοι.
Η πυγμαχία είναι επικίνδυνο άθλημα;
Καθόλου υπάρχουν χιλιάδες επικίνδυνα πράγματα στη ζωή μας. Πιο επικίνδυνο είναι ένα παιδί να διασχίσει με το ποδήλατο το πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου παρά να παίξει πυγμαχία και να έρθει να βάλει τα γάντια του, την κάσκα του, τον εξοπλισμό του και να συνεργαστεί με υπεύθυνους ανθρώπους που έχουν και τα παιδιά τους στον ίδιο χώρο. Δεν υπάρχει κίνδυνος μπορώ να διαβεβαιώσω τους γονείς για αυτό.
Τι κερδίζει κανείς από την πυγμαχία;
Ίσως θα έπρεπε όλοι να το κάνουμε είναι ένα παιχνίδι που ξεπερνάς του φόβους σου, πρέπει να είσαι ψύχραιμος και ισορροπημένος. Διαχειρίζεσαι το φόβο και την ανάγκη για επικράτηση.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
